"Nasıl hissettirdiğini biliyor musun?" dediğimde sinirle soludu.
"Biliyorum!" Öfkeli sesi arabanın içini doldurduğunda içimde ki çocuk bizi korkarak izliyordu.
"Sana her dokunduğum da yavaş yavaş ölüyorsun Gece!" dediğinde cümlenin ağırlığı ile afalladım.
Sana her dokunduğum da yavaş yavaş ölüyorsun Gece...
"Ölmek umurunda değil Efken!" dediğimde sesim titriyordu.
Bir anlık önüme döndüğümde uçurum kenarına hızla yaklaştığımızı gördüm.
Gözlerim hızla açılırken adı dudaklarımdan çığlık şeklinde çıktı.
"Ne var biliyor musun Gece?" dedi sesi o kadar soğuktu ki titredim.
"Bazı şeyleri ölüm bile geçirmiyor."
Ölmekten korkmuyordum ama onu kaybetmekten çok korkuyordum.
"Eğer şimdi durmazsan beni tamamen kaybedeceksin bunu göze alabiliyor musun?"
Efken dakikalar sonra gözlerime baktığında gördüğü ifade yüzünden afalladı.
Araba çığlık atarak durduğunda uçurumdan aşağı düşmemize metreler kalmıştı.
Kendimi arabadan dışarı attığımda yere çöktüm ve derin nefesler aldım.
Omzuma dokunduğunda "Dokunma!" dedim dişlerimi sıkarak.
"Bana zarar veriyorsun." dediğimde Efken benim gibi yere çöktü ve çenemi tuttu.
"Bana ne kadar kırgın olduğunu biliyorum."
"Yanlış biliyorsun," dedim çenemi elinden kurtararak.
"Ben sana paramparçayım Efken..."
Bin parçaya bölünmüş vazo gibi...
"Sen..." dedi ve birkaç saniye bekledi.
"Artık ona inanıyorsun değil mi?"
"Ne fark eder?" dedim gülümseyerek.
Ayağa kalkıp yürümeye başladım ve düşmeye iki adım kala durdum.
"Şimdi buradan atlasam ne fark eder Efken?"
Ayağa kalkıp bana doğru yürümeye başladığında "Sakın!" dedim ve devam ettim "Bu kez gerçekten yaparım."
Yapabileceğimi o da çok iyi biliyordu.
"Kaybedecek hiçbir şeyim kalmadı."
"Ben varım." dediğinde başımı iki yana salladım.
"Ben seni hiç kazanmadım." dediğimde bir adım daha attı.
"Hepsi geçecek Gece."
"Geçmeyecek, geçmiyor!" diye haykırdım.
Gözlerinde ilk defa korkuyu görüyordum.
Evet, Efken korkuyordu.
"Dayanamıyorum artık görmüyor musunuz?" dedim bağırarak.
Efken beni her terk ettiğinde ses tellerim kopana kadar çığlık atmak istiyordum.
Ama o giderken sesimi de alıp gidiyordu.
Hiçbir şeye yenilmeyen ben, ona yenilmiştim.
"Seni kaybetmeme izin verme..." dedi Efken.
"Söz veriyorum seni iyileştirmek için her şeyi yapacağım." dediğinde elini bana doğru uzattı.
Ona inanmak istedim.
Beni iyileştirebileceğine inanmak istedim.
Ona doğru bir adım attığımda gülümsedi.
Elim elinle buluştuğu an beni kendine çekip sımsıkı sarıldı.
"Bir daha sakın." dedi kokumu içine çekerek.
Birlikte yere çöktüğümüzde gözlerine baktım.
"Seni kaybetmeme izin verme Gece."dedi yüzümü ellerinin arasına alarak.
Devam edecek...
Tekrardan merhaba eski adıyla Sır'ın ikinci kitabının bir kesiti ile karşınızdayım.
Bölüm adını Sır'ın yeni adının baş harfleri oluşturuyor.
En yakın zamanda yeni bir kesitle görüşmek üzere.
Yorumlarınızı bekliyor olacağım.
Seviyorum...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
HİS MABEDİ (ŞİMDİ RAFLARDA)
Ficción General"Bazı insanlar için gelecek diye bir şey yoktur çünkü geçmiş sizin için çoktan bir son hazırlamıştır." Gece, geçmişi yüzünden sürekli takip edilmiş yıllarca sürekli kaçmak ve saklanmak zorunda kalmıştır. Yine bir takipçisi olduğunu fark ettiğinde bu...
