Pinapunta ako sa isang office na hindi pamilyar sakin dahil may gusto raa kumausap sa'kin.
Kabado akong kumatok sa pintuan ng isang maganda at malawak na silid.
Nabigla ako nang makita kung sino ang nasa loob ng opisina.
“Mr. Y-yvor. Bakit po?”
“Sit here, Ms. Villafuente.”
Para akong maiihi sa kaba nang makaupo ako sa tapat ng inuupuan niya.
“what can i do for you, s-sir?” tanong ko sakanya.
“I want you... To be my fake wife.”
“Ay, puta!” sigaw ko.
“Your mouth!” iritadong saad niya saakin.
“S-sorry.” agad na pag hingi ko ng paumanhin.
Napalakas na sambit ko ng marinig ang sinabi niya.
Tinakpan ko agad ang aking bibig.
“Tsk. Palamura.”
Rinig ko kahit napakahina ng pagkaka sabi niya.
“Tss, suplado.” mataray kong sagot sakanya.
Bigla siyang napatingin saakin ng masama.
“Sir.. Seryoso na po. Ano po ba talagang gusto mo?”
Seryosong tanong ko sakanya.
“Do I need to repeat what I said earlier?”
Supladong 'to! Hmp.
“Joke ba 'to?” kasi kung oo?
Wag naman sana—
“Kasi ano, e. Bye sir sumakit tiyan ko!” mabilis na sambit ko at nang kukunin ko na sana ang bag ko ay bigla niya akong hinila papalapit sa kanya at mahinang tinulak sa pader.
Ngayon ay nakatingin siya sa'kin habang nakakulong ako sa kanyang mga bisig.
“I want you.. To be mine.”
Ano? Tama ba iyong narinig ko?
“Ah, e, ano kasi..”
“Stop it. I just need you right now.. My dad will agree with that fucking arrange marriage kung wala pa akong maipapakilala sakanila!”
Mahina ngunit madiin ang pagkakasabi niya nito.
“I have a boyfriend.”
Pagsisinungaling ko sakanya.
“So what? It's just a fake marriage, you know.. You're not my type.”
Sakit nun ah!
“Eh ano naman? Di rin kita type, gago!”
“What did you just say? Minumura mo ba ako?”
Hindi makapaniwalang sambit niya.
Umalis na lamang ako at hindi sumagot.
Nasaktan ako.
I just found my self crying. Bakit ganon? I-uncrush ko na kaya siya? Sakit niya mag salita, ah?
Kung maka “You're not my type.” akala mo kung sinong guwapo. Yabang!
Pauwi na ako nang makita ko nanaman siya.
Diri-diretso lang ako sa paglalakad hanggang makarating sa may gate.
“Villafuente.”
Mahinhing ang pagkakasabi niya.
“B-bakit?”
“Come with me.”
Wala naman akong nagawa kundi sumama sakanya.
Dinala niya ako sa bahay niya. Ang laki! Siguro mas malaki pa ito kaysa sa bahay namin noong mayaman pa kami at feeling anak ng donya pa ako.
Nakaka-miss rin mamuhay ng walang iniisip.
“Please agree, Villafuente. I really need you right now. Be my wife, and soon you will be Selestine V. Javier”
“Pag- iisipan ko muna.”
Ilang oras ang nakalipas at hinatid niya na ako pauwi sa tinitirahan ko.
