Kimsin Sen? || Yarı Texting

30||Final

Final için size minik şarkı önerilerim var; Pinhani'den Geri Dönemem ve Beni Sen inandır, Sedef Sebüktekin'den de Kayboluyorum.🤍

Annemin benim için hazırlattığı araba ile gelmiştim. Araba durduğunda nefes aldım.

'Beklememi ister misiniz?' dedi şoför.

'Gerek yok siz geri dönebilirsiniz.' dedim ve arabadan indim.

Umarım gerek kalmaz demiştim içimden. Umarım Hazar beni affederdi. Apartmana doğru yürüdüğümde dizlerim titriyordu. Üstünde 'Hazar Koç' yazan zile parmaklarım deyidiğinde vücudum da garip bir ürperti oluştu. Aramızın bozulmasının sebebi Adar değildi aslında aramızın bozulma sebebi benim olayları doğru dürüst anlatamamamdı. İşte tam olarak bu yüzden bu sefer çok açık olacaktım, saklamadan her şeyi anlatacaktım.

 İlk çalışta açılmayan kapının ziline tekrar bastığımda adrenalin tüm vücudumu sardı. En sonunda o tanıdık sesi duyduğum da kalbimin atışları hızlanmıştı.

'Kim o?' sorusuna 'İdil.' diye cevap verdiğimde kapıyı açmamasından çok korkmuştum Tırnaklarım avucumun içine geçirirken dudağımın kenarını ısırdım. Kapı açıldığında ellerimi rahatlatıp kapıyı açtım ve astımımı tetiklemeyecek kadar hızlı adımlarla merdivenleri çıktım. Onun yüzünü görene kadar söyleyeceklerimin üstünden geçtim ve onu gördüğümde aramızda bir kaç adım olana kadar onun karşısına geçtim.

'İdil?' diye sordu.

'Doğduğum andan beri sadece biyolojik olarak baba diyebileceğim o adamdın bana karşı olan nefret ile büyüdüm. On sekiz yaşıma gelene kadar o evde o adamdan şiddetin görmediğim hiçbir şekli kalmamıştı. Annem hiç bir zaman sesini çıkarmıştı o adama karşı. Sonra reşit olduğumda o evden Adar'ın yardımı ile kaçtım. Adar benim için hiç bir zaman bir korumadan fazlası olmadı.' dedim ve derin bir nefes aldım.

'Ben hiç bir zaman aile sevgisi görmedim hatta ben hayatımda ilk defa bugün anneme sarıldım Hazar.' diye ekledim.

Hazar şaşkın gözlerle beni izlerken bunları ağlayarak anlatmadığım ve tek nefeste anlattığım için kendi kendime teşekkür ediyordum çünkü biliyordum eğer ağlasaydım şimdi bunların hiç birini anlatamaz bu kapıya geldiğim gibi giderdim.

'Ve bunları sana şimdi anlatıyorum çünkü seni kaybetmek istemiyorum.' dedim.

Gözlerimden bir damla yaş aktığında Hazar hala tepki vermiyordu. Arkamı dönüp gitmek için bir adım attığımda Hazar konuşmaya başladı.

'Anne ve babamın arası ben çocukken çok kötüydü her gün kavga ederlerdi, şiddetli kavgalardı tabi bunlar. Daha yedi sekiz yaşlarındayken her kavgalarında onları ben ayırmayı çalışıyordum. Bir yandan da ağlayan ablamı susturmaya çalışıyordum. Sonra onlar aralarını bir şekilde düzelttiklerinde bana çoktan öfke problemleri aşılamışlardı. Sonra bir kadınla tanıştım bunu düzeltmek için her hafta psikoloğa falan gittim. Her şey yavaş yavaş yoluna girerken biz evlendik. Sonra karımın beni aldattı. Bununla birlikte sinir problemlerim geri döndü. Ben boşanmak istedim ama o, ailesi yüzünden boşanmadı benden. Her günümüz kavga ile geçmeye başladı ama ona hiç bir zaman şiddette bulunmadım o zamanlar aşık olduğum kadına bunu asla yapamazdım.' dedi ve derin bir nefes aldı.

'Sonra bir kavga esnasında çocuğumuz olduğunu söyledi sana yemin ederim o an tüm öfke problemlerim gitmiş gibiydi. Çünkü ben, asla babamın bana yaşattığını kendi çocuğuma yaşatamazdım. Ama eski karımın bir sonraki cümlesi 'Ama artık yok aldırdım onu.' olduğunda nefes bile alamadım. Sonrada boşandık.' duraksadı gözünden akan bir damla yaşı iteledi.