De zwemleraar

10

Ik liet mezelf in de zetel ploffen en greep mijn telefoon. Na de zwemles had ik Noah afgehaald aan school en was ik terechtgekomen in de naschoolse chaos die de gemiddelde vijfjarige met zich meebracht. We hadden eerst wat gekke dieren gemaakt met klei. Daarna hadden we met de legoblokjes een heel dorp gebouwd om vervolgens een potje Monopoly Junior te spelen waarbij ik gewonnen had. Dit tot zwaar ongenoegen van zoonlief die heel de buurt bij elkaar had gebruld. We moesten nog een beetje werken aan zijn sportieve gedrag, want niemand stelt een slechte verliezer op prijs. Gelukkig wisten de puppy's van Paw Patrol de gemoederen weer te bedaren en kon ik beginnen te koken.

Ik had het al lang opgegeven om de perfecte moeder te zijn. Dat was sowieso nooit mijn ambitie geweest. Sinds de vader van Noah ons had verlaten, wist ik dat ik de dagen moest nemen zoals ze kwamen. De ene was wat beter dan de andere. En ik had intussen al lang aanvaard dat de gemiddelde vijfjarige zo labiel was als het maar kon zijn. Hun emoties doorheen de dag waren een heuse rollercoaster.

Maar nu Noah eindelijk in zijn bed lag en de rust eindelijk was weergekeerd (nadat hij eerst nog vroeg om een beker water, een extra knuffel, hij wilde weten hoe groot het heelal was en daarna nog twee keer pipi moest doen), kon ik eindelijk afwerken waar ik deze middag aan begonnen was: Els en Val inlichten. Ik had hen laten weten dat ik vandaag zwemles had met Pieter, maar tot mijn grote verbazing hadden ze er zelf nog niet achter gepolst. Waarschijnlijk waren ze elkaar al heel de avond berichtjes aan het sturen om te beslissen wanneer ze iets aan mij gingen vragen.

Het was de hoogste tijd om hen uit hun lijden te verlossen.

San: De zwemles vandaag was... interessant 😏

Els: Je kan ons NIET zo lang laten wachten op nieuws en dan DAT STUREN!!!!

Val: Wat Els zo probeert te zeggen is: hey San, vertel ons gerust meer, we zijn één en al oor

San: 😂😂😂

San: Hij had een monofin mee. Dat is een soort van zwemvlies waar je je twee voeten in steekt en het lijkt op het uiteinde van een zeemeerminnenstaart

Els: NEE!

Val: Ik denk dat wat Els probeert te zeggen is: can we skip to the good part?

Els: Want er is een good part, toch? Hé? Ja toch?

San: Er is een zeer good part

Val: Do tell

San: Wel... Na de les vroeg ik hem hoe ik hem kon betalen voor de les en de toekomstige lessen. Ik betaal per les voor Noah en dacht dat het ook zoiets zou zijn voor mijn lessen

Els: San... Dit is niet the good part

Val: Sttt...

San: Hij stelde voor dat ik hem in natura zou betalen en heeft me toen gekust

Els: WAAAAATTTTTT?!?

Val: Shiiiiit, dat is lef hebben!

Els: FOOOOOOOOOKKKK!

San: Echt waar, het was zo heet. Ik heb hem nét niet gesmeekt om me dan en daar helemaal in natura te laten betalen, iykwim 🥵🥵🥵

San: Stond hij daar in die strakke speedo en ik zweer het, ik heb mij moeten inhouden om die niet uit te trekken of om mijn handen er in te steken of zo

San: Maar zijn volgende les ging bijna meteen beginnen dus we moesten ons inhouden 🤷‍♀️

Els: 🔥

Val: En wat nu?

ELS: EN WAT NU?!!!!

San: We hebben zaterdag opnieuw afgesproken. Hij komt dan naar hier, want Noah gaat dan bij Kim logeren

Val: Wacht, zaterdagavond?

San: Ja, waarom?

Val: Dan is het de verjaardag van Elien, toch?

San: Oh shit, ik ben dat volledig vergeten!

Els: Geen probleem, we zeggen wel dat je je niet goed voelde of zo. Focus maar op de inhoud van die speedo

Val: Ik denk dat Elien het ook wel zal snappen 😉

Ik was helemaal vergeten dat Noah bij Kim ging logeren omdat ik was uitgenodigd op het verjaardagsfeest van Elien zaterdag. Oeps. Mijn hoofd werkte duidelijk niet helemaal toen ik dat had voorgesteld, waarschijnlijk omdat mijn bloedtoevoer even naar andere lichaamsdelen was gestroomd. Maar het was fijn om te zien dat mijn vriendinnen zagen dat mijn prioriteiten momenteel ergens anders lagen en dat ook snapten zonder er een ding van te maken. Uiteraard vond ik het wel jammer dat ik zaterdag niet mee kon gaan feesten, want ik had Elien al zo lang niet meer gezien.

Ze was samen met Valerie en Els één van mijn beste vriendinnen geweest, maar na de pandemie had ze besloten om samen met haar gezin te verhuizen naar de andere kant van het land. Dichter bij haar familie, naar een groter huis met een enorme tuin. Ik kon haar geen ongelijk geven. Het deed haar deugd om dichter bij haar sociaal vangnet te wonen, maar daardoor misten wij haar hier wel. Het was nu bijna anderhalf jaar geleden dat ze verhuist was en je merkte hoe snel een vriendschap kon verwateren als je elkaar niet regelmatig zag of hoorde.

Er verscheen een melding van een nieuwe berichten op mijn scherm.

Pieter: Ik heb de rest van mijn zwemlessen maar nét overleefd, ik was er met mijn gedachten niet meer bij na onze les

Pieter: Maar geen paniek: ik heb geen kinderen laten verdrinken, maar ik vermoed wél dat alle kinderen vandaag wat meer water hebben binnen gekregen dan anders 🫣

San: 😂😂😂

Pieter: Zaterdag geef ik les tot 19u daarna kom ik meteen tot bij jou

San: Ik zal iets lekker koken en daarna dessert

Pieter: uuugh... waarom is zaterdag nog zo ver?

San: You've got this, Casanova 😉

Pieter: Slaapwel mama van Noah 😘

San: Slaapwel zwemleraar van Noah 😘

Ik zat in de zetel met een grijns van oor tot oor te staren naar de laatste berichten die we hadden gestuurd. We leken wel een stel verliefde tieners. En zo voelde ik me ook! Het leek wel alsof ik voor de eerste keer gekust had deze middag, daar in het zwembad. Mijn lippen tintelden na toen ik er opnieuw aan terug dacht. En het leek zelfs alsof ik voor het eerst mijn eigen seksualiteit ontdekte. Of misschien was het eerder herontdekken. Hoe het ook zat, ik voelde dingen, emotioneel en vooral lichamelijk, die ik al heel lang niet meer had gevoeld. Ik kon niet wachten tot zaterdag en hoopte dat we dan konden oppikken waar we deze middag zo bruusk hadden moeten eindigen.