Mafia Society #1: Chained to the Ruthless Mafia Boss

CHAPTER 8

: May nagbabasa ba nito? Huhu sana meron :<

***

Chapter 8: Malling

HABANG nasa biyahe ay kuwento nang kuwento si Levin kung gaano niya kagusto ang lumabas katulad na lang ng ganito.

He was so excited just by looking at him. He wanted to play along with other kids at matawag na bestfriend katulad ng mga kaibigan ng kuya niya.

This little kid was deprieved of everything. Sabik siyang makakita ng kalaro except sa mga tauhan ni Agon.

Habang tinitingnan siyang nagkuk'wento ay naaawa rin ako. Hindi kagaya niya, noong nasa edad ko siya ay nagagawa ko ang mga gusto ko.

I can play all day whenever I want. I can do malling and go to places that I want to see. Lahat ng gusto ko ay tinutupad nina daddy at mommy. I have a kuya, a loving mom and caring dad na gagawin ang lahat para sa akin.

Unlike him, he had never have a mom nor a dad besides him growing. In this early age, he experience the cruelty of the world and he can't help but to go with it, to suffer in it.

Idagdag pa ang ginagawa ng kuya niya without Levin knowing. Sa sitwasyong ito, niyakap ko na lang ito ng walang pasabi. Mahigpit kong pinalupot ang kamay ko sa katawan nito.

Napatigil siya sa pagkukuwento at taka akong tiningala. "What's wrong, Ate Jeyk?" inosente nitong turan.

Napailing ako. "Nothing's wrong, Levin. I just wanted to hug you now. Can we stay like this for a while?"

Naramdaman ko ang pagtango nito at pinalibot niya rin ang maliit na kamay sa bewang ko. It feels like I am her older sister. Ramdam ko rin ang kaparehong yakap nila ni kuya.

Biglang nangiligid ang luha ko at nanikip ang dibdib. How I miss this kind of embraced. The soothing warmth of this hug that relaxes my system. Tila inaanod ang mga problema at pinagdaanan ko sa isang mainit na yakap na ito.

Napapikit ako at lalong dinama ang magandang pakiramdamn na iyon na nais kong maranasan oras-oras. Malungkot akong napangiti.

Matagal-tagal na ring may yumakap sa akin ng ganito, at bata pa talaga ang nakapagparamdam nito sa akin.

I hope kuya was here. I really missed him and his hugs, but, I know it will never happened again. He will not come back to death even I begged for my life.

Pasimple kong pinahid ang luhang dumaloy sa pisngi ko. Ilang ulit akong napakurap para huwag nang maiyak. Bago kinalas ang pagkakayakap kay Levin ay binalik ko ang mga ngiti sa labi. I don't want him to see me crying like this.

"Okay na po ba ang hug kong iyon, Ate Jeyk? Did you feel better na po?" he asked and touch my left cheek by his small hands.

Pilit kong pinipigilan ang luha nang humarap si Levin sa akin at sa ginawa niyang iyon. It was a small gesture but it really melts my heart. Napakagat ako sa pang-ibabang labi nang mapatitig ako sa inosente nitong mga mata.

Ilang beses akong napatango unable to speak some words dahil baka tuluyang mabasag ang boses ko.

Levin smiled on my response and continue telling me sorts of things. Tango at tawa lang ang naging tugon ko sa mga kuwento niya. He really loves it when someone was paying attention to him. Iyon ang napapansin ko sa kaniya.

Mas dumarami ang kinukuwento niya if he found out that you like hearing those things that he was telling in front of you. Panaka-naka akong tumatawa sa mga istorya niya. Bata pa lang pero kuhang-kuha na ang pagpapatawa ng isang matanda.

Sometimes, I was amazed for what he was saying. Hindi ko kasi alam kung saan ba nanggaling iyon.

Napaligon ako bigla sa likod ng kotseng sinasakyan namin. Naka-convoy ang tatlong itim na sasakyang lulan ang mga tauhan ni Agon. Hindi ko alam kung over acting lang ba siya o ano pero sobra-sobra naman yata ang tatlong sasakyan na nakabuntot sa amin.