Muhteris | Chanmin

|2.2|

Art arda üç bölüm mü nee

•

Bedenimdeki her nokta ayrı ayrı sızlarken hiçbir uvzumu tam anlamıyla hissedemem o kadar kötü bir durumdu ki neredeyse ağlayacaktım.

Zihnim tamamen açılalı bir hayli olmuştu ama göz kapaklarımı daha yeni kaldırabilmiştim. Şu an hiçbir organım benim isteğimle çalışmıyordu. Gözlerimi açmayı başardığımda gördüğüm tek şey beyaz tavan olmuştu ve hâlâ oydu. Zaman kavramım olmasa da uzun zamandır kendimi kaldırmaya çalıştığımı biliyordum. Çok zorlamadan parmak uçlarımdan başladım hareket ettirmeye.

Uyandığımda bulunduğum yer hafiften aydınlanmaya başlamıştı şu ansa tamamen aydınlıktı ve nihayet kolumun birini geri kazandım. Mutlulukla kaldırdığım kolumdan destek alarak doğrulmaya çalıştım. Bu destekten ilham alan diğer parçalarım da yavaş yavaş çözülmeye başladı.

Başıma neler geldiğini dahi hatırlayamayacak kadar kötüydüm. Şu an tek istediğim bedenimin hakimiyetini geri almaktı.

Sonunda oturur hale geldiğimde gözlerimle etrafı taradım. Büyükçe bir yatak odasındaydım. Nerde olduğumu bilmesem de buradan çıkmam gerektiğini biliyordum.

Kendimi biraz daha iyi hissettiğimde bacaklarımı yataktan sarkıttım ve üzerlerinde durmayı denedim.

Yere yapıştım.

Bacaklarım titriyordu. Ağzımdan kısık sesli bir hıçkırık kaçtığında dudaklarımı dişleyerek tekrar doğrulmayı denedim.

Bir kez düştüm diye pes edemem.

Yataktağın yanındaki komodinden destek alarak ayağa kalkmayı başardım. Kendi kendime mutluluk dansı yapmak üzereyken üzerimdeki elbisemi fark ettim. Elbiseyi görmek son yaşanan anılarımı geri verdi.

Kaçırılmıştım.

Hem de bile isteye durdurduğum biri tarafından.

Boynuma saplanan şeyi arama ihtiyacıyla elimi boynuma uzattım ama bu tüm dengemi kaybetmeme neden oldu ve tekrar yere düştüm.

Sinirle burnumdan solumaya başlasam da yeniden zorlanarak ayağa kalktım. Belki elimi yüzümü yıkarsam kendime gelebilirdim.

Kafamı kaldırarak odanın içini tekrar inceledim. Bu kapılardan biri banyo olmalıydı. İlk en yakındakini denemek için duvardan destek alarak ilerledim. Parmaklarım kapı kulpunu kavramakta zorlansa da açmayı başardım. Neyse ki doğru kapıydı.

İçeri doğru attığım her adımda uyuşukluğumun azaldığını hissetmek içimi rahatlattı.

Çeşmeye uzanarak açtım ve yüzüme birkaç kez su çarptım. Hatta kollarım ve bacaklarıma da döktüm. Soğuk su şok etkisi yaratarak uyuşukluğu çözmeme yardımcı oluyordu.

Bacaklarıma su dökerken silah kılıfının hâlâ orda olduğunu gördüm. En azından bunu çıkarmak için bile bana dokunmamışlardı.

Aman ne iyi insanlar(!)

Kendi kendime göz devirerek kafamı eğdiğim yerden kaldırdım ve aynadaki yansımamla göz göze geldim.