ÇEMBER

4.BÖLÜM

4.Bölüm

"Güneşi,Ayı , yıldızları daha ne kadar özleyse bilir ki bir insan... veya herkesin rahatsız olduğu şehrin ortasında trafik seslerinde uyumaya çalışmak daha ne kadar tatlı gelir bir insana... sesler kesildi ve oyun başladı..."

Işıklar bir süre sonra açılmıştı... peki neden sönmüştü ışıklar etrafa bakındım herkes tam mı diye ama biri yoktu ... Ali ,,, annesi oğlunun olmadığını farkettiği gibi feryadım başladı... ne olmuştu ki küçücük çocuk nereye kaybolmuştu dakikalarca ranzalarin altına baktık ama yoktu bir süre sonra ışıklar tekrar söndü bu sefer kim gidicekti...
Herkes yine susmuştu ve birden bire kolumu bir el tuttu... sıradaki ben mıydım yoksa,tam çığlık atacakken bu sefer ağzımı kapattı sonumun geldiğini anlamıştım artık... gözlerimden bir damla yaş aktı , buraya kadar mıydı gerçekten ! Hikayem bu kadar mıydı... birden kulaklarımda tanıdık bir ses geldi " sessiz ol pelin... ve sakin ol benim..." Bu ardaydı... ama neden böyle yapmıştı ! Düzgünce söyleye bilirdi ve ışıklar tekrar açıldı... Arda ya sinirle döndüm " Neden böyle birşey yaptın !?" Bana sınırlı ama sakinleşmeye çalışırcasına baktı sesi de görüntüsü gibiydi... " çünkü tam kalbinin <zerinde o kırmızı ışıklardan var dı yani ölecektin ve seni tutup çektim sonra ağzını kapattım çünkü sesini duysalardı tekrar o ışık sana yönelecekti..." Onu dehşetle dinledim " te - teşekkür ederim .." bana rica ederim dercesine kafasını salladı...
Ve bir çığlık!!! Ne oluyordu diye çığlığın geldiği yere döndüm ve korkunç manzara !! Ali küçücük bedeniyle kanlar içinde yerde yatıyordu ... annesi çıldırırcasina feryat ediyordu... Ama neden ölmüştü bu küçük çocuk... hani 2 gün boyunca dinlenecektik bu eziyet ne diyeydi... mikrofon yine açıldı ve piskopat kat konuşmaya başladı " Nasılsınız hanımlar beyler ? " alaycı konuşması midemi bulandırmıştı alının annesi ona küfürler yağdırdı beddualar etti... Ama neye yarardı ki...
" dediğim gibi 15 oda var ve her odada bir kişi veya bir kaç kişi gidicek diye... ve bu oda da benim istediklerim ölecekti ve küçük çocuk bana çok tatlı geldi... bu kadar tatlılık fazlaydı dimi bu dünyaya ... " ve yine kahkahasını attı konuşmasına devam etti " ama sonra ışıkları yine söndürdüm bu da iki şey için.. hem tatli çocuğu getirmek hemde karanlıkta herhangi birini daha seçip vurmak... " burada benden bahsediyordu yani beni vuracaktı... arda ile göz göze geldik acaba beni vurucakmıydı... " ama o kişi gözden kayboldu... şimdi düşünüyorum acaba bu sefer kimi vursam diye " ve yine kahkahasını attı... bu adam cidden manyak ve piskopatin tekiydi... " neyse bi günlük 1 tane yeter... " ve kahkaha atarke mikrofonu kapattı... alının annesi çıldırmıştı kadın cağız oğlunun başından 1 saniye bile ayrılmıyordu....

1 Gün sonra...

Bir gün geçmişti bile... hiçbir şekilde uyuyamamıştım Arda da uyumamıştı ama diğer herkes uyumuştu alinin annesi basında ağlamaktan bayılmış yada uyumuştu artık...
Şimdi ne olacaktı kim gidicekti...

