Donker // Bankzitters

5.

Na een nacht mocht ik weer weg. Nou ja, ik mocht terug naar mijn eigen kamer. Verder zeiden ze dat ze 'nog niet klaar' met me waren. Bullshit natuurlijk, deze mensen hier zijn echt laf. 

De witte muur laat me een nieuwe scene zien. 

Ik was aan het fietsen.

Terug naar huis, eindelijk naar huis.

Een gek gevoel. 

Zelfs nu voel ik dat gekke gevoel nog. 

Ik keek achter me, misschien wel honderd keer.
Een groepje achter me.

Donker.

Donker. Alweer. 
De muur laat me alweer in de steek. 
Vanaf deze scene tot aan de volgende scene is het zwart. Een zwart en donker gat in mijn hoofd. Leegte. Ik moest weten wat er was gebeurd die middag. Dat gingen ze natuurlijk niet zeggen. Ik had geen bewijs. Niemand geloofde me. 
Ze wisten alleen niet dat ik verder zou gaan dan ze dachten.

Het is misschien uren later en toch blijf ik hopen dat de muur mij inzicht geeft. Er gebeurt niks.

~

Plots gaat de deur open. Ik schrik me helemaal de tyfus. Welke kut begeleider wilt me nu weer spreken?

"Matthyas meekomen." Leroy, één van de kutste begeleiders, staat in de deuropening. Zuchtend sta ik op, waarna ik langzaam richting de deur loop. "Schiet een beetje op, wil je" snauwt Leroy naar me. Met rollende ogen ga ik voor hem staan. Zodra ik daar ben, pakt hij me bij mijn schouders en sleurt me zo ongeveer mee. "Gast raak me niet aan!" schreeuw ik naar hem. Letterlijk de hele gang heeft me nu kunnen horen. Beter ook, nu kan iedereen horen dat ik hier mishandeld word. Echt, ze hebben een hekel aan mij. 

Een minuutje later zit ik in het kantoortje van Roderick de oh zo geweldige psycholoog. Gek genoeg is hij er zelf niet. Nog een reden waarom ik me afvraag waarom ik hier zit. Maar alsof ze mijn gedachten konden raden, gaat na een paar seconden dan toch de deur open. Roderick stapt binnen met daarachter een andere man, waarvan ik geen idee heb wie dat is. 

Roderick, nog steeds met de snee in zijn wenkbrauw en zijn inmiddels blauwe ogen, gaat zitten achter zijn bureau. De andere man pakt een stoel en gaat naast Roderick zitten.  Beide kijken ze me indringend aan. Ik kijk verveeld terug. 

"Goed, Matthyas, enig idee waarom je hier bent? Enig idee waarom je überhaupt in dit hele gebouw bent?" Zwijgend kijk ik ze aan. Waarom zou ik hier op reageren? Roderick schuift ongemakkelijk zijn brilletje omlaag en probeert er streng overheen te kijken. Laat me je zeggen dat dit dus echt niet intimiderend overkomt. Een klein lachje ontsnapt mijn keel. Roderick wordt steeds bozer hierdoor en daarna nog bozer wanneer ik blijf zwijgen. Steeds dichter gaat hij met zijn hoofd naar mij toe tot hij zo ongeveer over de tafel hangt. "Matthyas, praat!" snauwt hij. Tegelijk snuift hij gek met zijn neus. "Meneer u moet niet boos worden, dat komt niet professioneel over." Zelf kan ik wel lachen om mijn grapje en ik hoor zelfs bij de man naast Roderick een klein lachje. Ook Roderick realiseert dat dit niet professioneel is en gaat snel weer recht zitten. Nog één boze blik voor hij zich weer herpakt. Zachtjes applaudisseer ik. Ook dit kan ons Roderick niet echt waarderen. Wat een sukkel.

De andere man besluit het over te nemen van Roderick en stelt zichzelf voor. "Mijn naam is Daan. Ik ben van de politie." Dit is het teken om zijn badge van de politie voor mijn neus te houden. Nog voor ik iets van emotie kan laten zien, begint hij opnieuw met praten. "We hebben van jouw acties gehoord. De reden dat je hier zit, tegenover mij en Roderick, is dat we dit gedrag absoluut niet accepteren. Het moet hier voor iedereen een veilige plek zijn. Als jij je niet kan gedragen, is er hier voor jou geen plek. We zullen dan verdere maatregelen moeten nemen. Ik neem aan dat jij niet wilt weten wat die maatregelen kunnen zijn?" Langzaam schud ik mijn hoofd. Ook ik kan wel indenken dat het nu menens is. "Goed. Vanaf nu verwachten we dan ook dat je goed mee gaat doen met de therapiesessies, je optimaal gedraagt en vooral geen mensen meer gaat aanvallen. Begrepen?" Ik knik. 

Roderick kijkt met een veel te blij hoofd naar mij. Ik knijp mijn ogen een beetje samen en kijk hem met een vieze blik aan. Het is echt niet alsof ik me nu ineens bij hem ga openstellen. 

~

Terwijl iedereen uit de kamer opstaat en vertrekt, laat Roderick me weten dat hij wilt dat ik nog even hier blijf. Hij moet nog wat met me bespreken. 

"Ik hoop oprecht dat dit gesprek je aan het denken heeft gezet. Nog één keer zoiets en je bent hier niet meer welkom." Opnieuw die strenge blik over het brilletje heen. "Ja ja." Zucht ik.

"Dan kom ik op het volgende. Ik vertrek vanaf morgen. Er komt een nieuw iemand hier en ik hoop met heel mijn hart dat je hem gaat vertrouwen en je gaat openstellen. Dit is echt van belang Matthyas, het gaat hier om je toekomst! Je kunt toch niet voor eeuwig je blijven verstoppen voor je emoties? Voor mij is er geen reden meer om te blijven na dit incident. Hopelijk gedraag je je bij de volgende wel." En met deze laatste woorden, staat hij op en vertrekt hij. Tot nooit meer.

----------------------------------------------------------

Deel 5 alweerr. Thanks voor de mensen die lelijke namen voor mannen hebben ingestuurd, ik heb er 3 van gebruikt :)