Too Flawed To Fix

CHAPTER 9

TW: SENSITIVE CONTENT AHEAD

He bought groceries. Nasa tatlong plastic bags ang nasa lamesa na may lamang iba't ibang klase na lulutuin at mga pansahog.

I was sure he was aware of my presence but he remained quiet. Katulad ng palagi niyang ginagawa ay umakto siya na parang wala ako sa paligid. Nagpatuloy siya sa pagkuha ng mga pinamili mula sa supot nang hindi man lang ako tinatapunan ng tingin.

I bit my lower lip when I reached the side of the kitchen counter. Tahimik akong tumulong sa kaniya sa pagsasalansan ng mga delata at iba pang pagkain.

He let me. I was glad. Kahit hindi niya ako kinakausap, nabigyan naman ako ng pagkakataon na tignan siya nang malapitan.

He still have that rough expression. The gentleness completely left him, but he remained attractive. His lips and eyes rarely stretch for a smile. I noticed few stubbles growing on his chin, as well.

Galit ba siya? Galit pa? Dahil ba pumunta si Krystal dito? Galit ba siya na nagpapasok ako ng ibang tao rito? But he does that, too...

"What did you talk about?" Nagulat ako nang bigla siyang magtanong.

I stared at him for a little while. Walang emosiyon ang kaniyang mukha ngunit alam kong naghihintay siya ng sagot.

I can't tell him the whole truth, of course.

"About last night," mahina kong tugon.

He stopped moving. Napabaling ako sa kaniya at agad napansin ang mahigpit na pagkakahawak niya sa lata ng ham.

"She apologized..." I hope you will, too.

His jaw clenched and his forehead creased.

"Hmm," tanging naging sagot niya.

Napayuko ako at muling nakagat ang labi.

What did I expect? Na hihingi siya ng dispensa? Ngayon pa kung kailan ilang ulit niya nang ginawa? Or do I expect him to kneel?

I should be doing that. Ako dapat ang nanghihingi ng paumanhin dahil sa ginawa ko sa kaniya. I should not expect anything from him. Ako itong nabuntis ng ibang lalaki habang kasal sa kaniya.

Yes, it would be nice if he regrets what he did. But if he did not, that's better, right? At least, I know for certain that I am slowly paying for my sins through my suffering. If my suffering could abate his pain, then who am I to refuse?

"Wala kang trabaho ngayon?" Sinubukan kong mag-umpisa ng pag-uusap sa maingat na paraan.

I placed the can on the counter with a hopeful feeling, expecting to lighten the atmosphere. Kahit pa ramdam ko ang bahagyang panginginig ng kamay, hindi ko pinigilan ang sariling harapin siya.

I smiled even when he was not looking. Alam kong mararamdaman niya naman iyon.

"It's the 16th," he flatly replied, referring to his regular monthly day-off.

Napaawang ang labi ko at agad na natantong hindi ko na nasusundan ang mga araw. Kung hindi niya pa nga sinabi ay hindi ko malalaman at maaalala na linggo pala ngayon.

"I... forgot," I mumbled to myself.

Hindi siya nagsalita, bagkos ay pinagpatuloy lang ang ginagawa. Nang maubos niya ang laman ng isang plastic bag ay lumipat siya roon sa isang may lamang mga gulay.

Tinalikuran niya ako para harapin ang ref at nagsimula na sa paglalagay ng mga gulay sa loob. I quietly stared at his back the whole time, as if I am trying to reach out to him.

I miss him. Kahit lagi kaming nagkikita, nami-miss ko pa rin siya.

A lot have changed between us. That includes the invisible wall he built and the bridge he burned to distance himself from me.