​မောင့်ရပ်၀န်းငယ် (ခတ္တာရပ်နား)

💖12💖

ဟို​ဆော့လည်းက​လေး​မွေးပြီး​လေးရက်​လောက်​နေ​တော့ အစားအ​​သောက်အတွက်​အောက်ဆင်းစားဖြစ်တယ်။အန်ကယ်ယွန်းက အစားအ​သောက်​တွေကိုသူ့အခန်းထဲထိလာပို့​ပေး​ပေမဲ့လည်း  အားနာသမှု​တော့ရှိရမယ်​ မဟုတ်လား။ကိုယ်ကဒီအိမ်မှာသူစိမ်း​လေ။အလိုက်ကန်းစိုးသိရမှာ​ပေါ့။

"သားထည့်စား​လေ။အသားများများထည့်စား​လေ။အရံဟင်း​တွေ​ရောထည့်စားအုံး.."

​ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့အန်ကယ်ယွန်းက အသားဟင်းကိုခတ်ပြီးဟို​ဆော့ပါးကန်ထဲကိုထည့်​ပေး​လေတယ်..

"အန်ကယ်ယွန်း...ကျွန်​တော်က ထမင်းများများစားတဲ့သူမို့လို့ ...ဟင်းစားတာနည်း​နေတာပါ"

"ဟင်းထက်ထမင်း​ပိုကြိုက်တာ​​ပေါ့"

"အယ်....အဲ့လို​တော့မဟုတ်ဘူး။အရင်ကအလုပ်က တစ်​နေကုန်နီးပါးလုပ်တဲ့အပြင် အချိန်ပိုပါဆင်းရ​တော့ အဆာခံ​​အောင်ထမင်းများများစားရင်းအကျင့်ဖြစ်သွားတာပါ"

"အခု​တော့ထမင်းများများစား​​ပေါ့။နို့ပျက်သွားတဲ့အချိန်ကြရင် ထမင်း​ရော အသား​ရော အရွက် ​ကောညီမျှ​အောင်စားရမယ်​နော်"

"ဟုတ်ကဲ့...အန်ကယ်...."

ထူးခြားတာက​တော့  ထမင်းစား၀ိုင်းမှာကင်မ်မရှိ​နေတာပါ။ပြီး​တော့သတိရမိသွားတာက ​​စျေးညှိနှိုင်းတုန်းကပဲ သူနဲ့​နောက်ဆုံးစကား​ပြောခဲ့ရတာပဲ။ခနအကြာ​ထမင်းစားပြီး​တော့ ကင်မ်ဟာ အထုတ်အပိုး​တွေနဲ့ဆင်းလာတာကို​တွေ့လိုက်တယ်။ညအိပ်၀တ်စုံနဲ့ပဲမြင်​နေကြကင်မ်ကို T shirt ၊jeanတွဲ၀တ်ထားတာမြင်လိုက်ရ​တော့လည်း ကင်မ်ဟာ တစ်မျိုးတစ်ဖုံခန့်ညား​နေပြန်တယ်။ကင်မ်ဟာ အထုတ်​တွေချပြီး ကိုယ့်ဘက်လှည့်ကြည့်လာတဲ့အခါအကြည့်ချင်းဆုံသွား​တော့  ကိုယ်ကပဲအထစ်ထစ်အ​ငေါ့​​ငေါ့နဲ့စကားစလိုက်ရတယ်။ကင်မ်နဲ့ကိုယ့်ကြားဘာပြဿနာမှမရှိ​သော်လည်း ဘာ​ကြောင့်ရယ်လို့မသိကင်မ့်ကိုစကား​ပြောရမှာ ရှိုးတိုးရှမ်းတမ်းဖြစ်​နေတာ​တော့အမှန်ပဲ...

"ဟို...ကင်မ်....။အဲ....​ဒေါက်တာ​ဆော့ဂျင်..!"

ကင်မ်ဟာ ဟို​ဆော့နာမည်​ပြောင်း​ခေါ်လိုက်တာနဲ့ပတ်သတ်ပြီး ချက်ချင်းမျက်​မှောင်ကြုံ့သွားတယ်..