MİHRİ

BÖLÜM-1-EVLENMEK İSTEMİYORUM-

Gözlerimden yaşlar durmaksızın akarken mırıldandım.

''Lütfen beni evlendirmeyin.''

Abim ''evleneceksin '' dedi yumruklarını sıkarken. ''Başka çaren yok Mihri. ''

''Evlenmek istemiyorum.'' Son umut babama baktım.

''baba lütfen evlenmek istemiyorum ben. ''

Babam yönünü benden tarafa çevirmezken abim yakamı toplayarak beni oturduğum kanepeden kaldırdı.

''Lafımı ikiletme lan ! Evleneceksin Mustafa ile.''

Yüzüme vurduğu sert yumruk ile yere düştüm. Yumruğun şokunu atlatamadan saçlarıma asılıp beni ayağa kaldıran abime öfkeyle baktım.

''midemi bulandırıyorsun Murat. '' dedim. Artık ona abi demek bile istemiyordum. Dedğimle daha çok sinirlendi. Yüzüme tokatlarını ardı ardına sıralarken acıyı umursamadan bağırdım.

''Karı-kızla yediğin paraları ben satarak karşılayamayacaksın! ''

Boğazımı sıkıca tutup beni duvara bastırdı. Boğazımdaki eli, nefesimi kesiyor, canımı acıtıyordu.

''Öldürürüm ulan seni ! '' diye bağırdı.

''Öldür o zaman ! Sizden kurtulurum.''

Abim öfkeyle boğazımı daha çok sıktı.

'' Doğru söylüyor Murat. '' dedi babam. EVET! Beni evlendirmeyecekti kesin. Bir umut babama baktım. Hala başka bir yere bakıyordu. Murat ellerini gevşetti.

'' Onu yandaki barakaya kapat. Aklı başına gelsin.'' Kısa bir süre gözlerime öfkeyle baktı. Kafasını tekrar başka bir yere çevirirken '' ölüm onun için kurtuluş olur '' dedi.

Abim saçlarımı sıkıca tutup beni evden dışarı çıkardı. Sokak lambaları bile geceyi aydınlatamıyorken beni karanlık odaya kapatacaklardı. Işık olmayan, soğuk, fareli barakaya.

'' yapmayın ne olur '' dedim çaresizce. Boynum saçımı çektiği için sola kıvrılmıştı. Canım çok fazla yanıyordu.

Beni odaya fırlatınca dengemi sağlayamayıp yere düştüm. Elime bir şey batınca hızla elimi kontrol ettim. Elime çivi batmıştı. Elimdeki çiviyi çıkarıp attım. Abimde kapıyı çarparak kilitledi.

''Fikrini değiştirirsen erken çıkarsın. Eğer değiştirmezsen de düğüne kadar buradasın.''

''Evlenmeyeceğim'' diye bağırdım. '' Evlenmek istemiyorum''

Karanlıkta yere oturup dizlerimi karnıma çektim. Sessizce ağlamaya devam ettim.

Annem üç yıl önce ölmüştü. Ben daha on beş yaşındayken. Babamın ve abimin şiddetlerinden içine kapanmış, içten içe hasta olmuştu. Bir gece babamlar bizi dövdükten sonra bir yerlere gidince bizde annemle uyumuştuk. Sabah annemi kaldırmaya çalışmıştım ama uyandıramamıştım. Gece kalp krizi geçirmiş. Uzun sürede nefes alamayınca ölmüştü benim meleğim.

Gözlerim yavaşça kapanırken annemi özlediğimi daha çok farkettim.

Parlak ışık gözlerimi acıttı. Göz kapaklarımı zorlayarak açtım. Annem yattığım kanepenin başında sandalyede oturuyordu.

''Anne ? '' dedim şaşkınlıkla.yüzünde çok güzel bir tebessüm vardı.

'' Meleğim. ''

'' seni çok özledim anne. '' dedim boğazımdan bir hıçkırık koparken.

''Bende seni çok özledim kızım. '' dedi yanağımı okşayıp. '' şimdi sana söyleyeceklerimi iyi dinle.''

Yavaşça oturup kafamı salladım.