Promise สัญญารัก พันธนาการหัวใจ

PM:: ตอนที่ 16 กลับคืนสู่ตัวตน

Promise สัญญารัก พันธนาการหัวใจ
ตอนที่ 16 กลับคืนสู่ตัวตน
#MelMelt

"ฉันไม่เคยลืมหน้าคนที่ทำให้ฉันกลายเป็นแบบนี้หรอกนะ..."
สายตาคมกริบของเขาจ้องมองอย่างผู้ที่ถือไพ่เหนือกว่า
คนที่ทำให้ฉันกลายเป็นแบบนี้...?
อะไรกัน... งงไปหมดแล้วนะ..
"อะไรกัน... ฉันไม่รู้เรื่อง!!!" ยูอิจิรีบคว้าขวดเหล้าที่ตกอยู่ในกองขยะมาตีกับพื้นจนเแหลมคม
"ฉันไม่ปล่อยพวกแกไปแน่..." เขากำขวดไว้แน่น ก่อนที่จะพุ่งมาทางพวกเรา
"หนีเร็ว!!!" อากิโตะพูดพร้อมกับหันมามองหน้าฉัน "ต้องรีบไปโรงพยาบาล ไม่มีเวลาแล้ว!!!"
ฉันรีบไปวิ่งตามทางยังโรงพยาบาล เสียงลมหายใจแรงของหญิงสาวดังขึ้นเป็นระยะ พร้อมกับความเจ็บปวดที่ขา
"อีกนิดเดียวก็จะถึงแล้ว.." ในใจภาวนาให้เป็นตามอย่างที่พูด
เมื่อถึงโรงพยาบาล
ฉันรีบวิ่งเข้าไปในลิฟต์ทันที และแน่นอนว่ายูอิจิตามมาไม่ทัน
"ฉันอยู่ที่ห้องไหน" อากิโตะถาม
"ห้อง 505 ชั้น 5..." ฉันพูดพร้อมกับกดเลขชั้นในลิฟต์ไปพลางๆ
ขอให้สิ่งที่ยูอิจิพูดเป็นความจริงด้วยเถอะ..
พอลิฟต์เปิดขึ้นมาชั้น 5 ฉันรีบวิ่งหาห้อง 505 ทันที
"ห้องนั้น" อากิโตะพูดพลางชี้ไปยังป้ายห้อง ฉันรีบเปิดประตูเดินเข้าไปในห้องทันที
และมันใช่...
เบื้องหน้าที่ปรากฎต่อหน้าหน้าหญิงสาวไม่ใช่ใครอื่นที่ไหน
แต่เป็น...
ร่างของชายหนุ่มที่คุ้นเคยเป็นอย่างดีนอนอยู่บนเตียง
ใช่ นั่นเป็นร่างของอากิโตะ
จู่ๆ ก็เกิดประกายแสงสีขาวที่อากิโตะซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ฉัน ก่อนที่เขาจะหายไป
ติ๊ด ติ๊ด
เสียงเครื่องช่วยหายใจทำให้ฉันตื่นออกจากภวังค์ ดวงตาสีน้ำทะเลนั้นลืมตาอย่างช้าๆ ขึ้นมาจ้องมองฉัน ในขณะที่ร่างกายยังขยับไม่ได้มากอย่างใจนึก
"อากิโตะ..." เสียงของฉันแผ่วเบา พอๆกับเสียงหายใจของเขา "นายกลับมาแล้ว"
กลับกลายเป็นฉันที่ดีใจซะยิ่งกว่าดีใจซะอีก
เขาพยายามจะตอบสนองฉัน แต่ดูจากร่างกายที่เหมือนกับนอนอยู่บนเตียงมาเป็นปีโดยที่ไม่ได้เคลื่อนไหวอะไรเลย มันคงดูลำบากสำหรับการที่จะเคลื่อนไหว
"อย่าเพิ่งขยับตัวนะ.. เดี๋ยวฉันจะไปตามพยาบาลมาให้" ฉันรีบวิ่งเข้าไปกดออกแดงที่อยู่ติดอยู่บนผนังข้างๆ เตียง
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด
หลังจากสัญญาณออด ใช้เวลาไม่นานนัก พยาบาลก็เข้ามา
"คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ" ฉันหันไปพูดกับพยาบาลที่เดินเข้ามาในห้อง
"รอสักครู่นะคะ จะไปตามหมอมาให้" พยาบาลทำหน้าตกใจทันทีที่เห็นอากิโตะฟื้นขึ้นมา
"ค่ะ" หลังจากที่พยาบาลเดินออกจากห้องไป ฉันก็รู้สึกได้จากอุณหภูมิอุ่นๆ บนข้อมือของฉัน
อากิโตะค่อยๆ ขยับมือของเขามาจับที่ข้อมือของฉัน
เขาอ้าปากพูด แต่เสียงที่ออกมาช่างแผ่วเบาเหลือเกิน
"ขอบ-คุณ-นะ" ถึงแม้มันจะเป็นประโยคสั้นๆ แต่ฉันก็รับรู้มันได้อย่างชัดเจน
"ไม่เป็นไรหรอก... ไม่เป็นไร..." น้ำตาของฉันเอ่อล้นออกมาทันทีเมื่อมองลึกเข้าไปในดวงตาสีดำอมเทาของเขา
แต่ทุกสิ่งต้องหยุดลงแค่นั้นเมื่อ...
ครืด!!
เสียงเปิดประตูอย่างแรง พร้อมกับร่างที่เดินเข้ามาในห้อง
ทันทีที่เห็นร่างของผู้มาเยือน ลมหายใจก็เหมือนจะหยุดลงทันที
'ยูอิจิ!!!!'

#To Be Continued
*ใกล้จบแล้วค่ะ