Alışırım Zannettiğim Yokluğundan Acılanmam

29. Bölüm: Hataların Yoldur Bana

İlk defa bir bölüm öncesi bölümü yazmadan buraya giriş yazıyorum.  Biraz içimi dökmek istedim. 🥲 Bu bölümü 4 ayrı zaman diliminde ve ülkede yazdım.  Bu seferki bekletmem biraz uzun oldu ama kendi yaşadıklarım ve hep birlikte yaşadığımız günlerden sonra toparlanmak biraz uzun sürdü. Aslında umutla başlamıştım. 🌸Hatta Nazım'ın bir şiiri bile vardı aklımda

Bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar.

Ve ben ömrümde ilk defa gökyüzünün

bu kadar benden uzak

bu kadar mavi

bu kadar geniş olduğuna şaşarak

kımıldamadan durdum.

Sonra saygıyla toprağa oturdum,

dayadım sırtımı duvara.

Bu anda ne düşmek dalgalara,

bu anda ne kavga, ne hürriyet, ne karım.

Toprak, güneş ve ben...

Bahtiyarım...

Öyle zor bir ay içinde öyle düştüm, düştük kalktık, umut ettik yıkıldık ki. Sizi bilmem ama ben ellerimden hayatım kayıyor gibi hissettim. Sonra tuttum ucunu "bahar sana oturduğunuz yerden gelmez, sen bahara koşacaksın." dedim. Başladım koşmaya, sonra fark ettim ki zaten bir maratondayım. Üstelik yol nasıl engebeli, koş koş bitmiyor, düş düş paramparça her yerim. Birini sarıyorum biri kabuk bağlarken. Bitiş çizgisi nerede bilmiyorum. Ufukta görünmüyor. EE tabi soruyorum kendime neden bu eziyet, sonu yok, acısı çok biter mi bilmiyorum? Ama borcum var kendime, emeklerime... Vazgeçmeyi yeri gelince bilmesin diyorlar ya biz de nedense hep yeri geliyor. Ona alışmışım çünkü. Bir miktar daha koşuyorum. Yolda da güzel şeyler oluyor olmuyor değil. Mesela bir dost evinde sohbet ederken buluyorum kendimi, ya da bir ülkede deli gibi ıslanıyorum. Nefeslendiğimde ise hep aynı soru neredeyim ne yapıyorum. En önemlisi değer mi sorusu? Değer sevgili kız kardeşim, değer canım kendim. Özgürlük çok güzel bir şey ve ne demişler özgürlüğün geldiği gün o gün ölmek yasak!🧡

Bunlar geçmişti içimden aslında bu cümleleri silecektim. Ama kıyamadım. Ah o güzel umudumuzdan öperim hepimizi. Biz acılarımızla da birlikteyiz. 🥹

Hala buraya kadar geldiyseniz çok şanlıyım. 🫶Son düzlüğe giriyoruz hikayede, daha bitmiyor merak etmeyin. 🫣

Güzel haber artık çok sık yazabileceğim. 🤘🏼Haftaya son seyahatim var. Kötü haber ileriki bölümler bizi birazcık üzebilir ki fragmanda da birazcık gördük. 🤧

Yorumlarınız ve oylarınızı bekliyorum. Bu bölümlerde özellikle yorumlarınız daha kıymetli olacaktır. 💫💫

Yargı gününde yeni bölüm sizlerle.

****11 kasım 2022, Cuma****

Metin son gücüyle cebinden çıkarıp açtığı telefonda Eren'i aramış ancak konuşacak o son nefes ciğerlerinden ağzına ulaşmamıştı. Bakışları puslu gökyüzüne döndü ve ardından kapandı.

****

Eren çalan telefonun sesiyle bir anda heyecanla açtı "Metin baba... alo...alo...Metin baba beni duyuyor musun?"

Ceylin de Eren gibi yüreği ağzında karşıdan gelecek bir sese kitlenmişti ancak hiç bir şey yoktu. Eren kapatıp bir daha aradı çaldı bir kaç kez ve sonrasında aradığınız kişiye ulaşılmıyor sesi geldi.

Merdan Ceylin'in elini tutup ona destek olmaya çalışırken Eren başka bir numarayı çevirdi.

Eren: alo Umut çabuk Metin amirin yerine bak telefonu nereden sinyal vermiş... abicim dediğimi yap hadi...ya bizde bilmiyoruz kurban olam Umut hadi acele.