Gün boyunca herkes sustu kimse kimseyle konuşmadı bir kaç misinin pisikolojisi bozulmuştu bile... bir süre sonra ali nin annesi kahkaha atmaya başlamıştı herkes şok şok kadına bakıyordu " ha ha ha ha ! Ali öldüüüü!!! Ha ha ha ha !! " kadın delirmişti Arda kadinin yanına gitti " Abla iyimisin! kendine gel..." kadın ın gözleri kıpkırmızı olmuştu ardaya baktı " Ardaaaa bak Ali öldüüüü!!" Hepimiz çoktan ağlamaya başladık nasıl ağlamayalım kadın çocuğu öldü diye delirmişti...
Arda Aysel ablayı Ali nin yanından zoraki kaldırdı yatağa yatırdı , Aysel abla "Ali oğlum bak burdayım yanında gel oyun oynayalım bir tanem " diye diye uykuya daldı. Ben göz yaşlarına boğuldum bir insan çaresizlikten ne hale gelir onun örneği hepimizin üzerinde var dı...

İşte o çaresizlikte kendi kendime bir söz verdim...
Burdan kurtulacaktım ve bütün herkesin öcünü alacaktım...

Artık kimse doğru düzgün birşey yapamıyordu herkes öleceğine dair tam kessin kararlıydı Ben ve Arda hariç çünkü ben kendime bir söz verdim sözüm için yaşayacaktım...
Ama arda niçin hala böyle sapa sağlam ayakta hala bilmiyorum... Artık bizim için kararları veren Ardaydı... herkesi canlandırmaya güçlü tutmaya çalışıyordu işe yariyormuydu ? Evet işe yarıyordu yavaş yavaş herkes kendine geliyordu... en sonunda arda geldi ve bitkin bir halde yanıma oturdu
" Nasıl bu kadar güçlüsün? " Bana baktı sonra derin bir nefes alarak diğerlerine baktı...
" Eğer bende düşersem kim bizi kaldıracak?"
Ona hayran hayran baktım... Bu çocuk gerçekten çok iyiydi onu kiskanabilirmiyim... Aşırı yakışıklıydı kalbi peki yüzü gibiydi...
Bir kaç dakika sonra konuşmayı bıraktık arkamızdaki duvara yaslandık ve etrafımızdakilere bakmaya başladık 10 dakika sonra omuzuma kafası düştü şok olmuştum ama birşey demedim ve bende kafamı onunkine yasladım ve uykuya bıraktım kendimi...

'Anne!' 'Anne!' 'Nerdesin!?' Işte oradaydı oturuyordu ama ağlıyordu da koşup ona sarılmak istedim ama yok oldu etrafıma baktım sonra uzaktan babamı gördüm 'Baba!' 'Baba!' 'Duymuyormusun beni !?' Bana baktı 'kızım...' dedi buruk ama mutluluk içinde ' Nerdeydin kızım ?' Babama koştum 'Geldim babacığım ' ama birden bire babam yok oldu ve etraf kak karanlık oldu ve ben karanlıktan çok korkardim ve birden bir geldi elinde mum ışığı var dı etrafı çok az aydınlatıyordu yanıma kadar geldi ve elimi sıkıca tuttu 'Birlikte aydınlatalım mı bu karanlığı ' dedi...

Ve gözlerimi açtım nefes nefeseydim etrafıma baktığımda beni birinin taşıdığını fark ettim evet Ardanın kollarındaydım ona baktım " Arda ?" Bana bakıyordu ama be ona bakamıyordum çünkü gözlerimdeki yaşlar onu görmemi engelliyordu artık ve ağlamaya başladım beni yatağa bıraktı ve önüme diz çökmüş halde oturdu " neyin var pelin niye ağlıyorsun?" Ona baktım " Annemi özledim " dedim titreyen sesimle bana sıkıcana sarıldı o kadar güzeldiki kendimi kuş gibi hafif hissettim ama ağlamaya devam ettim sırf bırakmasın diye...

Bu seferki bölüm çok kısa du çünkü tatildeyim ve 3-4 gündür vakit bulmaya çalışıyordum şimdi buldum ve bukadar yaza bildim umarımki sonraki bölüm up uzun olacak :)