De zwemleraar

9

Ik diepte mijn telefoon op uit de donkere diepten van mijn handtas en wilde Els en Val meteen op de hoogte brengen van wat er net gebeurd was. Mijn vingers raasden over de kleine toetsen op het scherm. Ik voelde een grote grijns op mijn gezicht verschijnen. Was dit écht gebeurd? Het leek wel alsof ik in één of andere soap serie terecht was gekomen!

Ik wilde net op 'send' duwen toen ik struikelde over een losse steen op het pad. Net op tijd kon ik me vastgrijpen aan de muur en wist me zo recht te houden.

"Ola juffrouw," hoorde ik een mannenstem vlakbij zeggen, "Dat had een lelijke val kunnen zijn,"

Ik keek om me heen en zag een man mijn richting uit komen. Hij droeg een prachtig, donkerblauw maatpak, maar het bovenste knoopje van zijn hemd stond open. Daardoor zag hij er wat meer ontspannen uit. Zijn grijzende haar was modieus geknipt en zijn baard was aan de langere kant, maar wel goed verzorgd. Hij had een paar boodschappentassen in zijn handen en sloot net zijn auto die geparkeerd stond voor de garage.

"Ik ga eens iemand naar dat pad moeten laten kijken," ging hij verder en zette één van de boodschappentassen neer, "Het zou niet de eerste keer zijn dat er iemand zich serieus pijn heeft gedaan door te struikelen over één van die stenen,"

"U woont hier?" vroeg ik ietwat verbouwereerd. De man grijnsde een set parelwitte tanden bloot. Maatpak, dure auto op de oprit, goed verzorgd uiterlijk, riante villa,... Ja, het hele plaatje klopte. In mijn hoofd probeerde ik te raden wat hij deed voor de kost. Advocaat misschien? Eén of andere CEO van een internationaal bedrijf? Plastische chirurg die heel wat bekende mensen had omgebouwd?

"Alexander Machielsen," zei hij terwijl hij zijn hand uitstak. Ik voelde hoe mijn mond open viel terwijl ik zijn uitgestrekte hand vast nam.

"Dé Alexander Machielsen?" piepte ik verbaasd. Hij schoot in de lach, waarbij zijn schouders op en neer schokten. Het leek alsof hij die opmerking wel vaker hoorde.

"De enige echte," antwoordde hij. Alexander Machielsen had begin jaren 2000 een hotelketen opgestart en die in korte tijd gigantisch laten groeien. In eerste instantie waren het enkel kleine boetiekhotels in de Benelux geweest, maar langzaam maar zeker had hij zijn business vergroot. Nu was er in iedere grote stad in Europe wel één van zijn hotels te vinden. Hij werd één van de succesvolste Vlaamse ondernemers genoemd.

Wanneer er gevraagd werd naar de reden van zijn succes, was zijn antwoord keer op keer "data" of "meten is weten" zoals hij graag zei. Er waren inderdaad een paar case studies geweest die lieten zien hoe hij door bepaalde data op te vragen en in te schatten, een juiste investering had kunnen maken of een bepaalde populaire dienst binnen zijn hotelketen had kunnen toevoegen. Er waren maar weinig mensen die binnen de horecasector data gebruikten om te groeien en hij én zijn keten waren hét voorbeeld bij uitstek dat zelfs in die sector data een belangrijke rol kon spelen.

"Ik ben Sandra Janssens," stelde ik mezelf voor, "freelance data analyst. Zeer grote fan van uw werk, meneer,"

Hij liet mijn hand los en keek me even bedenkelijk aan. Een denkrimpel verscheen in zijn voorhoofd. Oh nee, hopelijk dacht hij niet dat ik één of andere stalker was die zijn adres had opgezocht en hem nu wilde belagen! Ik voelde me in stilte panikeren.

"Wat brengt je hier vandaag, Sandra?" vroeg hij serieus. Zijn stem klonk dieper dan enkele tellen eerder.

"Ik volg hier zwemles," stotterde ik en stak de tote bag in de lucht waarin mijn handdoek, zwempak en haarborstel zaten. De zak zelf begon intussen ook al vochtig aan te voelen. "Mijn zoontje volgt hier al een tijdje les en ik ben nu een hele specifieke kinderdroom aan het waarmaken. Ik droomde er altijd van om zeemeermin te worden en iemand is me daar nu bij aan het helpen om de kneepjes van het vak onder de knie te krijgen,"

Was ik aan het ratelen? Ja, ik was serieus aan het ratelen. Oh nee. Ik moest stoppen. Ik moest nu stoppen. Maar Alexander Machielsen keek me enkel maar geamuseerd aan. Hij schudde even zijn hoofd voor hij de boodschappentas die hij had neergezet terug oppikte.

"Wel, Sandra, het was fijn je te ontmoeten. Ik wens je nog veel succes bij het verwezenlijken van je kinderdroom," Hij knikte me nog even toe ter afscheid en liep toen naar de voordeur.

Ik kon wel door de grond zakken van schaamte. Wat moest hij wel niet denken?! Een volwassen vrouw die zeemeermin wilde worden? Had ik dat net gezegd aan één van de bekendste ondernemers van het land? Kill me now. Langs de andere kant: de kans dat onze wegen elkaar opnieuw zouden kruisen, waren eerder klein. Dus misschien moest ik mij er gewoon niet te veel van aantrekken. Ja, ik had dé Alexander Machielsen ontmoet, maar dat was het ook. Niet meer, niet minder. Ik ademde heel diep uit en liep langzaam verder naar mijn auto.