Chapter 11: Pain.

3.7K 35 6
                                    

Chapter 11: Pain

--

I have no plans to eat breakfast since what had happened yesterday. I don't know but I don't have the guts to face him now. I know it's making me pathetic then so be it I don't care. Kahit naman kasi anong pilit ko sa sarili ko na paniwalain na okay lang ako, na tanggap ko, na walang problema, ganun parin eh, nasasaktan parin ako. Masakit parin.

*knock knock

I told the maid not to disturb me, sino naman kaya tong itsorbo. Mula sa kama tumayo ako para pumunta sa pinto. I'm just wearing a loose shirt and short jeans since nasa bahay lang naman ako, hindi kasi ako pumasok nang school eh.

I opened the door pero parang gusto ko ulit ito isara. Bakit ba hindi ko naisip na sya ang pwedeng kumatok hindi lang ang maid.

"You haven't eaten your breakfast."

"I'm not hungry." I plan to close the door pero pinigilan nya ito.

"You need to eat."

"Ayoko ko ngang kumain, ano ba ang hindi mo maintindihan dun?" I snap.

"Galit ka ba sakin?"

"Chance, ayoko lang kumain, hindi ako galit sayo, please."

"But you need to eat."

"Ano bang pakialam mo kung ayokong kumain?!" I let it out. "Stop caring when you're not! I don't need your concern!" I shut the door and lock it up. Napapikit nalang ako habang pinigilan ang pagtulo nang luha ko.

I'm doing it again. Crying over him. Bakit ba kasi ganito! Bakit ba kasi nasasaktan pako?! Bakit kasi sya pa. Bakit hindi nalang iba..

--

Chance's POV

Kahit hindi nya sabihin alam kong may mali. Hindi ko alam kung bakit bigla nalang syang nagalit pero pakiramdam ko kasalanan ko. Hindi na ba pwedeng iba maging dahilan, bakit ba lagi nalang ako. Hindi ko ba talaga sya kayang pasiyahin?

Umalis muna ako nang bahay to loosen up. Sa loob kasi nang apat na taon wala na akong social life dahil puro trabaho na ang inatupag ko at mostly para ayusin ang buhay ko.

I parked the car on the first class bar I spotted nearby. Hindi naman siguro masamang uminom kahit maaga pa. I know trabaho kong samahan si Ernest all the time pero I need to give her space. Being friends again isn't easy and it takes time.

"Give me a hard one please." I said to the waiter dahil wala pang tao sa bar counter.

Umupo ako dun sa mini couch at nagrelax nang likod.

"Isn't that too early for a guy like you." Napalingon ako agad dun sa nagsalita.

"Farrah?"

She smiled at me tsaka umupo sa available seat na nasa harap ko.

"Hi, what brought you here?" She asked.

"Unwinding. You?"

"I own this place."

Nice. "I thought you're in Manila." Dumating yung order ko pero meron nadin para sakanya.

"Well, it's obvious i'm here, so.." Tumingin naman ito sa likod ko na para bang may hinhanap. ".. where is she?"

Napakunot noo naman ako. "Who?"

"Your companion in Hawaii." Then she chuckled. "I should know, she's one of your girls you just dated for a night, am I right?"

Love in Disguise (Book 2)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon