Donker // Bankzitters

20.

Nu, bijna 12 jaar later, is mijn leven meer op orde.

Sinds de dag dat Raoul mij naar het park bracht, is het een stuk beter gegaan. Het proces daar ging een stuk sneller. Ik stelde me meer open tijdens de gesprekken en deed weer mijn best om zo snel mogelijk terug te kunnen keren naar de maatschappij. 

Tot op de dag van vandaag ben ik Raoul erg dankbaar voor alles. Hij was de enige die me daar begreep. De enige tegen wie ik durfde te praten over mijn verleden. De enige die ik vertrouwde. 

Hij heeft mij nog een tijd begeleidt, maar ik heb hem nooit verteld over Leroy. Misschien raar, maar het is goed zo. 

Tuurlijk, dingen daar hadden anders gemoeten. Het is niet normaal dat een begeleider je klappen geeft. Maar Raoul heeft er wel voor gezorgd dat ik dankbaar werd dat ik daar zat en de kans kreeg om terug te keren. Het is een man geworden die echt oprecht veel voor mij betekent. Ook nu ik hem nooit meer zie. 

~

Toen ik weer naar huis mocht, werd ik liefdevol ontvangen door mijn ouders en broertjes. Het deed me goed dat ze nog van me hielden. Dat ze nog steeds van me houden. Net zoveel als dat ik van hen houd. 

Ook zij hebben het hele verhaal gehoord inmiddels. Ook mijn kant van het verhaal. Hoe ik werd gepest, die avond in elkaar werd geslagen en hoe ik weken, misschien maanden later naar het park was gegaan. 

het was overduidelijk dat het ze pijn deed om ook die kant van het verhaal te horen. "Maar lieverd, had dat dan gezegd.." Had mijn moeder huilend gezegd, terwijl ze mij in haar armen sloot. Het was één van de eerste momenten dat ik haar geur, haar parfum, weer kon ruiken. Één van de eerste momenten dat ik me weer in haar armen kon verstoppen. Één van de meest speciale momenten in mijn leven. En over dat stukje dat ik het haar niet had verteld.. Tja.. Tuurlijk, het was niet slim van mij en tuurlijk heb ik overal spijt van, maar op dat moment was ik gewoon te bang om iets te zeggen. Te bang dat de drie jongens me nog meer zouden pesten. Misschien ook bang dat mijn ouders me te zwak zouden vinden.

~

Ik ben nu 28. Inderdaad een volwassen man. Een volwassen man met een verleden. Iets wat het 16 jarige jongetje heeft gedaan. Iets wat niet meer veranderd kan worden, maar wel iets waarmee ik moet kunnen leven. Een deel in mij zal me altijd schamen. Een ander deel in mij kijkt naar de toekomst.

De toekomst begon op het moment dat ik uit huis ging. Ik had een huisje gekocht in een andere stad. Tijd om Ameide achter me te laten. Tijd om alle gebeurtenissen en misschien wel trauma's achter me te laten. 

~

En daar sta ik dan. Een aantal jaar later oog in oog met hem. Midden in de supermarkt. Een supermarkt waarvan ik niet had verwacht dat ik hem zou tegen komen. Hij kijkt me aan. Zijn blik verandert in korte tijd van een rustige blik naar een rusteloze, lege en tegelijkertijd angstige blik. En dat snap ik ook. Echt waar, ik begrijp hem volledig.

De tijd gaat ineens wel heel langzaam. We blijven elkaar aankijken. Vanaf een afstandje. Niemand beweegt. Het is ineens alleen hij en ik. De rest van de mensen doen er niet meer toe. Alleen hij en ik. Tegenover elkaar. Jaren na alles.

Op zijn gezicht zit een duidelijk litteken. Schade. Schade die hem elke dag doet herinneren aan die ene zaterdagavond. Schade die ik heb veroorzaakt. Schade waarvoor ik nu mijn excuses moet aanbieden.

Maar hij draait zich om. 

"Robbie, wacht!.."

~The end~