ÇEMBER

1.Bölüm 'çaresizlik'

Evet yeni bir hikaye... Çok heyecanlıyım acaba başarabilirmiyim diye... Umarım başarırım , şuan eminimki çok okuyucu olmaz ama eğer 1 kişi de olsa ve beğendiyse benim için çok güzel olur yeniyim bu ortamlarda ondan dolayı nasıl olacak hiç bilmiyorum neyse fazla uzatmicam iyi okumalar okurlarım... :)

1.Bölüm 'çaresizlik'
"Yalnızlık çemberinde bir başıma oturuyorum... Kimsesizliğin ve çaresizliğin tadı böyleymiş anlaşılan..."

Bugün normal günlerime göre çok daha erken kalkmıştım çünkü tatil e gidecektim ve tek başıma olacaktım normalde annem ve babam ile gidecektim ancak işlerinden dolayı gelemediklerinden ben tek gidecektim . Bavulumu son birkez kontrol ettikten sonra hazırlanmaya başladım , üzerime beyaz bir sivit ve siyah dar bir pantolon geçirdim saçlarımıda at kuyruğu yapıp hafif bir makyajdan sonra telefonuma bakıtım saat 7 olmuştu bile 9'da araba kalkıcaktı ve ben yeni hazırlanmıştım, tam bu sırada kapımın açılmasıyla kapıya doğru baktım annem di ona içten bir tebessüm ile baktım ancak o öyle değildi hala endişeleniyordu...
Gelip yanıma yatağa oturdu bana sıkı sıkı sarıldı "anne görende gidicemde aylarca gelmicem sanıcak 1 veya 1 buçuk haftaya dönücem işte." gözlerime anlamsızca baktı buruk sesiyle " ama ilk defa yalnız gidiceksin , ya başına birş-"
" Başıma birşey gelimcek canım annem hem sen demiyormuydun ayakların üzerinde kalmayı öğren diye bak bana da fırsat oldu işte."
" ama daha 18 yaşındasın pelin, acaba bu sene tatile çıkmasak mı? " anneme baktım ciddi olup olmadığını anlamaya çalıştım ama sesi gayet ciddiydi hemen atıldım " anne ya lütfen yapma böyle ne kadar çok istediğimi sende çok iyi biliyorsun lütfen birkerede yalnız olayım ne olacak kaybolmam merak etme " sonda söylediğimi biraz şakaya vurarcasına söyledim ki annem ciddiye almasın diye, ama annem hala tedirgindi " içimde kötü bir his var pe-" " anne lütfen yapma... Bak bavulum herşeyim hazır son anda böyle yapma lütfen..." annem pes etmiş gibiydi 'Tamam' diyip alnıma bir öpücük kondurdu ve sonrası çok hızlı gelişti zaten, babam ilede vedalaşıp otogara gittik yükseklik korkum olduğundan dolayı uçağı tercih etmemiştim otobüse binene kadar annem beni bırakmadı otobüse bindiğimde arkamdan gözyaşları içerisinde el sallıyordu , böyle yapınca ben de kötü oluyordum biliyodum içinde kötü bi his vardı ama bu normal di çünkü benim için bir ilk olucaktı aslında doğruyu söylemek gerekirse benimde içimde değişik bir his vardı korku olmasını kabullenmemeye çalıştım...
İlk yarım saat annem ile telefonda konuştuk en sonunda şarjımın azaldığını bahane ederek kapattım telefonu, sonra film izledim filmi bitiremeden uykumun geldiğini fark edince güzel bir müzik açıp gözlerimi yavaş yavaş uykunun ellerine teslim ettim...
Kaç saat geçtiğini bilmiyordum ama insanların çığlıkları ile uyandım gözlerimi açtığımda yavaş yavaş herkesin arabadan çıkarıldığını gördüm ve aynı şekilde benide çıkarttılar ve başka bir otobüse bindirdiler ne olduğunu dahi anlayamadan arabanın içeine bir duman veya sıprey gibi bir şey sıktılar daha sonrasını hatırlayamadım...
Yüzlerce rüya gördüğümü hatırlıyorum veya kabus ancak uyanmıyordum en sonunda rüyamda anneme sesleniyordum ancak beni duymuyordu sonra kayboldu ondan sonra babam ı gördüm ona da seslendim ancak o da beni duymuyordu ve o da kayboldu bir süre sonra sim siyah giyinen bir adam kolumdan tutup beni bir uçurumun kenarına getirdi uçurumdan aşağıya doğru ittiğinde uyanıcağımı sanmıitım ama hala uyanmamıştım uçurumun kenarına tutunur halde duruyordum siyah olan adah tek tek parmaklarımı kaldırmaya çalışıyordu ben göz yaşı ve hıçkırıklar arasında ona yalvarıyordum birden bire siyah olan adama biri tekme atıyordu ve adam uçurumdan düşüyordu daha sonra ona tekme atan kişi ellerimden tutup beni yukarı çıkardı tekme atan kişi maskeliydi maskesini açtığım sıra nefes nefese uyandım derin derin nefes aldım çok korkmuştum...
Bir süre sonra kendime geldiğimde bir otobüste olduğumu fark ettim acaba heosi rüyamıydı diye düşündüm ancak hala baygın insanların olduğunu gördüm ve farklı bir otobüsteydim bunun rüya olmadığını fark etyim, peki ne oluyordu neden burdaydık? Neredeydik ? Ve nereye gidiyorduk? Aklıma telefonum gelmişti yavaş yavaş elimi cebime götürdüm ancak telefonum yoktu nefesimin kesildiğini hissettim ... Ne oluyordu... Sakinleşmeye çalıştım ve camdan nerede olduğumuzu çözmeye çalıştım ancak karanlıktan hiçbirşey görünmüyordu daha fazla dayanamayıp sesimi yükselterek " NE OLUYOR! NEREDEYİZ! " diyebildim sadece ve daha sonra koltuklardan birinde n bir ses geldi "SESİNİ KES VE OTUR OTURDUĞUN YERDE ! YOKSA BAŞINA GEELECEKLERDEN BEN SORUMLU DEĞİLİM...! " korkmuştum , gerçekten çok korkmuştum sadece dizlerimin titremesiyle ne kadar korktuğum belli oluyordu... Tam o sırada yanımdaki kişi gözleri kapalı bir şekilde sesini kısarak " Kaçırılıyoruz..." dedi ben dehşet içinde ona döndüğümde maskeli adam gözlerini açtı ve bana baktı " korkma demicem kork çünkü evet bu korkunç..." gözlerimden yavaş yavaş yaşlar döküldü ne yapıcaktım şimdi ! Kimsem yoktu burda kimseyi tanımıyor bilmiyordum , cama yasladım başımı ve ağlamaya devam ettim... Gerçektende bu korkunçtu kimsesizlik ve çaresizlik korkunçtu ne yapacağını ne olduğunu bilememek korkunçtu... Bunun adı yalnızlık çemberi ve ben bu çemberde oturuyorum,kimsesiz ve çaresiz bir halde...

Evet bu bölüm kısa oldu.çünkü konunun tam olarak ne olduğunu burda bir nevi açıkladım umarım beğenmişsinizdir... Oy vermeyi unutmayın😊☺☺...
:)