Donker // Bankzitters

8.

Ergens maak ik het allemaal zo bewust mee.
Ergens gaat elke dag in een waas voorbij.

Net als die ene dag.

~

"Kan je me vertellen wat er gebeurde die dag?" Hij leunt een beetje naar voren met zijn ellebogen op zijn bureau en zijn vuisten onder zijn kin. "Nee." Zonder nadenken heb ik het al uitgesproken. Ik kan het gewoon niet. Ik kan niet nu aan hem vertellen wat er gebeurde zonder dat ik het zelf weet. Eerst moet ik het zelf volledig uitzoeken. Het moet eerst voor mij helder worden wat er gebeurde. Ik moet me er bewust van worden.

~

Starend naar de muur. Hopend op een nieuwe scene. Eentje die mij de antwoorden geeft die ik nodig heb. Eentje die mij bewust maakt van alles wat er speelde. Alles wat er nu speelt. Hetgeen wat er voor zorgde dat ik hier ben beland. Een scene die ik nodig heb om me bewust te worden van mijn daden, maar ook om mijn leven nu te accepteren. Misschien wel om mezelf te accepteren. Te accepteren dat ik zo ben. Te accepteren dat dit mijn leven is. Dat ik wraak op ze nam. Ik hoop gewoon te zien dat die wraak het waard was. Maar het allerbelangrijkste zijn de antwoorden. Er zijn zoveel vragen. Zoveel onbeantwoorde vragen. Ik verdrink bijna in al die vragen. Maar de belangrijkste vraag is: 'Waarom ik?'

De witte muur is zijn kracht kwijt. Het gat van mijn vuist heeft de muur kapot gemaakt. Geen nieuwe scene meer. Geen antwoorden. Fuck.

~

Als ik in de spiegel kijk zie ik niks.
Nou ja, ik zie een jongen van een jaar of 17.
Blauw rondom zijn ogen.
Hij heeft gevochten.
Wallen onder zijn ogen.
Alles maakt hem moe.
Geen emoties.
Totaal gevoelloos. 

Als ik nog een keer in de spiegel kijk, zie ik nog steeds een jongen.
Hij is een jaar of 15, misschien net 16.
Zijn lach is aanstekelijk.
Hij is gelukkig.

Kijk ik nog een keer in de spiegel, zie ik een vage schim.
Een schim van een jongen.
Zijn lach verdwijnt.
Zijn stralende, sprankelende blik verandert langzaam in een rusteloze blik.
Zijn geluk vervaagd.

Ik zie niks meer dan een spiegelbeeld van een leeg iets.
Gevoelloos, emotieloos, moe.
Vooral heel moe.