NİGHTSHADE LİSESİ

(6) SINIF KAPISI

Önceki Bölüm: "Görünüşe göre çözmemiz gereken gizemler olacak." dedim. Bu hoşuma gitmişti.

Gruptakiler de bana gülümseyerek baktılar.
Bu okulda çok eğleneceğim...

▪︎▪︎▪︎

BİR HAFTA SONRA

Okuldan içeriye ilk adımımı atmamla beraber Kevin'le karşılaştım. Kumral saçları düzgünce taranmıştı.
Neden böyle bir şey yaptığını anlayamadım. Ne de olsa basketbol oynayınca dağılmayacak mı?

Elini kaldırıp selam verdi.

"Bu akşamı okulda grupla beraber geçireceğiz. Hazır mısın?"

Sence hazır olmama gibi bir lüksüm var mı benim? Bir haftadır bu günü bekliyordum!

"Hazırım." diye sade bir cevap verdim.

Sınıfımıza doğru yürürken koridorun başında dedikodu yapan iki kız gördüm. Yanlarından geçerken kulak misafiri oldum.

Hayır, bilerek dinlemek için onlara doğru yaklaştım.

"Biliyor musun? Dün 2 öğretmen daha rapor almış."

"Yine mi?! Bence bunlar yalan. Hocalar bir kez rapor aldıkları zaman hiç geri dönmüyorlar. Çünkü kayıplar!"

Bir dakika... Ne!?

Kendimi tutamayıp bunu söyleyen kızın yakasına yapıştım.

Kız bir anda çığlık attı. Arkadaşı bağırarak uzaklaşırken gözlerimi kıza diktim.

"Nereden duydun bunu? SÖYLE!"

Kevin, son anda beni tutarak kızdan uzaklaştırdı. Hızla geri çekildim. Yakasını tuttuğum kız bana tedirginlikle bakarak oradan ayrıldı.

Kevin, beni omuzlarımdan tutarak sarstı.

"Hey! Kendine gel. Önüne çıkan herkese böyle saldıramazsın."

Tekrar geriye çekildim. Anlamıyor muydu? Temastan hoşlanmıyorum!

"Saldırmadım bir kere." dedim ona doğru.

"Her ne yaptıysan yaptın. Kız korkudan ölecekti! İnsanlara nasıl bir bakış atıyorsan artık."

Omzumu silktim. Sen anlamazsın, koca kafa.

Koridora doğru tekrar göz attığımda kimse yoktu. Zil çalmak üzereydi herhalde.

Kevin, bana biraz sert çıkıştığını düşünmüş olacak ki bakışlarını kaçırmıştı.

"Her neyse... Ne duydun da bu kadar tepki verdin?"

Tam sorusuna yanıt verecekken içime bir his girdi. Kevin'i tuttuğum gibi kenara çektim. O anda kapı PAT! diye açıldı ve duvara çarptı.

Bu şiddetle Kevin'e çarpsaydı başı yarılabilirdi.

Kevin, şaşkınlıkla kapıya bakarken kapıyı kimin bu kadar hızlı açtığını bulmak için 9/A sınıfına girdim.

Yok... Artık...

İçeride kimse yoktu... Sınıf bomboştu.

Gözlerimi kırpıştırdım. Hayal mi görüyordum. Yok... Bu olamaz...

Pencerelere baktım. Rüzgarın yapma olasılığı yok denecek kadar azdı ve zaten pencereler sımsıkı kapalıydı.

"İşte bu tuhaf..." diye mırıldandım.

Kevin eliyle saçını karıştırdı. Taranmış saçları aniden dağıldı.

"Saol, Jessica."

Hızla Kevin'e döndüm.
"Söyle! Bunu sen de gördün mü?"

"Sakin ol! Evet ben de gördüm." dedi.

Artık %100 eminim. Bu okulda bir şeyler dönüyor.

"Bu olayı diğerlerine de anlatmalıyız." dedi Kevin.

İlk defa ona katıldım. O sırada telefonum çalmaya başladı. Siren sesi... Ah, ne kadar da güzel...

Kevin, bana aklımı kaçırmışım gibi bir bakış attı.

"Şu telefonu aç. Nasıl bir müzik zevkin var senin?"

Siyah kot pantolonumun cebinden telefonumu çıkardım. Açmamla beraber Siren sesi kesilecekti. Off!

Açma tuşuna bastım ve telefonu kulağıma götürdüm.

"Kimsin?" diye sordum.

Arayan Miss L'ydi. Laura Black.

"Benim tatlı kızım, sonunda yeni okulunda arkadaşlar edinmişsin duyduğuma göre. Tebrik ederiz!"

Gözlerimi devirdim.
"Evet. Beni, tuhaflıkların bulunduğu, öğretmenlerin bir bir kaybolduğu bu cani okula kayıt ettirdiğiniz için sanırım benden bir teşekkür bekliyorsunuz, Bayan Laura."

Sesimi kısarak ekledim.
"Ayrıca benim arkadaşım falan yok."

"Ah tatlım. Demek okulunu beğendin. Çok mutlu olduk. Hadi seni daha fazla işinden alıkoymayalım. İyi gizem çözmeler!"

Onun telefonu kapatmasına fırsat vermeden ben onun yüzüne kapattım.

Kevin, ders zili çalarken;
"Ailenle aran son derece iyiymiş." dedi.

Omuz silktim. Ne demezsin!

9/F' ye ilerlemeye başladık. İlk dersimiz Bayan Tasane'yeydi. Matematik hocasına.

Bayan Tasane'nin çılgın gülüşünü hatırlayınca irkildim. En sevmediğim hocalardan biriydi.

9/F'den içeri girdiğimiz anda bir bağırış sesi kulağımıza geldi. Mike!

"Ders boş bebeğimmm!!!"

Tanrım... Yine mi?!