De zwemleraar

11

Ik veegde mijn handen af aan mijn keukenschort en keek nog even rond. Er brandde enkele kaarsen op de tafel en ik was deze middag nog een boeket gaan halen bij de plaatselijke bloemenwinkel. De borden en het bestek lagen klaar. De spaghettisaus stond nog wat te pruttelen in de grote kookpot op het fornuis en straks zou ik de pasta klaarmaken.

De hele middag had ik me proberen bezig te houden zodat ik niet te veel zou moeten nadenken over deze avond. Ik wist niet wat ik moest verwachten. Wat als het ongemakkelijk zou aanvoelen zoals al mijn vorige dates? Wat als we niets hadden om over te praten? Wat als hij maar één ding wilde? Natuurlijk wilde ik dat ene ding ook, maar ik wilde dat we elkaar eerst wat beter leerden kennen. Zomaar meteen elkaar bespringen was niet bepaald mijn stijl, hoewel donderdag in het zwembad het wel even anders had geleken.

Ik was doodnerveus voor deze avond. Els en Val hadden me verschillende bemoedigende berichtjes gestuurd omdat ze wisten dat ik kapot aan het gaan was van de zenuwen. Maar zelfs mijn persoonlijke cheerleaders slaagden er deze keer niet in om me op mijn gemak te stellen.

Voor de twintigste keer in nog geen vijf minuten tijd checkte ik hoe laat het was. Het was al enkele minuten naar zeven. Hij kon hier nu elk moment aankomen. Ik deed mijn keukenschort uit en hing hem op zijn gebruikelijke plek. Ik liep verder door naar de gang en keek nog even in de staande spiegel daar. Al bij al zag ik er best goed uit. Voor een keer had ik mijn blonde haren losgelaten. Meestal deed ik ze in een staartje zodat Noah niet fanatiek aan iedere streng haar begon te trekken. Ik had geprobeerd wat krul in mijn kapsel te brengen, maar ik was helaas niet helemaal in mijn opzet geslaagd.

Uit de donkerste krochten van mijn kleerkast had ik een nauwsluitend, zwart jurkje opgediept. Het gaf nét genoeg prijs, maar het liet nét genoeg over aan de verbeelding. Ik had het ooit in een ver verleden gekocht, toen ik een tijdje aan het daten was geweest en een go to jurk wilde voor mijn dates. Zo moest ik nooit stressen over wat ik aan moest en dat bespaarde me weer heel wat energie. Ik keek naar mijn spiegelbeeld. Ooit, toen ik een jonge twintiger was, had ik een geweldig lijf gehad. Rondingen op alle juiste plekken, maar een strakke buik en lange, sterke benen. Door mijn zwangerschap en ja, ook het emo-eten na de scheiding, was er van dat geweldige lijf niet meer zoveel over. Algemeen gezien was ik malser geworden. De rondingen waren er nog steeds, maar er waren hier en daar wat extra rondingen bij gekomen. Een ex-collega had jaren geleden gezegd dat na je vijfendertigste je lijf helemaal veranderde. Alles werd zachter en malser. Het leek opeens moeilijker om kilo's kwijt te raken en om strak in je vel te blijven zitten. Ik kon haar geen ongelijk geven.

Even voelde ik me wat onzeker worden. Zo meteen zou Pieter hier aanbellen, een jongeman van in de twintig die topatleet was geweest. Om de één of andere reden was hij geïnteresseerd in mij. In MIJ, een moeder van bijna veertig. Hij kende mij nauwelijks. Hij wist niet wat mijn hobby's zijn, wat ik graag eet, welke muziek ik leuk vind,... Hij kende mij als de mama van Noah and that's it. Toch was er iets geweest dat hem had aangetrokken tot mij. Iets. Vraag me niet wat, want ik zag het zelf niet in mijn spiegelbeeld.

Waarom zou hij niet kiezen voor een meisje van zijn eigen leeftijd? Een jong, slank ding waarmee hij een leven kon opbouwen. Eéntje die niet met een hele hoop bagage kwam. Eéntje die geen rekening moest houden met een schattige, ietwat chaotische vijfjarige zoon. Eéntje die misschien ook wat sportiever was en wat langer met hem kon rondploeteren in een zwembad.

"Waar ben ik mee bezig?" zuchtte ik luidop en schudde mijn hoofd in de hoop dat ik zo de twijfels kon laten verdwijnen.

Net op die moment weergalmde het geluid van de deurbel door de gang. Ik boog naar de spiegel toe en checkte nog één laatste keer of mijn make up goed zat. Snel streek ik enkele denkbeeldige rimpels uit mijn jurk en haalde diep adem. Met een trillende hand en knikkende knieën opende ik de deur, maar zodra ik hem daar zag staan met zijn fiets in de hand, een grote glimlach op zijn gezicht, voelde ik een kalmte over me heen komen. Ik moest me nergens druk over maken. Pieter was gewoon Pieter.

"Waw," zei hij nog voor ik iets kon zeggen, "Je ziet er geweldig uit,"

Ik zag zijn blik ongegeneerd langs mijn lijf dwalen. Eerst naar beneden, daarna terug naar boven. Hij nam me helemaal in zich op en alle onzekerheden die ik net nog had gevoeld, leken te verdwijnen als sneeuw voor de zon toen ik de schittering in zijn ogen zag. Hij wilde me zoals ik was, rondingen en al. Ik voelde een warme gloed zich door mijn buik verspreiden.

"Dank je wel. Jij ziet er ook niet slecht uit," grijnsde ik en maakte plaats zodat hij binnen kon komen. Zijn haar was nog nat, waardoor het zachtjes voor zijn ogen viel. Hij kwam vlak voor me staan en sloot de voordeur achter zich. Zachtjes duwde hij me tegen de muur van de gang. Hij rook naar kokos en warme zomeravond. Zijn ogen zochten de mijne op. Diezelfde schittering danste nog steeds in zijn ogen, maar maakte plaats voor een hongerige blik. Hij boog zich naar me toe en kuste me diep en intens terwijl hij zijn warme lijf tegen het mijne duwde.

"Hier heb ik iedere minuut van gedroomd nadat je donderdagmiddag weg ging," fluisterde hij zachtjes bij mijn oor nadat hij de kus doorbrak. Hij streek een lok haar achter mijn oor. Zijn vingers wreven langs mijn hals en volgden een pad verder naar beneden. Ieder haartje op mijn lichaam ging rechtop staan en ik kon maar net een kreun onderdrukken. Ik wist geen blijf met mezelf als hij in de buurt was. Zijn blik gleed opnieuw naar mijn lippen en ik wist dat als ik hem nu zou laten doen, er van eten niets in huis zou komen.

"Volgens mij kunnen we best eerst wat energie op doen. Ik denk dat we het nodig gaan hebben," zuchtte ik en nam zijn hand vast. Hij schoot in een heerlijke bulderlach en volgde me naar de keuken.