Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın!
O kadar yazıyorum fakat hala hak ettiğim değeri göremediğimi düşünüyorum. Emeğimin karşılığı için yorum yapmıyorsanız bile oy verirseniz çok mutlu olurum.
Keyifli okumalar🎶
Çağandan
Gözümü açtığımda odamdaydım. Ne ara buraya geldim diyemeden gelen seslerle doğruldum. Yine kavga ediyorlardı. Bir anda bir silah sesi evi doldurduğunda aklıma gelen ihtimalle hızlı bir şekilde odadan çıkıp aşağı inmeye başladım. Merdivenin son basamağında ise gördüğüm şey ile duraksadım.
Karşımda anneme silah tutan biri vardı. Ve en kötüsü ise o adam sözde benim "babamdı." Bakışlarım anneme kaydı, gözyaşları içinde babam olacak şerefsize bakıyordu. Bakışlarım yere kaydığında ise sarsıldım. Destek almak için merdivenin kenarına tutundum. Yerde kanlar vardı... Ve bu kanların sahibi olan Emine Abla
Büyük ihtimalle araya girmeye çalışmış ve o şerefsiz de ona sıkmıştı. Genelde karışmazdı annemle babamın kavgalarına, annem böyle isterdi çünkü. Ama silahı görünce işin ne kadar ciddileştiğini görmüş olacak ki araya girmeye çalışmış ve suçsuz yere ölmüştü. Tıpkı birazdan harekete geçmezsem annemin de aynı şekilde öleceği gibi.
Sonunda kendime gelmeyi başarıp yanlarına gidip elinden silahı almaya çalıştığımda ise afalladım. Çünkü ne annem ne de o şerefsiz beni görmüyordu. Ruh gibi bir şey olmuştum. Silahı tutmaya çalıştım. Fakat nafile. Değil tutmak, dokunamadım bile içinden geçti elim. Belki sesim duyulur diye bağırmaya başladım ama o da fayda etmedi.
Hani bazı anlar olurya elinizden bir şey gelmez gelmesini istersiniz çabalarsınız ama olmazya hani, işte ben tam olarak o anlardan birindeyim.
O kadar çaresiz ve acınası bir haldeyimki silemiyorum annemin gözyaşlarını, Emine Abla yerde kanlar içinde ve ben arayamıyorım ne ambulansı ne de hala elindeki silahı kaç yıllık yol arkadaşına tutan babamı götürmeleri için polisi...
Annem hala gözyaşları içinde karşısındaki adama bakıyor. Evli olduğu adama. Çocuğunun babası olan adama... Gerçi adam da denilemezdi de neyse...
Bir silah patlama sesi daha geldi. Gözlerimi kapattım. İkisinin ortasında ayakta durmuş, kafam ellerimin arasında gözlerim kapalı bir şekilde "Hayır... Hayır olmadı... Olmadı. Kendini vurmuştur." diye sayıklamaya başladım.
Enisonu gözümü açtığımda ise kör olsaydım keşke dedim. Kör olsaydım da kanlar içinde yere yığılan annemin can çekişini görmeseydim dedim. Kör olsaydım da o şerefsizin anneme silah çektiğini görmeseydim dedim. Kör olsaydım da...
Hemen annemin yanına çöktüm. Bağırmaya başladım. Feryatlarım evin içinde yankılandı ama sadece ben duydum her zamanki gibi...
