De zwemleraar

6

Het was na middernacht toen Valerie en Els eindelijk besloten naar huis te gaan. Ze hadden me de rest van de avond proberen te overtuigen waarom het niet het einde van de wereld was om verder af te spreken met Pieter.

"Het is niet alsof je meteen met hem moet trouwen," had Els gegrinnikt. Daar had ze inderdaad een punt. Ik kon met hem afspreken, zien wat er gebeurde en daarna volledig beginnen freaken. Langs de andere kant besefte ik maar al te goed dat ik al gevoelens begon te krijgen voor deze jongeman. Het was nog niet helemaal duidelijk wat voor gevoelens dat exact waren. Lust. Liefde. Wie zou het zeggen? Het zorgde in ieder geval voor kriebels in mijn onderbuik, een gevoel dat ik al lang niet meer had gevoeld.

Ik had net de glazen en kommetjes in de afwasmachine gezet en had de tuintafel zo goed en zo kwaad mogelijk proper proberen te krijgen. Er was genoeg voedsel op de grond beland om een heel leger mee te voeden, maar kijk, dat was dan mijn bijdrage aan de plaatselijke fauna. Gegarandeerd dat een aantal vogels en misschien een paar ratten en muizen me heel dankbaar zouden zijn voor dit kleine offer.

Ik ging in de zetel zitten en haalde mijn telefoon boven. Ik had nog niet gereageerd op zijn laatste bericht dat hij een paar uur geleden had gestuurd. Els had heel hard geprobeerd me te overtuigen om toch meteen te reageren, maar ik wilde er rustig over kunnen nadenken en het antwoord natuurlijk laten komen.

Mijn vingers vlogen over de toetsen en voor ik het wist stond daar eindelijk een antwoord.

"Ha! Jij wilde zeemeerman worden?!"

Een vraag. Dat was wat dit gesprek nodig had. Een vraag waarop Pieter kon antwoorden om zo meer te vertellen over zichzelf én om misschien wat meer in zijn kaarten te laten kijken. Wat was hij van plan? Wat wilde hij bereiken door mij te contacteren?

Meteen verscheen de melding dat Pieter aan typen was.

Pieter: Waarom denk je dat ik competitief ben beginnen zwemmen? Mijn ouders kregen me nooit uit het water omdat ik hoopte dat ik zo een vissenstaart zou krijgen.

San: 🤣🤣🤣

Pieter: Ik wil die vriendin al heel lang om tips vragen voor mezelf, maar nu heb ik excuus. 🤪🤪🤪

San: Pieter, ben je van plan om mij te gebruiken om je eigen noden in te vervullen?

Pieter: Helemaal 😏

Pieter: Als je dat wil natuurlijk

Yup, dit was zonder enige twijfel flirten. Ik grijnsde van oor tot oor en kon alleen maar denken dat hij mij echt mocht gebruiken op eender welke manier om zijn noden te vervullen. Pfoeh. Had hij het net zo begrepen? Was hij nu ook al aan het fantaseren over wat er allemaal zou kunnen gebeuren?

Snel begon ik verder te typen voor hij door had dat ik aan het wegdromen was.

San: Ik heb er eigenlijk nooit serieus over nagedacht om een zeemeermin te worden. Ik weet dat dat tegenwoordig een ding is, maar het is gewoon nooit in me opgekomen

San: Maar het lijkt me wel leuk. Een keer iets anders

Pieter: Ja he! Ik stuur morgen een berichtje naar die vriendin. Donderdag geef ik les vanaf 16u. Ik kan wel wat vroeger naar het zwembad komen. Zou dat lukken voor jou?

San: Uhm... Ja. Ik kan me wel vrij maken. Rond hoe laat?

Pieter: Ik zie je daar om 14u

San: Top. Slaapwel

Pieter: Slaapwel mama van Noah 😘

San: Slaapwel zwemleraar van Noah 😘

Met een grote glimlach op mijn gezicht, legde ik mijn telefoon opzij en ging naar boven om mij klaar te maken voor de nacht. Ik vroeg me alleen af of ik zou kunnen slapen na deze avond. Noah zou sowieso morgenvroeg om zeven uur aan mijn bed staan. Het maakte niet uit of het een schooldag, weekend of vakantie was, hij stond stipt om zeven uur aan mijn bed, klaar om aan de dag te beginnen.

Mijn lijf stond nog strak van de emoties. In mijn hoofd tolden oneindige hoeveelheden vragen rond. Wie had ooit gedacht dat ik me nog zo zou voelen? Dat ik nog een keer zou flirten op deze manier? Dat ik mij begeerd zou voelen? Heel mijn lijf borrelde van energie. Slapen zat er nog lang niet in.

Donderdag. Donderdag zou ik hem opnieuw zien en zouden we samen zwemmen.