Edward Masen i Isabella Swan

7.Decyzja

8. Decyzja

05mar

Bardzo przepraszam was wszystkich że dopiero teraz dodaję NN ale niestety miałam masę spraw na głowie oraz dużo roboty na studiach. Ale notka już jest i liczę że niedługo pojawi się kolejna. Liczę na Wasze komentarze

~Bell 93

Obudziłam się dopiero wieczorem. Nie od razu zorientowałam się, dlaczego....Czuję się tak dobrze i bezpiecznie....Ale wkrótce dotarło do mnie,że leżę w ramionach Edwarda....Poczułam się przez to skrępowana i podjęłam próbę wyswobodzenia się z uścisku, bez obudzenia go. Oczywiście to mi się nie udało....Obudził się i spojrzał na mnie sennym wzrokiem.

-Och przepraszam....-powiedział wypuszczając mnie z objęć i przetarł twarz dłonią.

Na co oczywiście musiałam się zarumienić

- Nie chciałem... Znaczy chciałem... Ale nie powinienem... Przepraszam...- mówił szybko rumieniąc się i siadając. Pokręcił głową by się dobudzić i przeczesać włosy. Podniosłam się i wstałam z gorącym rumieńcem na policzkach.

- Które z nas idzie pierwsze do łazienki?-spytałam cicho

Edward wzruszył obojętnie ramionami.

- Mi to obojętne. Decyduj.-uśmiechnął się delikatnie

-To ja pójdę pierwsza.

Dosłownie pobiegłam do łazienki, potykając się o własne nogi. Wzięłam szybki i dokładny prysznic unikając patrzenia na swoje ciało. Przecież wiedziałam jak jest oszpecone, nie było potrzeby abym sobie jeszcze dokładała zmartwień. W chwili, gdy wyszłam spod prysznica zorientowałam się, że-uciekając z pokoju, bo inaczej tego się nazwać nie dało-zostawiłam piżamę w pokoju. Znalazłam się w kropce. Wytarłam się ręcznikiem i włożyłam z powrotem bieliznę ubrania wrzucając do pralki. Z spuszczoną głową wyszłam do pokoju. Nie potrafiłam inaczej, ponieważ nie chciałam widzieć odrazy Edwarda na widok mego oszpeconego ciała. Usłyszałam jak przełknął a potem jego cichy baryton.

-Tam...-wskazał miejsce, w które musiał przestawić wcześniej torbę.

Boże. Dlaczego ja nie mogę być jak inne dziewczęta ?

-I tak mam tylko piżamę.-odpowiedziałam cicho, prawie niedosłyszalnie.

Podeszłam do łóżka i się położyłam nadal unikając jego wzroku. Usłyszałam jak wziął głęboki oddech i wyszedł do łazienki. Długo brał prysznic....Co dało mi okazję do przebrania się w czystą bieliznę. Gdy wrócił był już ubrany w nowe rzeczy koszulkę i bokserki. Nadal czułam się skrępowana całą tą sytuacją, reagowałam instynktownie. Unikałam jego wzroku, ponieważ wiedziałam, że pogarda lub litość w jego oczach byłaby mnie zabiła. Poczułam jak Edward usiadł na łóżku a dokładniej na jego krańcu. Obserwował mnie, czułam to. I tak naprawdę pierwszy raz w życiu chciałam by mężczyzna mnie oglądał taką. Oczywiście w moim marzeniach nie miałam blizn. Byłam taka jak dawniej i...W tamtym świecie....Edward mógł mnie pragnąć. Tak to głupota....Pragnąć tego, czego nie można mieć.

- O czym myślisz?-usłyszałam jego ciche pytanie.

O tobie. O tym, że chciałabym byś był mój. I o tym, co czuję a czego nie mam prawa....Oczywiście nic takiego nie odpowiedziałam.

- Ja? O niczym-odparłam cicho.

Dlaczego..​. Już na mnie nie patrzysz?-spytał swobodnym tonem- Unikasz mojego wzroku... Coś zrobiłem?