Bir Kadın Yaratmak

Bir Anıya Ait Mektup

Yaşamak tek ve hür özgürce yaşamak
Şu an bana deseler ki sen özgürsün hayır değilim derdim.Aslında özgürlük sorumluluklarının az olmasına bağlı bu da çocukluğuma ait bir an olsa gerek. Çocukken hayallerim uçsuz bucaksızdı. Tek ve hürdü.Şimdiler de ne bu kadar hayal kurabiliyorum ne de o kadar özgürüm .Zincirlerim var görünen ya da görünmeyen ama o zamanlar öğle mi ?

Kimi zaman bir kral kimi zaman kralice   ,kimi zaman bir savaşçı kimi zaman bir anne kimi zaman bir evlat, bir polis bir öğretmen ,her şey ama her şey olabiliyordum.

Ben Yağmur, gökyüzüne yükselip oradan düşen ve toprağa karışan yağmur gibiyim.

Henüz yedi yaşlarımdaydım.Bizim evin bulunduğu sokakta Ozan ve Taylan adında iki kardeş vardı. Bizim sahip olmadığımız hatta hayalini bile kurmaya cesaret edemeyeceğimiz birçok oyuncağa sahiptiler.Bir o kadar da vefalı, elleri açık çocuklardı. Bizden hiçbir oyuncakları esirgemezler hep bizle oynarlardı.

Birgün evimize yakın bir park vardı. O parkta düğünler yapılırdı. Bir sahnesi ve havuzu vardı. Yıllardır kullanılmadığı için eskimeye yüz tutmuş bir sahneye sahipti.

Biz o sahneye çıkar Ozan ve Tayla 'nın davul ,gitar ve kemandan oyuncaklarını alır beraber çalardık mahalledeki diğer çocukları seyirci yapar eğlenirdik. İlginçtir hiç kavga etmezdik. Çünkü anlayışlı çocuklardık varı da bilirdik yoku da.

Her şey bizim için değerliydi.Arkadaşlıklar paha biçilmez dostluklara dönerdi çocukluğumuzda bugünlerde yabancı olan bu kelimeler bizde büyük bir öneme sahipti .
Yine günlerden birgün bu parkın kapalı  bir deposu vardı. Camı kırılmıştı. Daha önceden birileri buraya girmiş ve camını ve kapısını da kırmıştı.

Biz de çelimsiz çocuklar olduğumuzdan fare gibi en küçük delikten  bile gelebiliyorduk  bu depoya açık olan kırık pencereden girdik. Çaydanlıkları ,fincan takımlarını yırtık perdeleri dışarı çıkardık ve onları oyuncak yaptık.

Perdeleri omuzlarımızdan bağlayıp pelerin yaptık Ozan kral oldu ben kraliçe Bulut ve Taylan da çocuklarımız oldu. Park ise sarayımız.  O dönemde bile adaletli yönetimle diğer çocuklara araziler verdik ve ev kurmalarına yardım ettik. Çok eğlendik. Biz kendi dünyamızın kralı ve kraliçesi olduk.
O malzemelerden evler yaptık ,saraylar kurduk . O gün akşama kadar oyunlar oynadık.

Annemler sonra bizi almaya geldiler.  O gece nasıl derin bir uykuya daldım anlatamam ,oyun oynamaktan yorulmuştuk.Biz küçük bir kasabanın büyük hayalleri ile büyümüş çocuklardık dostum Nermin sana bunları anlatırken gözümün önünde canlandı o küçük beyler küçük hanımlar.

Fakirlikten oyuncağı olmayan ,elinde olanları oyuncağa çeviren ,sınırsız hayalleri yaşamda nefes alır şekle sokan o küçük kız şu an büyüdü dostum. Ama hala bir yanım o küçük kızı taşıyor Nermin' ciğim canım dosttum.

Bana dedin ya bir anını anlat diye sana anlatacağım en unutulmaz anılarımlarım sınırsız özgür olduğum anlardan ibaret. Seni özlemle selamlıyorum.