Doktor Bey!|Texting

2.6

Uzuuuuuuun bir aradan sonra ben geldim.🙈

Ve şey...

Beklettiğim için üzgünüm.
Bu uzun bekleyişi telâfi etmek için uzun bir bölüm yazdım. Umarım beğenirsiniz.

Hadi başlayalım🌺

Eğer gerçekten beğenirseniz yıldıza basabilirsiniz.⭐

Ve tabii yorum da yapabilirsiniz.📝

Seviliyorsunuz💞

💉💉💉

"Ya kalkmıycam diyorum. Rahat bırak beni!"

Ablamın odama dalması ve beni zorla yataktan çıkarmaya çalışması benim yataktan çıkmama isteğimi arttırırken o ısrar etmeye devam ediyordu. Oysa benim ne kadar inatçı biri olduğumu en iyi o bilirdi.

"Ya Öykü derdin ne senin kalksana artık! Bak eniştenle geldik sabahtan beri bekliyoruz seni. Ayıp ama bu yaptığın."

Yorganı kafamdan çekip ablama döndüm.

"Asıl sana ayıp. Kalkmayacağım diyorum ama hâlâ odamdasın. Hem iznim olmadan benim odama niye giriyorsun sen?"

"Dünden beri çıkmıyormuşsun odandan annem söyledi. Kendine bi şey yaptın sandık salak."

"Deli miyim ben yaa? Niye kendime bi şey yapıyım? O kadar yemedim daha kafayı merak etmeyin."

"Ha bi de yeseydin. Salaksın Öykü. Vallahi salaksın kardeşim. Annem korkudan ölmüş. Aynı evde yaşıyorsunuz be. Onu böyle endişelendirmeye ne hakkın var senin? Ya bi şey olsaydı ona?"

"Olmadı ama öyle değil mi? Şimdi beni rahat bırak. Uyuyacağım." Deyip tekrardan yorganı kafama kadar çektim ve gözlerimi kapattım.

"Aman ne hâlin varsa gör."

Ablam ayağa kalkıp bıkkın bir şekilde mırıldanırken kapıya doğru ilerledi.

"Çıkarken kapıyı da kapat!"

Kafamı yorgandan çıkarmadan bağırdım ama yorgandan dolayı sesim boğuk çıkmıştı. Tabii tek sebebi yorgan değildi çünkü dün gece bayağı ağlamıştım. Çünkü sinirlerim bozulmuştu.

Sevdiğim adamı neredeyse bir buçuk haftadır görmüyordum ve çok özlemiştim. Üstelik doğum günüme gelemeyeceğini söylemişti. Oysa ben ne hâyaller kurmuştum. Pastamı üfleyecek sonra da doktorumla gezecektik. Ama olmayacaktı işte. O gelmeyecekti. Bu yüzden ben de doğum günü falan kutlamayacaktım.

Düşüncelere daldığımda gözlerimden yeniden yaşlar akmaya başlamış ve çoktan yastığımı ıslatmışlardı. Doktorumu bu kadar özleyeceğimi düşünmemiştim. Gerçekten düşünmemiştim ve tahmin etmemiştim. Ama şu an onu deli gibi görmek istiyordum.

Ona sarılmak istiyordum onun benim için kazandığı ve şu an kollarımın arasında duran ayıcığa değil.

Onu koklamak istiyordum üzerimdeki ona ait olan tişörtü değil.

Yanaklarımdan akan gözyaşlarını silme gereği duymadan gözlerimi kapattım ve uyumaya çalıştım.

...

Kalktığımda ilk işim telefonuma bakmak oldu. Ama ne arayan vardı ne de soran. Aslında arayanım olması önemli değildi arayanın kim olduğu önemliydi ve ben de tabii ki doktorumun aramasını beklemiştim. Ama aramamıştı. Hatta mesaj bile atmamıştı. Onu çok özlemiş olsam da dünden beri aramamış olması duygularımı incitmişti. Ben dünden beri onu özlediğim için ağlarken o beni arama gereği bile duymamıştı.