De zwemleraar

4

Ik zette een dienblad vol lekkers op de tuintafel en vulde de glazen nog eens bij.

"Ik denk dat ik binnenkort echt de knoop moet doorhakken. Het kan zo gewoon niet verder," zuchtte Valerie. Het ging al langer niet zo goed op haar werk en ze was nu al maanden aan het twijfelen of ze haar ontslag zou geven. Het was dat of een burn out krijgen. Dat laatste wilde ik haar niet zien doormaken. Ik had genoeg vrienden zich erdoor zien worstelen en het was verschrikkelijk om hen zo leeg te zien. Alsof ze niet meer dan een schaduw van zichzelf waren.

"Jij gaat het moeten beslissen voor jouw lichaam het voor jou beslist, Val," zei Els en nam een slok van haar glas Aperol. Ik nam mijn glas vast en klinkte het tegen het hare om aan te geven dat ik helemaal akkoord was met haar.

"Uugh... Ik haat dit zo hard," kreunde Valerie terwijl ze haar hand door haar lange, donkere haren haalde. "Heeft er niemand iets leukers te vertellen? Het is de hoogste tijd dat iemand nog een keer zwanger wordt of weet ik veel, eindelijk een nieuw lief vindt of zo,"

Els en Valerie keken meteen mijn richting uit. Ik lachte even groen, maar voelde meteen een blos naar mijn wangen kruipen. Zowel Val als Els waren zeer gelukkig in hun relatie. De één was getrouwd, de ander had er voor gekozen om samen te wonen zonder te trouwen. Els had samen met haar partner twee geweldig fijne dochtertjes van acht en tien. Valerie en haar man waren zeer bewust kinderloos en genoten met volle teugen van hun leven.

"San," zong Els, "Is er iets dat je kwijt wil?"

Ze bogen zich nu allebei verwachtingsvol naar mij toe. Hun ogen begonnen enthousiast te blinken. Ik haalde diep adem en nog voor iets kon zeggen, begonnen mijn twee vriendinnen de hele buurt bij elkaar te gillen. Ze wilden weten wie hij was, waar ik hem had leren kennen, of hij een megasuccesvolle zakenman was,... Geamuseerd nam ik een slok van mijn glas om ze nog even te laten sudderen in hun enthousiasme.

"Vertel nu toch!" gilde Valerie uiteindelijk. Ze stootte daarbij bijna het hele dienblad met lekkers omver.

"Ok! Ok! Rustig!" grinnikte ik en zette de kommetjes snel terug recht. De inhoud lag intussen verspreid over de hele tafel. De vogels zouden zich morgenvroeg kunnen vol eten met chips, zoute nootjes en kaasjes.

"Het is een beetje een vreemde situatie," ging ik verder, want dat was het uiteindelijk ook.

"Ooeeeh... Ik hou van vreemde situaties!" siste Els die inderdaad bekend stond voor haar voorliefde voor mysterieuze gebeurtenissen en het mystieke in het algemeen.

"Afgelopen dinsdag kwam ik de zwemleraar van Noah tegen nadat ik boodschappen had gedaan. Hij was met de fiets en hielp me met mijn boodschappentas. We hebben een beetje gepraat, wat gelachen en toen we hier kwamen, gaf hij me een kus op mijn wang,"

Het bleef even stil aan mijn tuintafel. Ik keek mijn twee vriendinnen hoopvol aan. Zij wisselden een blik. Els nam een zorgvuldig getimede slok van haar drankje terwijl Valerie haar keel schraapte.

"Dat was het?" vroeg ze verbaasd. Haar wenkbrauwen schoten vragend de hoogte in. Ik knikte vertwijfeld. Meer was er uiteindelijk niet gebeurd.

Opnieuw bleef het stil. Ik keek naar de oranje vloeistof in mijn glas. Had ik er dan toch meer in gezien dan er eigenlijk was? Had ik me van alles ingebeeld dat er niet was? Had ik er dan toch véél te véél over nagedacht? Ik zakte kreunend onderuit in mijn stoel.

"Kijk," verbrak Els de stilte, "Ik weet dat je door een zeer lange dry spell aan het gaan bent. Een hele lange. Maar dat wil niet zeggen dat een kus op de wang iets wil zeggen. Misschien in de Middeleeuwen, ja, maar niet anno 2023,"

Val legde een hand op mijn arm en maakte kleine cirkeltjes met haar duim om me gerust te stellen, maar het deed bijzonder weinig om me te kalmeren. Els had gelijk. Ik had één keer met Pieter gesproken buiten het zwembad, buiten de zwemles van Noah. Eén miezerige keer. Dat wilde niks zeggen. Het was toeval geweest dat hij me was tegen gekomen en hij had me gewoon willen helpen met mijn boodschappen. Niets meer, niets minder. Ik had me laten meeslepen door mijn eigen emoties.

Eén traan biggelde over mijn wang.

"Oh lieve schat," zuchtte Valerie. Ze stond recht en gooide haar armen om me heen. Els volgde haar voorbeeld. Ik voelde mijn schouders schokken. Blijkbaar ging dit veel dieper dan gewoon een crush.

"Maar bekijk het positief," ging Valerie verder, "dit wil zeggen dat je misschien eindelijk klaar bent om opnieuw te daten. Misschien is het tijd om een dating app te installeren en te zien wat er gebeurt."

"En dan kunnen wij via jouw wilde datingverhalen meegenieten en zien hoe de wondere wereld van het dating er tegenwoordig uitziet," vulde Els haar aan.

"Ja, maar bij ons kan je niet terecht voor datingadvies, vrees ik," grinnikte mijn andere vriendin, "Ik ben al vijftien jaar samen met dezelfde man en wil nooit nog van mijn leven daten. Goeie god, wat een miserie was dat,"

Door mijn tranen heen moest ik lachen. Valerie had als jonge twintiger zoveel gedatet tot ze een man had gevonden die dezelfde toekomstdromen had als zij. Ze waren samen gaan wonen en hadden zowat iedere droom op hun lijst intussen kunnen schrappen. Haar insteek voor een gelukkig liefdesleven was dan ook om iemand te vinden die exact hetzelfde was als jezelf. Ik kon me daar niet helemaal in vinden, maar zij en haar man waren wel het levende bewijs dat haar theorie bij haar werkte.

Ik excuseerde me en liep de keuken in om een zakdoek te pakken. Val en Els hadden al veel erger gezien dan deze paar tranen, maar ik wilde toch graag even mijn neus snuiten en mijn tranen wegvegen. Mijn telefoon lag op het aanrecht. Ik pakte hem op om me even af te leiden. Twee berichtjes van een onbekend nummer.

"Moest je graag verder oefenen om een zeemeermin te worden, ik heb een vriendin die een professional mermaid is. Ik kan haar wel wat tips vragen,"

"Dit is Pieter trouwens, Noah's zwemleraar. Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik je telefoonnummer heb opgezocht in het dossier van Noah x"

Ik staarde met roodbetraande ogen naar de berichtjes. Hij had mijn nummer opgezocht en me gecontacteerd. Hij had die moeite gedaan en wilde nu zelfs bij een vriendin informeren over hoe je een zeemeermin kon worden. Ik schudde verbaasd mijn hoofd, nam mijn telefoon vast en ging terug naar buiten. Els en Valerie keken me heel even bezorgd aan.

"Hij heeft me geappt," zei ik en legde de telefoon op de tafel neer. Meteen bogen mijn vriendinnen zich er over heen en lazen de berichtjes met grote ogen. Ik beet op mijn onderlip en keek hen vragend aan. Had ik het me dan toch niet ingebeeld?