Aşk çıkmazı mahallesi

0.5

Yatarken karnimin üzerinde duran
jelibondan bir tane daha aldım ve gözümün önüne getirerek jelibonu inceledim çok tatlı ama üzgün duruyordu benim gibi jelibonu ağizima attım jelibonu çiğnerken gözlerim tekrar dolmaya başlamıştı pekala hiç iyi değildim bir haftadır evden çıkmıyor abur cuburlar haricinde hiçbir şey yemiyordum odadan çıkmıyor üniversiteye bile gitmiyordum benim yerime ise arkadaşım eren imza atıyordu annemler sürekli kapıma geliyordu abim her gün yanıma geliyor gelirken bana abur cubur aliyor ve benimle konuşuyordu benim için çok endiseleniyorlardi onları bu kadar endiselendirmeye hakkım yoktu ama içimden hiç bir şey yapmak gelmiyordu vazgeçmeye çalışıyordum unutmaya çalışıyordum ama onu camdan görmem bile beni çok kötü etkiliyordu unutmaya çalışmak canımı epey yakıyordu ama nasıl olursa olsun onu unutup yoluma bakmam gerekiyordu fakat bu o kadar kolay değildi ama yapacaktım onu unutacaktim ve buna ağlamayı keserek başlamaliydim yatakta oturur hale geldim ve göz yaşlarımı silerek telefonu elime aldım oğuz mesut sedef ve gülün olduğu gruba girdim bulusma yapalım diyorlardı ve hepsi beni ikna etmek için yalvariyordu onlara bunu yaptırdığım için kendimi iğrenç bir insan olarak hissediyordum ama gerçekten canım dışarı çıkmak istemiyordu telefonuma gelen diğer tüm mesajlara yaptığım gibi onlara da görüldü attım ve telefonu kapattım daha sonra cama baktım akşam olmak üzereydi hava kararmaya başlamıştı ayağa kalktım jelibon poşetimi yatağın üstüne biraktiktan sonra lavobaya ilerledim elimi yüzümü yıkadıktan sonra lavabodan çıktım

