De zwemleraar

19

Terwijl de jongens een verhaaltje lazen, sloop ik al naar beneden en begon wat op te ruimen in de woonkamer en de keuken. Het was altijd een bende aan het einde van de avond. En hoewel ik de boel soms gewoon de boel wilde laten, wist ik dat ik me dat de volgende dag zou beklagen. Dus zette ik de afwas in de afwasmachine, veegde ik het aanrecht en gooide ik het speelgoed dat Noah nog niet had opgeruimd in de speelgoedbakken. Het was een dagelijkse routine, alleen moest ik nu niet heel de tijd mijn oren gespitst houden om te horen of Noah nog iets nodig had. Pieter was nog bij hem.

Dus dit was wat ik miste als alleenstaande moeder. Ik kon op mijn gemak aan mijn avondroutine beginnen terwijl iemand anders zich ontfermde over mijn zoon. Ik moest geen twee dingen tegelijk doen. Er viel een lading stress van mijn schouders waarvan ik niet had beseft dat die er was. Misschien hadden Val en Els wel gelijk, misschien was ik sterker dan ik dacht en deed ik meer dan ik zelf besefte.

"Ik denk dat hij slaapt," hoorde ik een zachte stem achter mij zeggen. Ik draaide me om. Pieter sloot zachtjes de deur naar de gang achter zich en kwam naar me toe. Met een paar passen stond hij voor me. Hij legde zijn handen op mijn heupen en duwde een kus op mijn mond.

"Dank je wel," glimlachte ik. Pieter trok een wenkbrauw vragend op.

"Voor die kus?" vroeg hij, "Dan heb je nog niet gezien wat ik nog allemaal kan,"

Ik sloeg hem speels op zijn bovenarm, waarop hij deed alsof hij verging van de pijn. Enkele tellen later keek hij me veelbetekenend aan. Ik wist waar hij op zinspeelde. Uiteraard wist ik waar hij op zinspeelde.

"Nee, nee, om te helpen met Noah in bed te steken. Dat is iedere avond mijn persoonlijke hel," zuchtte ik. Hij trok me opnieuw naar zich toe en sloot me in zijn armen. God, wat rook hij lekker. Pieter duwde voorzichtig een kus op mijn voorhoofd.

"Je doet dat ongelofelijk goed met Noah," fluisterde hij zachtjes. Ik keek hem aan en voelde hoe tranen mijn ogen vulden. Het was niet altijd even makkelijk om een kind in je ééntje groot te brengen en het vergde soms zoveel energie van mij. Soms leken de dagen te bestaan uit zorgen en werken. Meer niet. Zorgen en werken. Werken en zorgen. Iedere dag opnieuw met zelden tot nooit een break. Ik praatte er zelden over met anderen, maar ik voelde me vaak tekortschieten op alle vlakken: als liefdevolle en zorgzame moeder, als doortastende en kritische analyst, als aanwezige vriendin. Meestal probeerde ik er niet te veel aan te denken, maar soms, heel soms, overviel me dat zware gevoel.

Pieter streek een verdwaalde haarlok achter mijn oor en kuste me opnieuw. Hij veegde een traan die over mijn wang biggelde, weg en keek me serieus aan.

"Ik doe mijn best," snotterde ik terwijl ik mijn schouders ophaalde. Snel veegde ik de rest van mijn tranen af met mijn mouw. Een rondslingerende monstertruck keilde ik de speelgoedbak en ik verzamelde nog wat papieren zakdoekjes die Noah nog niet in de vuilbak had gegooid. Ik liep ermee naar de keuken om ze daar weg te gooien. Pieter volgde me. Hij leunde tegen de koelkast aan en hield me nauwlettend in het oog.

"Ik vind het fijn dat je hier bent, maar ik vrees dat ik vanavond niet meer veel waard ben," zuchtte ik. Zo voelde het in ieder geval. Daar waar ik een halfuur geleden nog klaar was om hem te bespringen, leek ieder greintje energie mijn lijf nu te hebben verlaten. Ik was uitgeput. Ik wilde in de zetel ploffen en voor me uit staren. Het maakte niet uit dat Pieter op een paar passen bij me vandaan stond en ik wist tot wat hij allemaal kon doen met dat geweldige lijf van hem, ik had nood aan rust.

"Dat is ok," zei hij zachtjes en nam de spons waarmee ik de wasbak aan het schoon schuren was, uit mijn handen. Hij legde zijn vinger onder mijn kin en tilde mijn gezicht zodat ik hem aan moest kijken.

"We moeten niets doen vanavond," zei hij, "We kunnen gewoon een film kijken, wat knuffelen en dan ga ik op tijd naar huis zodat jij vroeg kan gaan slapen. En we zien elkaar donderdag opnieuw. Ik wil gewoon bij je zijn, ok?"

Ik knikte en droogde mijn handen. Heel even bleef ik verdwaasd in mijn eigen keuken staan. Waaraan had ik deze man te danken? Hoe was hij zelfs zo volwassen voor zijn leeftijd? Was dit één of andere verborgen camera grap? Ik keek om me heen. Pieter trok een paar keukenkasten open en vond uiteindelijk wat hij zocht: een paar glazen, wat chips en in de koelkast vond hij nog de fles wijn die we zaterdag niet helemaal hadden uitgedronken. Hij deed teken dat ik moest gaan zitten in de zetel en ik gehoorzaamde.

Even later zette Pieter een dienblad vol lekkers op het salontafeltje en liet hij zich naast mij in de zetel ploffen. Hij sloeg meteen zijn arm om me heen en trok me dicht tegen zich aan. Ik voelde iedere spier in mijn oververmoeide lijf zich ontspannen. Dit was exact wat ik nodig had deze avond. Niet meer, niet minder.

"Hoe komt het dat jij toch zo geweldig bent? Hoe komt het dat jij exact weet wat ik nodig heb, iedere keer opnieuw?" zuchtte ik en kroop nog wat dichter tegen hem aan. Hij keek me stralend van trots aan en nam toen de afstandsbediening vast.

"Als ik dan toch altijd exact weet wat jij nodig hebt, mag ik dan ook de film kiezen?" grinnikte hij en opende de Netflix app op de televisie. Nog voor hij een actiefilm kon selecteren, griste ik de afstandsbediening uit zijn handen.

"Mjah, misschien weet je het toch niet altijd zo exact. Er is nog altijd ruimte voor verbetering," lachte ik en zette een feel good film op.