Donker // Bankzitters

10.

Het is als het uitvallen van stroom of elektriciteit. Het ene moment is het nog licht, het andere moment is het plots pikkedonker. En niemand die de oorzaak ervan weet.

In mijn lichaam is het net zo. De ene dag huppelde ik vrolijk rond. De andere was het donker. Donker in mijn hoofd, donker in mijn hart, donker in heel mijn lichaam.

Toch ging dit geleidelijker dan een stroomuitval. Het stapelt zich op. Tot je eigenlijk niet meer kan. Gek genoeg stapelde het zich zo ver op, dat ik de pijn niet meer voelde. Het donkere heeft me ingesloten. Het zit als een waas om mij heen. Ik ben niet langer meer vanbinnen donker. De waas trok naar buiten en is als een soort beschermlaagje om mij heen gaan zitten. Daar waar iets of iemand mij nog kon raken, wordt nu tegengehouden door een soort mist, een waas. Het maakt me gevoelloos. Het geeft me rust.

~

"Je kan hier niet mee blijven rondlopen Matthyas." Ik zucht. Vertel ik eindelijk iets in vertrouwen, krijg ik dit kut antwoord. "Hoezo niet? Het geeft me toch rust?" Vuur ik snel terug, wat hem diep laat zuchten. "Het is niet goed om in deze negatieve waas te blijven. Je kropt al je emoties op en vroeg of laat willen die naar buiten. Je gaat hier last van krijgen." De Graaf kijkt me diep aan alsof hij mijn gedachten probeert te lezen. Waarom is alles waar hij zegt waar?

Tuurlijk is dit niet goed, zo dom ben ik nou ook weer niet. Maar het geeft me rust, een veilig gevoel. Waarom zou ik het dan weg willen? Ik wil juist dat het een steeds dikkere waas wordt. Niets of niemand die mij dan nog kan raken. Dat is mijn doel!

~

De enige emotie die het nog doorlaat, is woede. Het is de enige emotie die ik nog uit. Ze mogen weten dat ik kwaad ben. Ze mogen weten hoe ik over ze denk.

Bij hem is het anders. Ja hij maakt me boos. En ja ik heb geen zin om met hem te praten. Maar toch, toch heeft hij iets waardoor ik mijn mond open doe. Hij heeft iets waardoor ik begin te praten over.... mijn gevoelens? Over wat ik denk, wat me kwaad maakt, wat ik.. voel?

Beetje bij beetje voel ik mezelf weer. Beetje bij beetje klaart de mist op. Hetgeen waar ik me al zo lang aan vast houd. Wat mij de persoon maakt die ik nu ben. Het gaat weg. Beetje bij beetje. Geleidelijk. Zoals het er ook in kwam.

Misschien lucht het op. Misschien niet. Misschien geef ik hem nu de schuld dat het weggaat. Mijn houvast verdwijnt. Misschien is het mijn eigen schuld. Dat ik het verdwijnen ervan toelaat. Dat ik hem heb toegelaten.