Tehlikeli Oyunlar

1.Bölüm

Ben Nazlı.Nazlı Demir sınav senesinde annesini, babasını toprağa vermiş kız.Herşeyi baştan anlatayım.18 yaşındaydım sınava girecektim.Hedefim polis olmaktı ama ailem buna her zaman karşıydı.Tabii ailenin tek çocuğunun kim polis olmasını isterdiki.Annem emekli öğretmen,babam ise gaziydi.Bana tek destek veren ,tek arkamda duran amcam yani polis memuru Aslan Demir.Annem ve babamı sınavıma 1 ay kala bir trafik kazasında kaybettim.Ailemi kaybettikten sonra zor toparladım kendimi ne sığınacak bir abim ne ablam nede kardeşim vardı.Sadece amcam vardı.O sahip çıktı, yanımda oldu.Evimize girince gözüm hep onları arıyor.Anılar birer birer gözümde canlanıyordu.Bununla tek başına baş etmesi çok zordu.Kimse anlayamaz beni.Anne,Annem okuldan her geldiğimde"Nazlı kızım aç mısın" derdi.Odamdayken yanıma gelip"Annem ders mi çalışıyorsun.Aferin benim prensesime.Bak kızım biz hayatının her anında yanında olamayız,seni her düştüğünde biz kaldıramayız, başına birşey geldiğinde her zaman biz yardım edemeyiz.Bunlar gerçekler güzel kızım.Yarın birgün bize birşey olursa yanında olamayız.Bunları bil. Senin kimsenin desteğine, yardımına ihtiyacın olmadanda birşeyler başaracağını bil.Tek başına mücadele et, tek başına savaş.Babanda bende yaşadığımız süre yanındayız." Derdi.Babam,ilk aşkım"Yavrum sakın bak sevgili yaptığını duymayım.Babalar kızlarını kimseyle paylaşamaz.Bana birşey olursa kendine iyi bak,sen babanın kızısın asla kimsenin seni üzmesine izin verme.Düştüğünde kalk ve kendine şunları söyle.'Ben güçlüyüm,bunlar beni yıldıramaz,ben babamın kızıyım.'de.Hep mutlu ol canımın içi.Ha bir gün erkek arkadaşın olursa iyi seç,senin üzülmene izin vermeyecek,arkanda olacak,destek çıkacak birini seç.Yaparsın sen kendine güven çünkü sen kendine güvenirsen yapamayacağın hiç birşey yok.Baban her zaman yanında prensesim bunu unutma.Ve şunu çok çok iyi bil baban sana çok güveniyor kızım."Derdi.Onlar böyle konuştuğu zaman kendi içimden derdim ki bunlar neden böyle konuşuyorlar.Birşey olmaz ki onlara.Daha benim okuduğumu Kendi ayaklarımın üzerinde durduğumu, mesleğe geçtiğimi, evlendiğimi görecekler derdim.Nerden bile bilirdim ki dediklerinin çıkacağını,bu hayatın yalan olduğunu,herkesin bir gün öleceğini.Onları kaybettikten sonra her yıkıldığımda,tükendiğimde, ümitsizliğe düştüğümde dediklerini hatırladım.Anne kelimerle anlatılamaz.Anne sizi dünyada en en fazla sevebilecek insan.Baba şefkatle koruyan, yol gösteren,arkanda duran gönülden seven insan.Annen giderse karşılıksız seven,dert ortağın gider, arkadaşın gider.Baban giderse yol gösterenin,arkanda duran dağın, destekçin gider.Ailemin kıymetini onları kaybettikten sonra anladım.Eve gidince "aç mısın kızım"diye soranın olmayınca anladım.Her gün mezarlıktan eve gelince evin bomboş olması, sessiz olması yüzüme çarpınca anladım.Amcam her zaman yanımda oldu hâlâ da oluyor.Ama amcamın yanımda olması onların eksikliğini gideremez ki.Ben o evde kalamazdım ki her yerde onları görüyorum,her yerde onların sesi, onların kokusu.Eşyalarımı toparladıktan sonra mezarlığı gidip vedalaştım.Amcam ile birlikte hakkariye gidiyordum.Amcamında kimsesi yok.Tek başına.Orada kaldığım yerden tekrardan başlayacaktım.Sınava çalışıp polis olup kendi ayaklarımın üzerinde duracağım.Onları geride bırakıp gitmek kadar zor birşey yoktu.Ben öylece yolları izlerken amcam"Daha iyi misin kızım"dedi.Nasıl iyi olacaktım ki.Amcamın bahsettiği evde yaşanan olaydı.Eşyalarımı toplamaya gitmiştik.dayanamadım, yapamadım.Dağıttım tüm dolabımı bağırarak.Hiçbirşey aniden olmadı ki, birikti.Yavaş yavaş doldu,sonunda taştı.
"Nazlı sana diyorum"dedi amcam.

"efendim amca." Dedim.

"Nasılsın" dedi.

"Sence amca" dedim.

"3-4 saate ordayız inşallah" dedi.Birşey söylemeden yolu izlemeye devam ettim.

Bazen hayat seni bulunduğun yerden alıp başka bir yere koyar ve derki;"BURDAN DEVAM ET..!"
 
 

             ~CEMAL SÜREYA~

~BÖLÜM SONU~

✓Yorumlarınızı bekliyorum.

✓Bölüm nasıldı.