HİKAYELERİN YAŞADIĞI YER

5.BÖLÜM

"Kahrı bela"

"Ay ne oldu?" diye seslendim Nisa'ya.

"Haftaya quiz varmış."

"Ne diyorsun, bizim niye haberimiz yok?"

"Sınıf grubuna yazmışlar. Kimya hocası teneffüste Damlaya demiş. Baksana WhatsApp grubuna."

Elimdeki telefondan sınıf grubumuza girdim. Damla gruba mesaj atmıştı. Gerçekten quiz vardı ve quiz notlarının ortalaması sözlüye geçiyordu.

"Neyse ya daha bir hafta var." dedi Nisa.

"Aynen ya salla." dedim yalandan. Aslında şu andan itibaren ikimizin de götü tutuşmuştu.

Zilin çalmasına az bir vakit kalmıştı, bu yüzden telefonlarımızı almıştık. Bugünü de bitirmiştik ya bu yüzden mutluyduk ama halletmemiz gereken bir şey daha kalmıştı.

Zilin çalması ile birlikte hızlıca servise gittik. Birkaç dakika sonra servis hareketlendi. İlk önce Nisa'yı bıraktık, birkaç dakika sonra da ben bırakıldım.

"Anneee kapıdayım."

Zili iki kere çalmama rağmen annem açmamıştı. Kapıda durmuş annemin açmasını bekliyordum. Kapıya iki kere vurdum. Anahtarım da yoktu, acaba evde değil miydi? Hızlıca annemi aradım, uzun süre çaldıktan sonra telefon açıldı.

"Anne neredesin kapıdayım bekliyorum."

"Uyuyordum kızım duymamışım, bekle açıyorum."

Saniyeler içinde kapı açıldı.

"Uyuyordum kızım."

"Sen normal uyumazsın bu kadar. Hasta mısın?

" Hayır. Yorgun hissettim kendimi uyudum."

"Hee."

Hızlıca odama ilerledim. Çantamı yere fırlattım ve kendimi yatağa attım, yorulmuştum. Biraz dinlenmek iyi olurdu. Dinlendikten sonra da biraz test çözerdim.

Yaklaşık 15 dakikalık bir dinlenmeden sonra biraz test çözdüm. Saaat çoktan 2 olmuştu bile. Ben hazırdım. Sadece annemden izin almayı unutmuştum.

Telefonumu yatağımın üzerinden kapıp oturma odasına ilerledim. Annem telefondan bir şeyler izliyord.

"Anne Nisa ile ders çalışmaya gideceğiz kütüphaneye. Gidebilir miyim? Nisa bekliyor beni. Ben sana demeyi unutmuşum.

" Tamam gidebilirsin ama o telefonu açılacak. Ayrıca elinde kitap yok kalem yok ne ile çalışacaksın?"

Hemen cevap verdim.

"Nisa getirecek, onun yanında yaprak testleri var beraber çözeceğiz."

Annem baştan aşağı süzdükten sonra:

"Tamam hadi git geç kalma."

"Tamam."

Annemden de onay aldıktan sonra hızlıca ayakkabılarımı giyip aşağıya indim. Parka doğru yürümeye başladım. Muhtemelen Nisa'da şu an yoldaydı.

Birkaç dakika sonra parka vardım. Nisa'nın bankta telefona baktığını gördüm hemen yanına gittim.

"Ne zaman geldin lan?"

Nisa baktığı telefondan başını kaldırdı.

"Çok olmadı ya."

Elimdeki telefondan konumu açtım. Bizi yaklaşık 17 dakikalık bir yürüyüş bekliyordu.