Donker // Bankzitters

4.

"Matthyas, het is van belang dat je je open gaat stellen tijdens onze gesprekken. Ik kan je niet helpen als je niks verteld." praat hij op zijn zweverige toon. Alsof hij oprecht is. De enige reden dat hij hier zit, is omdat hij er geld voor krijgt. Veel te veel geld waarschijnlijk. 

~

Nieuwe diagnose, agressieproblemen. Gister was het nog autisme. "Je hebt veel verschijnselen van autisme Matthyas. Als er iets niet gaat zoals je wilt, krijg je kortsluiting. Je moet je leren beheersen. Hier gaan we aan werken."

En daar ging het mis. Ze begonnen vandaag met de 'therapie'. Ik mocht niet voetballen in het uurtje waarin ik altijd met de jongens voetbal. Het was de bedoeling dat ik leerde omgaan met veranderingen, dingen die niet gingen zoals ik ze wilde, dingen waar ik geen controle over had. Maar hoe fucking naïef is het om een jongen, waarvan je denkt dat hij autisme heeft, zijn rustuurtje, zijn ontspanning, af te pakken. Voetbal is waar mijn hart ligt. Het is het enige moment waar ik nergens aan denk. Voetbal houdt me in leven. Ze weten dat! En toch, toch dachten ze dat het een fantastisch idee was om juist op dat moment te beginnen met de blijkbaar hoognodige therapiesessies van ze. 

Kortsluiting.

"Je moet je leren beheersen."

Probeerde ik het überhaupt? Misschien wel, misschien toch ook niet. In ieder geval kortsluiting. Een gevecht. Ja, je hoort het goed. Ik viel ze aan, tackelde ze. En niet zo zacht ook. Bloedende knieën van de stenen. Ik hoorde dat er eentje zelfs een tand kwijt is geraakt. Armen die vastgepakt werden, meteen weer losgelaten werden na een knie in zijn buik. Snelle communicatie door een portofoon. Hijgende mannen, ik had nergens last van. Bloed langs zijn gezicht. De twee lagen op de grond, ik stond nog. Ik keek ze met afkeur aan, zij keken bang terug. Toch herpakten ze zich. Terwijl ze terugkrabbelden, werd ik gegrepen. Sinds wanneer hebben ze bewakers? Ik stribbelde tegen, maar ze waren te sterk. 

~

"Je hebt agressieproblemen Matthyas. Dit soort gedrag tolereren we hier absoluut niet! Komende maand geen voetbal voor jou!"

~

De witte muur staart me aan. In een opwelling sta ik op. Ik ga tegenover de muur staan. Vijf seconden later zit er een deuk in de muur. Een deuk wordt een klein gaatje. Het kleine gaatje wordt een groot en opvallend gat. 

Met een zucht plof ik op bed, moe van alle emoties. Bijna val ik in slaap. Een klap. Mijn ogen schieten open. Daar staat hij. Die kut psycholoog, alweer. In zijn wenkbrauw zit een snee, op zijn knieën zitten pleisters. Het ziet eruit alsof hij echt ontzettend erg verwond is. Aanstellen is ook een vak hoor! Hij moet blij zijn dat ik werd weggehaald, anders was hij verminkt geweest. Niet dat hij dat nu nog niet is, maar je snapt wat ik bedoel. Hij heeft geluk gehad. Zijn blik gaat van mij naar de muur en weer terug naar mij. Zonder iets te zeggen, stormt hij de kamer weer uit. Ik denk dat hij bang is. 

~

Daar zit ik dan, ongeveer een uurtje later, in een soort isoleercel. Dit gesticht blijft me verbazen. Eerst hebben ze bewakers en vervolgens blijkt dat ze ook nog een isoleercel hebben. 

"We zijn hier alleen om je te helpen."  Hadden ze gezegd. Dit is natuurlijk echt helpen! Iemand in een isoleercel stoppen, werkt natuurlijk fantastisch. Ik zweer het, ik denk echt dat ze niet kunnen nadenken. Wie weet hebben ze gewoon mensen hierheen gestuurd als zogenaamde opgeleide psychologen en weet ik veel wat. Volgens mij weet niemand, maar dan ook echt niemand hier iets van mensen. In ieder geval begrijpen ze niks van mij. Of dat ligt aan mijn 'autisme'.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik voel het, dit is mijn wattpad comeback 

slaayyy