De zwemleraar

3

"Mijn mama wil graag een zeemeermin zijn!" brulde Noah meteen toen hij Pieter die zaterdagmiddag zag. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Als het nu even kon, mocht de vloer van het zwembad zich openen en mij opslokken. Ik had eerder deze week inderdaad verteld dat ik vroeger er altijd van had gedroomd een zeemeermin te zijn. Uiteraard had ik veel te vaak naar De Kleine Zeemeermin gekeken. Terwijl Ariel wenste om een mens te zijn, had ik gewenst om een vissenstaart te krijgen en diep in de zee te gaan zwemmen. Ieder z'n droom natuurlijk.

Voorzichtig liet ik mijn handen terug zakken en zag ik Pieter grinnikend over het hoofd van Noah wrijven. Mijn nageslacht was duidelijk klaar voor zijn wekelijkse zwemles. Noah begon vervolgens meteen een verhaal af te steken over monsters die de wereld gingen over nemen, maar dat hij een speciaal zwaard had en iedereen zou verdedigen. Pieter knipoogde even naar me voor hij zich omdraaide en met mijn zoontje het water in ging.

En ik kon de twee alleen maar met een grote glimlach na kijken. Mijn kleine jongen met zijn lange, smalle beentjes. Naast hem het prachtige gespierde lichaam van zijn zwemleraar die hoog boven hem uittorende. Wat een grappig duo waren ze toch.

Zuchtend liet ik me op het bankje aan de rand van het zwembad neerzakken. Er zat al een mama toe te kijken. Haar dochtertje kreeg les van een andere leerkracht in hetzelfde zwembad. Ik begroette haar vriendelijk en ze knikte in de richting van Noah en Pieter.

"Ik hoop iedere week dat mijn dochtertje bij hem terecht komt voor de zwemles zodat ik ongegeneerd naar die zwemleraar kan kijken, want pfoeh..." ze deed alsof ze zich wat koele lucht toe wapperde.

Ik had de afgelopen dagen nog vaak aan onze ontmoeting gedacht. En aan de kus natuurlijk. Het was zo'n onschuldig gebaar en toch had ik er op heel wat onbewaakte momenten aan terug gedacht. Natuurlijk had ik het er met niemand over gehad, maar vanavond had ik afgesproken met twee vriendinnen en zou ik ieder klein detail met hen ontleden en bespreken. Hoe hij naar me had gekeken, hoe hij had gelachen, hoe hij geen vragen had gesteld, hoe hij me zachtjes op mijn wang had gekust,... Zij wisten er waarschijnlijk wel raad mee. Zo ging het steeds: als ik te veel met iets in mijn hoofd zat, kon ik het met hen bespreken en deelden ze met veel plezier hun inzichten.

"Moest ik tien jaar jonger zijn, ik zou het wel weten," lachte ze. Ik voelde me ietwat ongemakkelijk worden bij haar woorden.

"Hoe oud zijn die leerkrachten eigenlijk?" vroeg ik terwijl ik op mijn onderlip beet.

"Ik heb hen gegoogled," zei ze fluisterend en zwaaide even met haar smartphone die ze vast hield, "Ze zijn allemaal net afgestudeerd als leerkracht lichamelijke opvoeding. Dus hooguit tweeëntwintig, misschien drieëntwintig zoiets. Ik herinner me niet dat jongens er zo uit zagen toen ik zo oud was,"

Ik keek haar glimlachend aan, maar voelde mijn maag bij elkaar knijpen. Eerst dacht ik dat het kwam door haar ongepaste woorden. Het was niet ok als een man zo sprak over een vrouw, maar omgekeerd voelde het ook niet bepaald juist aan. Het was denigrerend. Het leek alsof ze hem zag als een object terwijl hij overduidelijk een vriendelijke jongeman was die hielp waar mogelijk.

Maar toen besefte ik dat Pieter nog ontzettend jong was. Intussen had ik onze ontmoeting uitgebreid geanalyseerd en zelfs geoveranalyseerd in mijn hoofd. Iedere keer opnieuw had ik een warm gevoel gehad als ik er aan terug dacht. Uiteraard was hij niet geïnteresseerd in mij, toch niet op die manier. Uiteraard niet. Mocht het wel voor een alleenstaande moeder van achtendertig om te fantaseren over de vijftien jaar jongere zwemleraar van haar zoontje? Want ja, laten we eerlijk zijn, ik had de afgelopen dagen gefantaseerd over hem. Over hoe het zou zijn om zijn volle lippen te kussen, om zijn armen rond mij te voelen, om te zien wat er maar net bedekt werd door die strakke Speedo,...

Ik schudde mijn hoofd. Ik had geen idee wat er met me aan de hand was de afgelopen dagen, maar het was genoeg geweest. Dit kon zo niet langer. Ik was een volwassen vrouw die hard had gewerkt voor hetgeen ze had bereikt in haar leven. In stilte sprak ik mezelf hard toe. Ik had geen nood aan één of andere domme crush op een jonkie.

Noah was volop aan het giechelen in het zwembad. Pieter had hem vast en gooide hem nu in een boog door de lucht zodat mijn zoontje giechelend in het water plonsde. Ik keek lachend toe. Heel even kruiste mijn blik die van de zwemleraar voor hij Noah uit het water viste. Misschien kon het een onschuldige crush zijn? Zo ééntje van op een hele verre afstand? Ik zuchtte diep.

"Het gaat steeds beter," zei Pieter toen ze even later terug uit het water kwamen, "Hij heeft de techniek goed onder de knie, maar nu is het vooral oefenen, oefenen, oefenen,"

Ik durfde nauwelijks oogcontact met hem maken, dus focuste ik mij op Noah en wikkelde hem in zijn handdoek.

"Het beste wat je kan doen is veel gaan zwemmen met hem zodat hij kan oefenen. En dan kan jij ondertussen zeemeermin zijn oefenen," grinnikte hij en voegde er een knipoog aan toe. Ik gooide mijn hoofd in mijn nek en lachte luidop. Nog voor ik iets kon zeggen, begroette Pieter zijn volgende leerling en die zijn ouders met een grote glimlach. Hoofdschuddend droogde ik Noah verder af en gingen we naar de kledingkamer.