ნიკოლის POV:
გოგოებთან კლასში ვზივარ, მახსენდება თეჰიონის წუხანდელი უცნაური საქციელი
კლასის შესასვლელთან სიცილის და ყვირილის ხმა მესმის, მზერა კარისკენ გადავიტანე და ვხედავ თეჰიონს და ბომის
ბიჭები ჩვენთან მოდიან და გვესალმებიან, თეჰიონი კი ბომისთან ერთად რჩება, ვუყურებ როგორ იცინიან და როგორ ეფლირტავება თეჰიონი ბომის
ჯიმინი: გამარჯობა ჩემო ქალბატონო
ჯიმინი ჩემთან მოდის ლოყაზე მკოცნის და ჩემს წინ ჯდება ისე რომ თეჰიონს და ბომის ვეღარ ვხედავ
ჯიმინი: როგორ ხარ?
ნიკოლი: მე მშვენივრად ვარ შენ?
ჯიმინი: მეც მშვენივრად ვარ
ბომის სიცილი ხმა მესმის, ვუყურებ თეჰიონს როგორ ეფლირტავება და როგორ ეჩურჩულება ყურში რაღაცას, რატომ ვუყურებ გამუდმებით თეჰიონს?
ჯიმინი: ნიკოლ... ყველაფერი კარგადაა?
ნიკოლი: კი რა თქმა უნდა ყველაფერი კარგადაა... ეს რატომ მკითხე?
ჯიმინი: უბრალოდ... არ მისმენდი როცა გელაპარაკებოდი
ნიკოლი: ოჰ... ბოდიში ჯიმინ რას ამბობდი?
ჯიმინი: მე ვამბობდი რომ ნამჯუნი დღეს საღამოს თავის სახლში ატარებს წვეულებას, მაშ... მოსვლას შეძლებ?
ნიკოლი: კარგი... შევეცდები
ჯიმინი: იმედი მაქვს რომ მოხვალ
ნიკოლი: იმედია ჯიმინ
თეჰიონის POV:
სკოლის შემდეგ
ზარი დაირეკა რაც იმას ნიშნავდა რომ სკოლა დამთავრდა
თეჰიონი: ნიკოლ შენ ჩემთან ერთად მოდიხარ სახლში
ნიკოლი: და რატომ არ შემიძლია სახლში წასვლა მეგობრებთან ერთად?
თეჰიონი: შეწყვიტე სულელური კითხვების დასმა და ის გააკეთე რაც გითხარი
ჩანთას ვიღებ და ველოდები როდის შეაგროვებს ნიკოლი თავის ნივთებს, როცა საბოლოოდ ამთავრებს თავის საქმეს მე წინ მივდივარ ის კი უკან მომყვება
მამაჩემის მანქანას ვამჩნევ და მისკენ მივდივარ, მამაჩემის წინაშე ჯენტლმენივით უნდა მოვიქცე, ამიტომ ნიკოლს მანქანის კარს ვუღებ და ყალბ ღიმილს ვუგზავნი, შემდეგ მეც მანქანაში ვჯდები
