KAHVE AŞKI

6. Bölüm

Evet yeni bölümle karşınızdayım.

Oylamayı ve yorum yapmayı unutmayın.

Keyifli okumalar.

"Uyanıyor." bu kimin sesiydi ya.

Gözlerimi açtığımda nerede olduğumu anlayamadım bir an. Odada bakışlarımı gezdirdiğimde kapının kenarında üzgün ve endişeli bakışlarla bana bakan Zeliha'yı gördüm.

Fısıltı gibi çıkan sesimle "Su." dedim.

Zeliha daha yerinden hareket etmeden bir başka el önüme suyu uzatmıştı. Elin sahibine baktığımda Sinan bey olduğunu gördüm .

Suyu içtikten sonra " Teşekkür ederim. " dedim.

"Rica ederim ." dedi ve odadan çıktı.

Ne olacak sanki bir iyi misin dese. Ay ne diyorum ben ya. Yanıma gelen Zeliha ile düşüncelerim dağıldı.

"Güneş canım iyi misin?" diye sordu.

İyi miydim fiziksel olarak bir şeyim belki yoktu ama ruhen orası biraz karışıktı işte.

"İyiyim." dedim yine de.

"Çok korktum ben seni öyle baygın görünce. " dedi.

"İyiyim dedim Zeliş ayrıca o kapı niye açılmadı anlamadım ki ben çok bağırdım seslendim ama sesimi duyan olmadı en sonunda da kendimden geçmişim. "dedim.

Bir kaç dakika endişeli şekilde bana baktı ve " Kapının açılmama nedeni birisi seni oraya kilitlemiş Sinan beye sen dosyayı götürmeyince merak etmiş tüm bina da seni aradık göremeyince bir de telefonuna ulaşamayınca iyice merak ettik. Sonra bakmadığımız neresi var derken arşiv olduğunu anladık ve seni orada bulduk. Aslında ilk önce arşive baksaydık bu kadar zaman orada olmazdın." dedi.

"Arkadaş ilk günden birine bir şey mi yaptım yo yapmadım kim beni niye kilitlesin ya."

Elim ayağım sinirden boşalmıştı.
Bir de hastane odasında olmak beni iyice germişti.

Annemin vefatından beri hastaneye girmek benim için zulüm olmuştu. Zorunda kalmadıkça asla hastaneye girmiyordum.

"Ne zaman çıkabilirim buradan?" diye sormuş bulundum.

"Doktor serumun bittiğinde çıkabilir demiş o yüzden biraz daha buradayız. " dedi yüzündeki tebessümle.

Bir kaç dakika sonra odaya Sinan ve Bilal bey geldi.

"Geçmiş olsun Güneş umarım iyisindir." diyen Bilal beye gülümsedim.

" İyiyim teşekkür ederim Bilal bey." dedim.

Sinan beyde ortağından hemen sonra " Geçmiş olsun iki gün izinlisin Zeliha sende. " dedi.

Anlamıyordum ben bu adamdaki bu tavırları neden ismimi söylemiyor?

"Teşekkür ederim Sinan bey." dedim.

Hafif bir tebessüm dudaklarında belirecekken hemen kendini eski haline getirdi.

                          * * *

Hastanedeki işimiz bitmiş eve gelmiştik. Uzun bir süre hastaneye gitmeyi düşünmüyordum. Her ne kadar kendimi iyi hissetsem de Zeliha sayesinde kendimi zorla yatağa yatmış halde bulmuştum . Bir anne şefkatiyle benimle ilgileniyordu .

"Zeliha bu bir emirdir otur şuraya yeter ." dedim yüksek çıkan sesimle.

"Tamam oturuyorum ." dedi ve karşımdaki koltuğa oturdu.