Arkadaşlıktan Öte

8.Bölüm-Kim bu?

(HATIRLATMA)

     Gece telefonuma gelen bir mesaj sesiyle irkildim. Gerçekten çok korkmuştum. Ay ışığının odamı aydınlatması eşliğinde duvarda duran saate baktım. Saat gece 4'tü, bu saate ne mesajıydı bu yaa? Kim benim uykumu bölen varlık? Hemde bu saate. Telefonumun şifresini girip mesaj kutusunu açtım. Bu bir multimedya mesajıydı. Bir video'ydu. Peki gecenin bu saatinde,bilmediğim bu numaradan gelen video kime ait?

Mesajı açıp baktım......

***

   Önce simsiyah bir ekran oldu. Daha sonra ışığın olmadığı,etrafı çöp götüren ve kenarlarda bira şişeleri olan bir mekanda bir çocuk birini dövüyordu. Video yu çeken kişi ise gülüyordu. Döven çocuk ise halinden memnun bir şekilde dövüyordu. Daha sonra çeken kişinin "Yeter!" diye emir vermesi ile döven çocuk çekildi. Kamera dövülen çocuğun yanına yaklaştı. Çocuk yerde baygın bir şekilde yatıyordu. Yüzünün tamamı kan içerisindeydi. Bu da kim böyle? Kamera daha fazla yaklaştı.

      Bir saniye bu... bu... bu çocuk Asil'e benziyordu. Gözlerimi tekrar tekrar kırpıştırdım. Evet bu o'ydu. Asil di... dudaklarım aralandı, şaşkınlıkla telefona bakıyordum. Daha sonra ekran yine siyah oldu ve video kapandı. Lanet olsun!!!! Bu Asil! Ama neden? Onu bu şekile kim soktu? Bunu yapan kişi Asil'den ne istiyor olabilir Allah aşkına?

      Hemen yatağımdan kalkıp odamda bir o yana,bir bu yana turlamaya başladım. Aman Allah'ım,bunu kim yaptı? Asil şu an nerede? Ne zaman dövüldü? Acaba o kişi Asil değilmiydi? Aklımda delice sorular beynimi kurcalıyordu. İki elimide saçlarımın arasından geçirdim. Sinirde ve stresten tırnaklarımı kemirmeye başlamıştım. Camdan baktım. Etrafta kimsecikler yoktu. Sokak karanlık ve bomboştu. Saat ise 04:10'du. Lanet olsun! Ne yapacağım ben?

    Telefonumu cebime sokup kapıya doğru yöneldim. Kapının kolunu sessizce indirdim. Kapı açıldığında parmak uçlarımla koridorda ilerledim. Daha sonra annemin uyuduğu odaya baktım. Annem derin uykudaydı. Tekrar parmak uçlarımla merdivenden inmeye başladım. Dış kapıyı da açıp evden çıktım. Evet,biliyorum bu saate evden çıkmak büyük bir saçmalık. Ama zor durumdayım ne yapabilirim? Asil'i bulmalıyım. Ona yardım etmeliyim.

  Yol fazlası ile ıssızdı. Bu beni korkutuyordu. Özellikle de uzaktan yaprak hışırdamaları ve köpek havlama sesleri gelince... Bu, tüylerimi diken diken etmişti. Yolda hızlı adımlarla ilerlerken telefonumu cebimden çıkarıp video yu tekrar  tekrar izledim. Video da ki mekanı tespit etmeye çalışıyordum. Bu yer, buralarda bir yerlerde olmalıydı.

  Yok, böyle olmayacak. Onu bulamayacağım. Koşmaya başladım. Sokağın en karanlık ve psikopatların bulunduğu yerlerin önünden geçtim. Kaçamak bakışlar attım ama orada yok. Nerede bu çocuk yaa? Gözlerimden istemsizce yaşlar akmıştı. Nerdesin Asil ya,nerdesin?

    Olduğum yerde durdum. Nefes nefese kalmıştım. Terlemiştim. Bir yandan da ağlıyordum. Hemen arkamda duran kaldırıma oturdum. Ellerimi alnıma koydum. Gerçekten çok çaresizdim. Tekrar telefonumdan video yu açtım. Bu sefer izlemedim,dinledim. Telefonu kulağıma yakın tuttum. 'yeter' diyen sesi dikkatle dinledim. Bu ses hiç tanıdık gelmiyor. Allah'ım yardım et bana ya.

   Birden aklıma bir yer geldi. Genellikle gençlerin sigara ve içki içtikleri bir yer var. Orası karanlık bir ortam. Yasa dışı işlerin yapıldığı bir yer. İki evin arasında bir boşlukta bir yer var boş bir ev.. Camları falan bie yok. Bildiğimiz boş bir bina işte.Zaten birkaç sokak ötede. Ayağa kalktım. Tam adım atacak ken fark ettim ki bu çok tehlikeli. Oraya gidemem. Özellikle bu satte ve bir kız olarak... Ama Asil'e yardım etmeliyim. Yani onu orada bırakıp gitmişlerse ambulansı veya polisi arayabilirdim.