19

113 10 0
                                    

Chapter 19

ငြိမ်သက်စွာ စီးဆင်းနေသော မြစ်ရေသံမှာ သူတို့နားထဲတိုးဝင်နေပြီး ငါးနံ့ကလည်း နံနေသည်။

တိမ်တွေဖုံးလွှမ်းနေသည့် လမင်းကြီးကို တစိုးတစိမှ မမြင်ရပေ။

*ရှပ် ရှပ်*

ဘန်၏ ခန္ဓာကိုယ် အပေါ်ပိုင်းကို ကြိုးဖြင့် တုပ်ထားသဖြင့် ‌မောပန်းနေရပြီး ခြေလှမ်းလည်း မလှမ်းနိုင်တော့ပေ။

ဆာစီးနီယာ ကို စိတ်ပူသော်လည်း သူ ဘာမှ မလုပ်နိုင်တော့သဖြင့် ရင်နာရလေသည်။

"ဟေ့… လမ်း မြန်မြန်လျှောက်"

နောက်လိုက် တစ်ယောက်က တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားနေသော ဘန် ကို ဆောင့်တွန်းရင်း ပြောလိုက်သည်။ ထိုသူက အားပြင်းပြင်းဖြင့် တွန်းလိုက်သဖြင့် တိုင်ဖွန်းမုန်တိုင်းမှ သစ်ပင်များကို ယိမ်းခါသွားစေသလို ဘန့် ကိုယ်လေးလည်း ဆောင့်ခါသွားရသည်။

နောက်လိုက် က ခြေလှမ်းရပ်သွားသော ဘန် ကို မကျေမနပ် တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။

ညနက်သန်းခေါင်အချိန်ကြီး ဤကျွန်တစ်‌ယောက်အတွက် သူတို့ အလုပ်ရှုပ်ရသဖြင့် စိတ်ဆိုးနေခြင်းပင်။သူက သံကြိုးကို ဆောင့်ဆွဲလိုက်ရာ ဘန် ရှေ့သို့ ငိုက်ကျသွားရ၏။

"အား…"

ဘန် က သွားကျိုးသွားသည် အထင်နှင့် ရှေ့သွားကို လျှာဖြင့်ပွတ်သပ်ကြည့်သော်လည်း ကံကောင်းစွာနှင့် သွားတစ်ချောင်းမှ မကျိုးသေး။

"ကျွတ်… မြန်မြန်ထလေ"

အမြဲလိုလို လူတိုင်းက ဘန့်ကို ဤကဲ့သို့ ဆက်ဆံတတ်သဖြင့် သူ့အတွက် အထူးအဆန်းမဟုတ်တော့ပေ။

ဆာစီးနီယာ ကသာ  သူ့ကို လူသားတစ်ယောက်လို ပထမဆုံး ဆက်ဆံသူပင်။ သူမသည် နွေးထွေးမှုနှင့် ကြင်နာမှုတို့ကို သိရှိနားလည်စေခဲ့သူဖြစ်သည်။

'ဆာစီးနီယာ ကို လွမ်းလိုက်တာ'

သူချက်ချင်း ဤနေရာမှ ပြေးထွက်ချင်နေပြီး သူမကို သွားတွေ့ချင်မိသည်။ သို့သော် ယခု သူ ကြိုးချည်ခံထားရ၏။

သူ စိတ်ပျက်စွာ နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက်ထားမိလေသည်။

"ဟိတ်…အချိန်ဆွဲမနေနဲ့…ထ"

အဓိကဇာတ်လိုက်Where stories live. Discover now