Uciekaj, walcz, przeżyj

prolog

Po śmierci Chucka, która przyszła tak niespodziewanie, nikt nie spodziewał się, że jeszcze coś miał się zdarzyć. A jednak, stojąc tam i patrząc na załamanego Thomasa, Jenna dostrzegła, że ktoś nagle wtargnął do całego budynku i skierował się w jej stronę. Chciała uciec, ale coś ją przed tym powstrzymało, nogi odmówiły jej posłuszeństwa. W głowie jej szumiało, gdy ktoś nagle złapał ją za nadgarstek. Zdezorientowana, spojrzała na niewiele starszego od siebie chłopaka, który zaczął ciągnąć ją w jakimś kierunku.

- Pomogę ci, tylko mi zaufaj.

Zaufała, tak po prostu, tak normalnie.

Spojrzała jeszcze na swoich przyjaciół, których zabierali inni, a potem dała się ciągnąć chłopakowi za sobą, w zupełnie odwrotną stronę do innych. Nie myślała wtedy zbyt racjonalnie, była za bardzo zdezorientowana, roztrzęsiona... Nie wiedziała, co robiła.

- Gdzie idziemy? Kim jesteś? - spytała nagle, zatrzymując się gwałtownie, co nieco go zdziwiło. Spojrzał w jej stronę trochę spanikowany.

- Wszystko ci powiem, ale nie teraz. Musimy stąd uciekać, natychmiast. Póki nas nie widzą. - powiedział pospiesznie, chcąc ponownie złapać ją za rękę. Ona się jednak odsunęła, uświadamiając sobie, że tak naprawdę nawet go nie znała. - Nie zrobię ci krzywdy, obiecuję, ale musisz ze mną współpracować.

- Chcę wiedzieć wszystko, bez wyjątków.

Pokiwał głową, po czym oboje schowali się w jakimś zaułku. Dziewczyna odnosiła wrażenie, że dobrze wiedział, gdzie był, gdzie co jest i co robić. Sama nie wiedziała, dlaczego dała mu się "porwać", zaczynała żałować, ale było już za późno.

Wreszcie odgłosy ucichły, helikopter odleciał, a oni wyszli z ukrycia. David, bo tak miał na imię ów chłopak, odetchnął z ulgą, ściągając z siebie maskę. Jenna prędko dostrzegła przystojną twarz chłopaka, jego kręcone, bujne, brązowe loki i zielone oczy.

- Dobra, kompletnie nie mam pojęcia, o co tu chodzi ani kim jesteś i dlaczego się zgodziłam z tobą pójść. Chcę tylko wiedzieć, gdzie jest reszta?

- Zabrali ich do siedziby DRESZCZu. - oznajmił od razu David, nie zamierzając kłamać w tamtej sprawie. Ona i tak by się o wszystkim dowiedziała prędzej, czy później.

- Okey, dobra. - przytaknęła, wzdychając głośno. Spojrzała w dół, próbując to wszystko do siebie przyswoić. - Czyli dla nich pracujesz?

- Już nie. - zaprzeczył od razu, nie chcąc, by go z nimi kojarzono. Fakt, przez pewien czas naprawdę dla nich pracował, ale nie mógł robić tego dłużej. - Opowiem ci jeszcze wszystko, Jenna, ale najpierw musimy się stąd zmywać.

- Skąd znasz...? - zaczęła, wskazując w jego kierunku. Zaraz jednak pokręciła głową sama do siebie, uświadamiając sobie, że przecież mógł ją znać. Mogła spodziewać się wszystkiego. - Dobra, mniejsza. Gdzie chcesz mnie zabrać? Masz jakiś plan? Pomożemy im? To moja rodzina.

David nie odpowiedział, ale to było wystarczającą odpowiedzią. Jenna złapała się za czoło, siadając na ziemi z emocji, które zaczęły się w niej kumulować. Już sama nie wiedziała, czy żałować decyzji pójścia z nim, czy tego, że mogła być teraz w siedzibie DRESZCZu, który wymyślił to wszystko.

~*~

Kilka tygodni później

Ciemność.

Jedyne, co widziała, to ciemność. A chwilę później przed jej oczami zaczęły mrugać czerwone i niebieskie światła. Serce zaczęło walić jej nagle w piersi, gdy zrozumiała, że kierowała się do góry. Rozejrzała się w panice po wnętrzu, stwierdzając, że była w jakiejś windzie, klatce.

Miała w głowie wiele pytań, a żadnej odpowiedzi. Oddech przyspieszył, plecy zderzyły się z jedną ze ścian. Bała się.

Coś nagle głośno chrumknęło około niej, a całą przestrzeń rozdarł krzyk. Odsunęła się, jak najbardziej w kąt i przyciągnęła nogi po samą brodę.

Co w ogóle tam robiła? Jak się tam znalazła? Gdzie ją wywozili? A przede wszystkim, jak miała na imię?

Cisza - przerywana przez jej szybki oddech - została przerwana przez nagły alarm. Winda zaczęła jeszcze szybciej jechać w górę, aż nagle...

Wszystko ucichło.

Dziewczyna otworzyła oczy i rozejrzała się ponownie po wnętrzu. Zaraz jednak poczuła świeże powietrze, a pierwsze promienie słońca otuliły jej twarz i resztę ciała. Spojrzała w górę, od razu zauważając kilku chłopaków stojących nad nią.

- To dziewczyna! - zawołał ktoś, a ona zmarszczyła brwi.

- Newt!

- Newt. - mruknęła Jenna, zrywając się do siadu po kolejnym tego typu śnie. To nie był pierwszy raz, kiedy śniła się jej strefa, wszyscy ci chłopcy, klatka...

- Kolejny koszmar? - spytał Dave, wchodząc do niewielkiego pomieszczeniu, gdzie spała dziewczyna. Postawił kubek z herbatą na stolik obok i usiadł na skraju łóżka, na którym wciąż leżała.

- Taa. - przytaknęła, biorąc kubek do rąk i upijając z niego łyk. - Moja ulubiona, dziękuję, Dave. - dodała ze szczerym uśmiechem, obejmując kubek dłońmi. - Co noc śni mi się to samo, mam tego dość. Najpierw winda, Newt i cała reszta, strefa... To naprawdę dobija człowieka, szczególnie że nie wiem, czy wciąż żyją. Zabrałeś mnie od nich i już ich nie widziałam.

- Wiem, że masz mi to za złe, ale wiedz, że zrobiłem to dla twojego dobra. - odezwał się, spuszczając nieco głowę w dół. Pamiętał z każdym detalem, kiedy zabrał ją od reszty, posiniaczoną, obolałą, brudną od krwi, przestraszoną.

Teraz to już nie była ta sama Jenna, którą wtedy poznał. Zmieniła się i sam uważał, że na lepsze. Wciąż jednak coś pozostawało bez zmian - świadomość, że gdzieś tam byli jej przyjaciele ze strefy.

- Ubierz się, to pójdziemy po jakieś jedzenie. Tu niedaleko jest centrum handlowe, coś tam powinno być.

- Daj mi dziesięć minut. - powiedziała, podnosząc się z łóżka, a on razem z nią. Uśmiechnęła się do niego ciepło, wzięła swoje rzeczy i poszła do łazienki, by się przebrać.

Co prawda, nie było tam za czysto, ale co lepszego mieli do oferty, skoro znaleźli się tam przez przypadek, kiedy uciekali przez poparzeńcami?