Acının İhaneti

8.BÖLÜM

Şu an hastanede babamın ameliyattan çıkmasını bekliyorduk. Kim vurmuştu? Gece gelip neden vurur ki bir insan? Babam kötü işlere bulaşan bir insan değildi. Acaba beni mi vuracaklardı? İhtimali vardı. Çünkü babamdan ne isteyebilirlerdi ki?Babamla alacağı mı vardı acaba?

"Çocuklar!"

Arkamı döndüm. Albay gelmişti. Hemen ayağa kalktım. Yanımıza geliyordu. Gel zaten!

"Kardelen,Akın babanız nasıl?"

Akın benden önce davranıp cevap verdi;

"Ameliyattan çıkmasını bekliyoruz komutanım."

"İyi,iyileşir Allah'ın izniyle."

"İnşallah komutanım."

Hala aklım gece gece neden bizi izleyip,vurmak istediklerindeydi. Babamı affetmişken kaybedemezdim ki! Koridorun etrafında dört dönüyordum. Korkuyordum,ya birşey olursa babama!? Akın'ın yanına gidip oturdum. Sanırım hepsi benim suçumdu...
Akın'a birşey soracaktım ama doktor bey ameliyattan çıkıp yanımıza geliyordu. Ayağa kalktım.

"Doktor bey,babam nasıl?"

Vereceği cevaptan çok korkuyordum. Kötü birşey duymak istemiyordum. Ama ya kötü birşey söylerse!

"Ameliyat bitti. Babanızın hayati tehlikesi var ama nefes alabiliyor."

Söylediği cümle ile derin bir nefes vermiştim. Bunu da atlatmıştık. Ama hayati tehlikesi umarım başımıza kötü işler açmazdı!

"Sağolun,doktor bey."

"Geçmiş olsun."

Yanımızdan ayrıldı. Herkes şimdi daha rahattı. Ama içimde ki kuşkular bitmiyordu. Selçuk komutan yanıma gelip yanıma oturdu.

"Geçmiş olsun Kardelen."

"Sağolun komutanım."

Beraber oturuyorduk. Can sıkıntısından sıkılmıştım artık!

"İyi misin?"

Bilmem ki? İyi miyim acaba? Ben de bilmiyorum ki...

"İyiyim herhalde komutanım."

Hiç derdim yoktu. Ne olmuşti ki bana böyle? Bir anda solmuştum...

"Neden böyle oluyor ki?"

Neden öyle demişti ki? Yani neden dediyse bilmiyordum.

"Nasıl yani komutanım?"

Derin nefes çekip bana baktı.

"Yani ben böyle değildim."

Duraksadı. Sonra sözüne devam etti;

"Değiştim. Hem de seni gördükten sonra oldu bu. Ben karıma hiç Selçuk sana ölsün dememiştim."

Neydi ki bu şimdi? Moral mi veriyordu,yoksa itiraf mı ediyordu?
Zaten geleli 1 hafta falan olmuştu. Bence itiraf değildir!? Sonra devam etti;

"Neyse ya boşver."

Boşveremezdim. Bir anda böyle birşey söyleyip sonra konuyu kapatamazdım.

"Komutanım,neden öyle söylediniz. Boşveremem."

Bana uzun uzun baktı. Bana hayatım boyunca babam bile böyle bakmamıştı... Bakmasın böyle dayanamam!

"Bilmem ki. Sadece söylemek istedim."

"Açık konuşun komutanım."

Bana döndü. Tekrardan konuşmaya devam etti.

"Bilmiyorum Kardelen,sorma sonra konuşuruz."