Muhteris | Chanmin

|0.4|

Yb günlerini unutuyorum sürekli.. imdat

•

Çalışma odamda dosyalar içinde boğulurken kahvemden huzurlu bir yudum çektim.

Evet, huzurlu.

Çünkü geçen birkaç günün ardından artık istediğim her şey tamamdı ve başıma gelebilecek tüm belalara karşı hazırdım. Koruma işini halletmek her ne kadar zor olsa da sonunda kendi istediğimi yaptırmayı başarmıştım. Bir şoför, bir sağ kol, evin ve şirketin kapısına ayrı ayrı iki güvenlik ve yoldayken beni takip etmesi için de bir araba dolusu -yani 5 tane- koruma almıştım. Şimdilik gayet yeterli geldi gözüme ama belki ileride istersem artırırdım.

Korumaları evimin solundaki tek katlı yapıya yerleştirdim ve onlar için bir yemek şirketi ayarladım. Geceleri de nöbet tutabilmek için kendi aralarında dönüşümlü olarak çalışmaya başladılar ve şimdilik bir sorunumuz yok gibiydi.

Evdeki ilk günümü dekorasyon ve kıyafet dolabımı baştan dizmeye harcamıştım ama onlar da tamamlandığında fark ettiğim yalnızlık beni çok korkuttu. Evin dışında bir yığın adam olmasına rağmen korkum birinin beni kaçırması ya da öldürmesi değildi.

Korkum yalnızlıktı, yalnız kalmak...

Ama buna da bir çözüm buldum.

Eve hizmetçi almaya karar verdiğimde bana birini ayarlaması için sağ kolum olan Choi San'la konuştum. Bana birçok temizlik ya da yemek şirketi önermişti ama istediğim bu değildi. Ben hizmetçi değil evde ses yapacak, burada bir hayatın olduğunu bana hatırlatacak birilerini istiyordum. Başka bir koruma bana kendi akrabası olan sevimli bir çift önerdi. Karı, koca ve minik iki çocuktan oluşan bir aileydi. Onları da yaşadıkları yerden alıp evimin sağındaki yapıya yerleştirdim. Omega kadın Park Soomin yemek ve ev işleriyle beta kocası da bahçe ve alışveriş gibi işlerle uğraşıyordu. 6 yaşında bir alfa oğlu ve 2 yaşlarında da bir alfa kızları vardı.

Ve o çocuklar eve sesi getiren oldu.

Tekrardan yaşamaya başlamış gibi hissediyorum.

Şimdi tek sorunum şirketi ayakta tutacak ya da batıracak kararları almaktı. Bir de beni tehdit edenleri hâlâ bulamamam vardı tabii ama o şu an çok da umrumda değildi. Babamın tırnaklarıyla kazıyarak inşaa ettiği bu şirket daha önemliydi.

Annem öldüğünde işletme 2.sınıf öğrencisiydim sırf babam kendinden sonra burayı yönetmemi istiyor diye bu bölümü seçmiştim ama annemden sonra bitiremedim. O yüzden çok fazla bilgi eksiğim vardı ve şirketi gözüm kapalı teslim edebilecek kadar güvenenileceğim kimsem yoktu.

Çalan kapı sesi düşüncelerimi bölerken gözlerimi daldığı yerden çekerek kapıya yönelttim. "Gir."

Yeni yardımcım olan omega kadın usulca kafasını içeri doğru uzattı. Çekingen bir omegaydı. "Aşağıda büyük bir hediye paketi var. Ne yapılacağına karar vermek için sizi bekliyorlar."

Kafamı sallayarak onay verdim ve Soomin kapıyı kapatıp çıkarken pencereye yaklaştım. Dış kapının önünde bir yük kamyonu ve kamyonun kasasının ucunda da kırmızı, devasa denilebilecek boyutta bir paket vardı. Aslında bana bunun haberini vermek San'ın göreviydi ama evime girmelerini kesin bir dille yasaklamıştım.