Donker // Bankzitters

16.

Tien minuten bellen. Maar tien minuten. Hoe verzinnen ze het?

Toen ik mijn moeder hoorde huilen, brak mijn hart. Mijn emoties en gevoelens zijn weer terug. Ik weet niet of ik daar blij mee ben.

~

Ik lig denk ik al een kwartier in mijn bed te huilen. Te janken als een wijf. Maar ik kan er niks aan doen. Mijn moeder, hoe verdrietig ze was, het deed me gewoon zoveel pijn om dat te horen.

~

Misschien vinden jullie mij nu wel een kneus. Misschien ben ik dat ook wel. Ja, waarschijnlijk wel ja.

~

Het is alsof mijn hoofd en mijn hart wat anders willen. Ergens wil ik me opnieuw opsluiten in het donker. De donkere waas die steeds verder bij me weg gaat. Iets in mij wil het stukje dat er nog is grijpen, het vasthouden, eraan trekken en zorgen dat die muur me weer in sluit. Me helemaal laten opslokken door het donker, erin verdwijnen. Mijn emoties en alle gevoelens die de laatste dagen omhoog kwamen, laten verdrinken in het donker. Mijn problemen die ineens geen probleem meer zijn, omdat ze simpelweg vast zitten in die muur. Of juist buiten die muur. Ja, buiten klinkt beter. Die problemen bestaan nog in de echte wereld, maar ik heb er geen last meer van, omdat ik binnen in die veilige donker muur ben. Die veilige donker waas waarin niets of niemand mij kan raken. Niets of niemand kan dichtbij mij komen. Niets of niemand kan mij daar kwetsen. En daar verlang ik naar. Ik verlang gewoon naar het fijne en veilige gevoel van die donkere muur om mij heen.

Maar ook weer niet. Mijn hart snakt naar de mensen die er wel voor mij waren. Dat waren er niet veel, maar ze betekenden wel veel voor mij. Ze betekenen nog steeds veel voor mij. Al denk ik niet dat ik nog veel voor hen beteken.

Mijn ouders, mijn broers. Misschien zijn dat wel de enige mensen die om mij geven. Misschien geven ze inmiddels niet meer om mij. Zijn ze boos, omdat iedereen hen nu na kijkt. "Dat zijn de ouders en broers van die crimineel. Dat je zo'n kind opvoedt, schandalig. Echt iets om voor te schamen." Ik weet precies welke buren dit zouden kunnen zeggen. Zacht, maar hard genoeg zodat mijn familie de woorden zullen verstaan. Gewoon om ze de grond in te trappen. Ik heb mijn leven verpest, maar daarbij ook het leven van de mensen waar ik het meest om geef. Ze verdienen dit niet.

Misschien verdien ik het niet om überhaupt hier te zijn. Ze gaven mij hiermee nog een kans om terug te keren naar de maatschappij. Eerlijk gezegd weet ik niet of ik dat nog wil. Eerlijk gezegd denk ik niet dat ik daar thuis hoor. Ik hoor niet meer thuis op deze wereld. Misschien heb ik me wel nooit thuisgevoeld op deze wereld. In ieder geval niet in deze tijd.

Misschien dat ik daarom zo verlang naar het donker. Voor eeuwig en altijd het donker. Het donker dat geen oordelen over mij heeft. Wat me altijd zal kunnen begrijpen, ook de dingen die ik heb gedaan. Het donker zal me accepteren. Maar hoe kom ik daar? Hoe kom ik in godsnaam weer terug in het donker?