Te wakacje zmienią wszystko

13 Amber

Nie dość że mnie porwał to jeszcze każe schodzić na kolację na której na pewno nie chcę go widzieć siedzącego na przeciwko mnie. Moje myśli przerwało burczenie w brzuchu, który dał o sobie znać. Nie jadłam nic od rana. No dobra raz się żyje pójdę tylko zjeść i nie odezwę się do niego ani słowem.

Wstałam i poprawiłam brązową narzutę na łóżku, podeszłam do drzwi a następnie lekko je uchyliłam. Zeszłam pięknymi marmurowymi schodami. Skręciłam w prawą stronę, bo tak mi podpowiadała intuicja.

Następnie weszłam do jadalni spoglądając na stoł zauważyłam że miejsce u jego szczytu zajmuje Zahir.

-Widzę że posłuchałaś mojej prośby.-Taa jak tamto to była prośba to ja jestem Einsteinem.

-Wątpię że słowa które kierowałeś do mnie to była prośba, ja jednak uważam to za rozkaz.-Popatrzył tylko na mnie i się uśmiechnął.

-Więc nie przedłużając pojutrze bierzemy ślub i dzisiaj pojedziesz z moją ochroną po suknie uprzedzając twoje pytanie wszystkie inne duperele zostały już przeze mnie załatwione.-Szok gość widzi mnie drugi lub trzeci raz w życiu i bez problemu o tym mi powiedział.

Nie myśląc o tym że mam wziąć z nim ślub zerwałam się szybko z miejsca tak że krzesło na którym siedziałam poleciało w tył. Biegłam tak szybko jak nigdy, dobiegając do drzwi wejściowych wejściowych poczułam uścisk w talii.

-Gdzie się wybierasz, źle ci tu kochanie.-Szepnął mi do ucha tuż za mną.

-Jak najdalej od ciebie.-Nie skomentował moich słów.

Postanowiłam że nie będę już protestować, bo wychodzi to na nie korzyść mojego żołądka. Nic mnie tu nie uratuje muszę pogodzić się z przegraną nie ma sensu walczyć z nim.

-Dobrze.-Zmarszczył brwi jakby nie widząc co miała znaczyć moja odpowiedź.-Pojadę z twoimi ludźmi kupić sukienkę.

-Tyle, bez żadnych protestów zgadzasz się?-Jego mina świadczyła o niedowierzaniu w moje słowa.

-Po co z tobą walczyć skoro i tak nie mogę mieć tu własnego zdania, cały czas mi rozkazujesz. Chcesz żebym cię szczerze pokochała to daj mi do tego powód.-Wkurzył się i odszedł od stołu.

-Jak zjesz śniadanie wyjdź na podjazd przed dom, będą tam na ciebie czekać.-Dopowiedział tylko i udał się podejże  do gabinetu.

Na talerzu przede mną zostawiłam tyko jedną kanapkę z serem żółtym i pomidorem. Wstałam od stołu i zasunęłam krzesło na którym siedziałam. Wychodząc na zewnątrz poczułam dopiero jaki skwer jest na podwórku dom w stu procentach musiał być klimatyzowany. Na podjeździe stały dwa czarne Mercedesy. Z jednego z nich wyszedł ... no nie to przecież Alan ten szofer spod hotelu.

-Witam panienko Amber, szef poinformował mnie że udamy się salonu sukien ślubnych. Proszę wsiadać szefowo.-Dziwne nazwał mnie swoją szefową w między czasie wsiadłam do czarnego Mercedesa.

*******

Na miejsce dojechaliśmy około po trzydziestu minutach. Zatrzymaliśmy się pod ekskluzywnym budynku na którym były jakieś arabskie napisy. Na tak jestem w Emiratach. Drzwi z mojej strony uchyliły się lekko. Alan podał mi swoją dłoń pomagając mi przy tym wyjść ze samochodu. Wszyscy przechodnie obserwowali mnie i moje poczynania. Część z nich było to na pewno mieszkańcy Dubaju a pozostali to turyści, którym jeszcze ostatnio też byłam a teraz, teraz jestem mieszkanką Dubaju. Przez chwilę mogłam poczuć się jak jakaś gwiazda showbiznesu. W sumie teraz nie wiem kim jestem w tej chorej grze Zahira. Skoro pojutrze mamy wziąć ślub to jesteśmy chyba narzeczeństwem.

-Dzień dobry kogo tu do mnie sprowadza!?-Wykrzyczała miło do Alana a następnie jej wzrok spoczął ma mnie.

-To panienka Amber jest narzeczoną szefa-Nie z własnej woli chciałam powiedzieć na głos.

-No więc bierzemy się do roboty. Amber wolisz sukienkę w stylu bardziej arabskim czy europejskim?-Mówiła szybko od razu przeszła ze mną na ty polubiłam ja przez tą chwilę.

-Europejski, sama pochodzę z Polski a Polska leży na kontynencie Europejskim.-Uśmiechnęła się miło i nie zwlekając udała się na zaplecze. Po chwili przyszła z piękną białą rozłożystą suknią taką o której marzyła każda mała dziewczynka. Podała mi ją zapytała cicho czy pomóc przy zakładaniu, kiedy odmówiłam zsunęła czerwoną kotarę.

Gdy ubrałam suknie ślubną ledwo zamieściłam się w przebieralni. Zawołałam Alana żeby stwierdził jak wyglądam i czy będzie się podobać Zahirowi.

-Niech się pani odwróci zobaczę jak z tyłu leży.-Widziałam jego odbicie w lustrze na przeciwko nas i momentalnie usłyszałam huk. Ciało Alana poleciało do tyłu a na mojej sukni było pełno krwi.

Odwróciłam się szybko żeby zlokalizować mojego zamachowcę.Lecz nie zdążyłam się obrócić bo na swojej twarzy poczułam kawałek materiału nasiąknięty prawdopodobnie substancją usypiającą.

-Dobranoc Amber