odama geldiğimde küçük çaplı bir şok yaşadım yatağımda oturan oğuz yanında sedef ve yerde oturan mesut ile gülü görmüştüm ve ayrıca oğuzun elindeki jelibon paketimde gözümden kaçmamıştı bir anda hepsi bir sürpriz diye bağırınca refleks olarak kulaklarımı tıkladım tamam belki biraz dayanabilirim
"Siz nereden çıktınız ya?" Diye dünyanın en saçma sorusunu sordum salak mısın mahperi bu ne biçim soru
"Süpriz yumurtadan" diyen oğuz baktım ve göz devirdim bu çocuk niye böyleydi
Sonra sedef atladı lafa
"Seni kaçirmaya geldik" işte bunu hiç istemiyordum ben mağaramda gayet mutluydum
"Yok yaa siz gidin ben gelmeyeceğim" dedikten sonra sedef yataktan kalktı ve yanıma gelip bana sarıldı sedefin sarılması ile afalladim beklemiyordum gözlerim doldu kollarımı sedefe sandığımda yaşlar gözümden akmaya başlamıştı çoktan sedefin omzunu ıslattığımda ağladığımı anlayan sedef beni kendin den ayırdı ve yüzümü elleri arasına aldı
"Bak güzelim böyle olmaz unutmalısın artık abimi böyle odana kapanarak ağlayarak bir yere gelemezsin" dediğinde dudağımı yaladıktan sonra ben konuştum
"Bende onu yapıyorum unutmaya çalışıyorum işte ama olmuyor sedef canım yanıyor" dedim ağlamaktan boğuklaşan sesimle
"Ama güzelim bu böyle odana kapanarak olmaz başka insanlara şans vermelisin gezip dolaşıp onu unutmalısın netice de hayat devam ediyor ve sen onu unutana kadar odana kapanirsan hayatın alt üst olur" dediğinde ağır ağır kafamı salladim
"Biliyorum ama-" derken gül sözümü kesti
"Sedef haklı mahperi artık odandan çıkıp hayatına devam etmen gerekiyor hem herkes senin için ne kadar endişeleniyor biz de buna dahil senin hayatını düşünüyoruz her gün erene imza attiramazsin ayrica onu böyle unutamazsın zaten burada sürekli onu düşünerek onu unutamazsın artık vazgeçmelisin başka birilerine şans verip hayatına bakmalısın kaç yıl oldu artık be güzelim yapma bunu kendine" dedi haklıydı haklilardi artık vazgecmeliydim ve bu böyle odama kapanarak yapamazdım zaten ne zamana kadar kendimi odama kapatacaktim ki göz yaşlarımı sildim ve gülümsedim
"Nereye gidiyoruz?" Dediğimde hepsinden sevinç nidaları yükseliyordu oğuz yanıma adimladi ve beni kolunun altına aldı
"İşte bu kızım yapabilirsin sen bak gör bu akşam unutacaksın onu çünkü sana moral gecesine çıkıyoruuuuz" Ne moral gecesi ne yapacaktık ki aklımdaki soruyu sormadan mesut cevabini verdi
"Clube gidiyoruuuuuz" Ne clubu ya biz bunu ne zaman konuşmuştuk
"Ne clubu ya biz bunu ne zaman konuştuk?" Sorumun cevabını beklerken meraklı gözlerle mesut bakıyordum
"Kızım dedik ya grupta bu akşam birbirimize kalmaya gidiyoruz diye clube çıkacağız sonra oğuzun ailesi evde yok oraya geçeceğiz diye" pekala okumadan görüldü atarsan böyle olur salak mahperi
"Bilmiyorum yani-" demeden yanımdaki gül kolumu kıstırdı
"Oyun bozanlik yapmak yok hadi şimdi herkes eve dagiliyor izin alıp hazırlanıyor" dedikten sonra herkes onayladı ve çıktı pekala itiraz bile edememiştim geriye tek çare hazırlanmak kalıyordu bu akşam onu unutacaktim bu gün onun için son ağlayışım olacaktı ve bunu kutlamak için güzel bir elbise giymeliydim ama tabi atladığım bir nokta vardı izim almak annemin izin vereceğine emindim diğerlerinin de çünkü uzun süredir idamdan çıkmıyordum onlarda çıkmamı istiyorlardı bu haberi duyunca eminim hepsi çok mutlu olacaktı odamdan çıktım ve aşşağı kata indim hemen mutfağa girdim annem oradaydı çünkü arkası dönük olan anneme seslendim
"Anneeee" dediğimde hızla arkasını döndü gözleri kocaman açılmıştı şaşırmışa benziyordu
"Kızım iyi misin? bir şey mi oldu? bir şey mi istiyorsun?" Diye panikle konuşan annemi sakinleştirmek için onu kollarindan tuttum
"Sultanım sakin ol bir şey olmadı sadece senden bir şey için izin alacağım bu akşam sedefe kalmaya gidebilir miyim?" Dediğimde annem ellerini açıp Allahım sana çok şükür olsun diye dua etti onları bu kadar endiselendirmistim demekki salak sedef annem saçlarımı okşadı
"Tabiiki gidebilirsin güzel kızım ama bir daha böyle yapma olur mu çok korkuttun bizi kızım hiç odandan çıkmayacaksın diye ödüm koptu" anneme dolu gözlerimle baktım onun gözleri de benimki gibi doluydu canım annem ona bunu yaşatmaya ne hakkım vardı ama bir daha yapmayacaktım onu unutacak ne aileme ne arkadaşlarıma ne de kendime acı verecektim bu gece sondu bitmişti
"Annem merak etme bir daha böyle bir şey asla yapmam" dedikten sonra yüzüme kocaman bir gülümseme yerleştirdim ve annemin yanağından öperek mutfak kapısına yöneldim
"Şimdi izin verirsen hazırlanmam gerek selma sultan" diyerek tam mutfaktan çıkıyordumki annemin sesi duyuldu
"Kız sen kalmaya gitmiyor musun ne hazırlanması hem sen hiç bir zaman sedefe giderken hazirlanmazsin ne iş bakalım?" dediğinde işte şimdi faka basmistim kızım bir isinde düzgün olsun be bir işinde ya bir işin
"Annecim biz önce bir az parka gideceğiz sonra onlara geçeceğiz pijamalı giymeyecegim yanıma alacağım yani" dediğimde tek kaşını kaldırarak sorgular biçimde baktı tam bir şey diyecekken lafa atladım
"Ayy anne geç kalıyorum hazırlanmam lazım" diyerek koşar adım odama çıktım