"En büyük aşklar nefretle başlamaz mı zaten?"
"Hayır, en büyük nefretler aşkla başlar Samet."
☆
Yaklaşık bir yıl kadar önce elimde kalem vardı, onu ince parmaklarım arasında çevirerek sıkıntımı gidermeye çalışıyordum. Şimdi ise avucumun içinde çevir...
"Ben günahkâr birisiyim ama senin gözlerine baktığımda cennetteymişim gibi hissediyorum."
☆
[ Bektaş Karaduman ]
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5. BÖLÜM
Bir Dünya Acı
1 Eylül 2023
Odanın kapısı çaldığında Rüya söylene söylene uzandığı yataktan kalktı, kapıyı açtı. Zeynep yaklaşık yirmi dakika önce kafeteryaya inmişti, o gelseydi kartıyla kapıyı açardı herhalde?
"Zeynep Işık bu odada kalıyordu değil mi?" İster istemez kaşlarım çatıldı.
"Evet, bir şey mi oldu?" Diye sordu Rüya, sesi endişeliydi.
"Üç numaralı asansörde kalmış, ekipler kurtarmaya çalışıyor." Kaşlarım havalandı, endişeyle öne atıldım.
"Tek başına mı?" Zeynep'ın kapalı alanlarda nefesi daralıyordu, klostrofobisi vardı. Eğer tek başınaysa bayılıp kafasını bir yere çarpabilirdi, bu kalıcı hasarlara sebep olabilirdi.
Gözlerimi kapatıp açarak kendime geldim, kötü senaryolar uydurmanın Zeynep'e faydası yoktu, her zamanki gibi güçlü durmalıydım.
"Yanında başka bir öğrenci daha var." Derin bir nefes aldım, içerdeki kimse yardım eder herhalde diye düşünüyordum.
"Kaçıncı katta ekipler?"
"Birinci kat." Dedi görevli, ayağımdaki oda terliklerini umursamadan koşarak merdivenlere yöneldim, ikişer üçer zıplaya zıplaya inerken Rüya da peşimden geliyordu.
"Berkeler'e haber ver Rüya." Birinci kata ulaştığımda asansörlerin önündeki büyük kalabalığın arasından sıyrılarak en öne geçtim, kapıyı hala açamamışlardı. Elimi alnıma koyarak volta atmaya başladım, ya bir şey olduysa?
Etraftaki kimseyi umursamadan asansörün kapısına yaklaştım, kenardan kapıya vurdum birkaç kez. "Zeynep! Beni duyuyor musun?" Ses gelmedi.
Ayık kalabildiyse muhtemelen zar zor nefes alıyordu. "Derin nefesler al, biz buradayız seni kurtaracağız merak etme!" Kollarımdan beni tutup geriye çeken Berke'ydi, ona ters bir bakış attım. "Ekiplere engel oluyorsun."
Endişeli gözlerimi tekrar asansörün kapalı kapılarına çevirdim, elimle orayı işaret ettim. "Berke, Zeynep'in klostrofobisi var. Sen de bunu biliyorsun, ya bir şey olduysa?"
![[ Bektaş Karaduman ]](https://img.wattpad.com/9ffca44a5b6f0ce2c5e94dabddbeb07dfd5f503b/68747470733a2f2f73332e616d617a6f6e6177732e636f6d2f776174747061642d6d656469612d736572766963652f53746f7279496d6167652f3462514a486d6d66534f465233673d3d2d313335353737343239312e313737383362326662366432656261623438363931393336383837322e6a7067?s=fit&w=720&h=720)
