Call İt What You Want(stiles stilinski fanfic)

1.bölüm

Annemle son bir kez daha vedalaştığımda artık ağlamaması için uyarıyordum.

"Anne yapma ama böyle zaten teyzemde kalacağım."

Babamın iş yerinde daha yüksek bir mevkiye çıkmasından dolayı yurtdışına taşınacaktık.Ve ailemin yurtdışına taşınma kararını iyi karşılamayan tek ben vardım.
Kardeşim zaten küçüktü bu yüzden onun çok umurunda değildi fakat benim umurumdaydı.Bu kasaba benim için çok özeldi çünkü ben bu kasabada doğup büyümüştüm.
Çocukluğum buranın her köşesinde iz bırakmışken nasıl bırakıp giderdim ki?En azından üniversiteye gidene kadar burada kalmak istiyordum.
Üniversiteden sonra da geri döneceğim yer elbette ki burasıydı.Bu yüzden bütün çabalarımla ailemi ikna etmiş ve kasabanın diğer ucunda yaşayan teyzemlere gelmiştim.
Annemler bir kaç saat oturmuşlar sonra da yola koyulmak için kalkmışlardı.Annem teyzemle de sarıldıktan sonra arabaya bindi ve Londra'ya doğru yola çıktılar.

Araba artık gözükmezken teyzem kolunu omzuma attı ve içeri girdik.

"Ee yeni düzen için hazır mısın melanie?"

...

Teyzem yemek yaparken ben de masayı hazırlıyordum.Kapının çalmasıyla açmak için hızlıca koştum.
Sabahtan beri gelmesini beklediğim kişi sonunda gelmişti.Kapıyı açmamla şaşırması bir oldu.İlk başta şaşkınlığını yaşadı daha sonra da üstüme atladı ve sarılmaya başladık.

Her ne kadar aynı kasabada olsak da evlerimizin arası yaklaşık 2-3 saat olduğu için çok sık bir şekilde görüşemiyorduk ayrıca babamın yoğun çalışması da yine bir engeldi.
Ama şimdi buradaydım ve 4 sene boyunca beraber olacaktık.

"Mel inanmıyorum bu sen misin? Gerçekten çok değişmişsin ve güzelleşmişsin.Yani zaten güzeldin tabiki de büyümenin de verdiği o güzellik var yani amlatabildim mi?
Ee samantha teyze nerede?"

"Scott bir soluklanir mısın?Ben de seni gördüğüme çok sevindim ve sen de gerçekten çok değişmişsin.Yakısıklı olmuşsun yani toparlamışsın."

Scott bana ayıp ettin bakışı atarken gülüp devam ettim.Bu sırada da mutfağa geçmiştik.

"Vee annemgil yok çünkü onlar gittiler."

"Nereye?Ve onlar gittilerse sen neden buradasın?"

Scott'a otur işareti yaptım ve yemekte bütün olan biteni anlattım.Scott beraber olacak olmamıza çok sevinmiş ve en doğrusunu yaptığımı söylemişti.

"Sen neden geç geldin bu arada.Yani ben geleli baya oluyor sabahtan beri sana sürpriz yapmak için bekliyorum seni."

"Stiles'ın yanındaydım.

Anladım dercesine kafamı salladım.

"Tabiki de Stiles'ın yanındaydın benimki de soru işte.Sanki Stiles'tan başka takıldığın biri varmış gibi.
Yapışık ikizler gibisiniz gerçekten birbirinizden ayrilmiyorsunuz.
Biz size geldiğimizde yaklaşık 5 sene önce falan asla ayrılmamıştınız.
Hâlâ da öyleymişsiniz işte teyzemden duyduklarımla."

Cümlemi bitirmemle kapı çaldı ve ben bakarım diyerek yine yerimden kalktım ve kapıyı açtım.Gerçekten de birbirlerinden ayrı kalamıyorlardı.
Kapıda durmuş bana şaşkınca bakan Stiles'ı kapıyı açarak içeri buyur ettim.Stiles scott'ın yanına gitmesiyle konuştu.

"Bu kız kim?"

"Kuzenim."

"Böyle güzel kuzenin olduğunu daha önce niye söylemedin."

"Söylemiştim hatta tanışmıştınız ama sen bilirsin Stiles.Ayrıca kuzenime yavşama lütfen."

"Oha o kız mel mi?"

"Ta kendisiyim" diyerek mutfağa girdim ve tabak çıkarmak için dolaba yöneldim.

"Gerçekten çok değişmişsin mel.Yani tamam küçükken de güzeldin ama şimdi yani-"

"Stiles!Ben az önce sana kuzenime yavşamaman ile ilgili ne söylemiştim."

"Tamam ya sustum."

Melissa onların bu hallerine gülerken ben de tabağa yemek kattım ve stilesin önüne koyup yerime oturdum.
Yemeği bitirdikten sonra Stiles ve Scott yine dışarı çıkmışlardı.Beni de çağırmışlardı ama hem yorgun olduğum hem de odamı yerleştirmem gerektiği için tekliflerini reddettim.

Şuan ise Harry styles eşliğinde odamı duzenliyordum.

"Just let me adore you"

Teyzemin verdiği çarşafları serdikten sonra kendi yastığımı yatağa koydum.
Bu benim bebeklik yastığımdı ve o zamandan bu yana başka hiç bir yastığa yatmamıştım.Her yatılı misafirliğe gittiğimizde istisnasız yastığım da benimle gelirdi.Ne yapayım?Ona alışmıştım ve başkasında rahat edemiyordum.

Kıyafetlerimi katlarken ne kadar çok kıyafetim olduğunu o zaman fark ettim.E ben normal zamanda neden hiç giyecek bir şey bulamıyordum da giyecek bir şeyim yok diye ağlıyordum ki?

Kitapları da sonunda yerleştirdikten sonra her şeyi tamamlamıştım.
Telefonumdan alarmı kurdum ve yastığımın yanına yerleştirdim.
Scott'ı her sabah Stiles alıyordu ve öyle okula gidiyorlardı.Bu yüzden ben de onlarla gidecektim.

Stiles'ın minik jipi gerçekten de o kadar yıl geçmesine rağmen hâlâ iş görüyordu.Küçükken jipin annesinden kaldığını söylemişti.
Bunu söylerkenki üzüntüsünü hatırlayınca yine kalbim büzüştü.
Stiles'ın küçük yaşta böyle bir şeyi deneyimlemesi gerçekten çok üzücüydü.Neyseki tutunabileceği bir babası vardı.

Şerif gerçekten çok iyi bir babaydı
ve Stiles ona o Stiles'a büyük bir şans olmuştu.Benim şansım da ailem ve arkadaşlarımdı.Onları ne kadar çok özleyeceğimi düşündüğüm zaman yaşlar gözlerimden aktı.Evet bunu ben istemiştim ama böyle hissetmemek elde değildi.
Ağladıktan sonra kendi dramatikliğimle dalga geçtim ve sonunda derin bir uykuya daldım.