Donker // Bankzitters

14.

"Ze hebben alles verteld. Alles wat ik in vertrouwen heb gezegd hebben ze verteld aan de rest. In ieder geval aan Kim." Zeg ik zacht en met mijn hoofd naar beneden, alsof ik hem niet durf aan te kijken. 

"Kijk me eens in mijn ogen Matthyas." Zegt hij op een strenge toon, waarvan ik niet weet of hij nu juist boos op me is of niet. "Zet jezelf boven ze. Ze hebben geen recht om zo over jou te praten. Over een paar dagen zijn ze het allemaal alweer vergeten. Het is nu niet leuk, maar laat je niet klein maken door dit oké?" De 'beleefde' Matthy zou nu knikken, maar deze Matthy doet dat niet. Die wordt juist boos.

"Je weet niet wat ze hebben verteld! Dit gaan ze niet vergeten, dit blijft me achtervolgen hier!" Schreeuw ik naar hem, waar hij overduidelijk van schrikt. Hij blijft me aankijken, zijn ogen nog in een geschrokken blik. Toch herpakt hij zich snel. "Maar wat heb je ze dan verteld?" Nu is het mijn beurt om te schrikken. Deze directe vraag had ik niet verwacht. Maar ik kan hem geen ongelijk geven. Hij weet niet wat zij weten. Ik heb hem dit alles nooit verteld. Die andere psycholoog ook niet trouwens. Alle sessies gingen over bijzaken. Ik heb hem nooit verteld wat er die avond is gebeurd. Nooit verteld waarom ik hier zit. Mijn dossier is sowieso niet compleet. Bijna niemand weet in details wat er die avond is gebeurd. 

"Vertel je dit niet aan iemand anders?" Het klinkt kwetsbaar. "Ik wil je wel beloven dat ik alles voor mezelf houd, maar misschien vertel je iets wat zo belangrijk is dat ik het wel op moet schrijven in je dossier Matthyas, zo gaan die dingen." 

Hoofdschuddend kijk ik voor me uit. Mijn ademhaling gaat weer de verkeerde kant op. 

De flashbacks komen terug. De gevoelens van toen komen terug. Hoe boos ik was. Hoe erg in paniek ik erna was. Hoe erg ik op het punt stond om mezelf wat aan te doen.

~

Hij neemt me in zijn armen. Is dat wat een psycholoog hoort te doen?

~

Ik was alles zo zat. Ze bleven maar doorgaan, wisten niet van stoppen. Ze lieten me voelen alsof ik niet genoeg was. Wensten me letterlijk de dood.

Die avond dat ik in elkaar werd getrapt, was de druppel. Ik was er klaar mee. Ze mochten voelen wat ik voelde.

Het duurde weken voor ik actie nam, maar in die tijd ervoor was ik wel bezig met een plan bedenken. Hoe kon ik ze pijn laten lijden? Wilde ik fysieke pijn of vooral mentale pijn bij ze aanrichten. Misschien wel allebei. Precies hoe ze mij ook lieten lijden.

Ineens lag er een briefje in mijn kluisje. 'Zaterdagavond 20:00 uur park.' stond erop.

Ik had al weken getraind, zodat ik me nog zou kunnen verdedigen als dat een keer nodig zou zijn.

Ze stonden er met zijn drieën.
Niet veel later was er veel geschreeuw.

~

"Maar wat gebeurde er precies in dat park?" Mijn keel wordt droog van deze vraag.

"Een gevecht.."

En een tak.
Maar dat laat ik voor nu achterwege.

----------------------------------------------------------

2 delen deze avond. Jullie hebben geluk🤭