Call İt What You Want(stiles stilinski fanfic)

13.bölüm

MERHABALARRR.Biliyorum bölümleri kısa süre içinde yayınlayacağımı söylemiştim fakat wattpad hesabimdan çıkış yaptı ve şifremi de unuttuğum için onu yapmak zorundaydim.Daha yeni firsat buldum ve bulur bulmaz bölümü atıyorum.İyi okumalar💕💕

Okula geldiğimizden beri resmen diğerlerinden kaçmıştım.Öğle arasında da onlarla yemek yemek yerine sınıfta kalmış ve İsaac'e eksik olduğum konuları anlatmıştım.Tabi o bundan pek memnun gibi durmuyordu ama buna benim için katlandığını biliyordum.Bu yüzden ona borçluydum.

Yine de diğerlerinden bu kaçışımın sadece okul içinde işe yarayacağını eve gidince yine onlarla beraber olacağımı da biliyordum.Bugünlük bir bahane bulabilirdim fakat daha sonraki günler ne yapacaktım?
Görmezden gelmeye devam edebilecek miydim?Galiba konuşmaya hazır olana kadar bunun için çabalayacaktım..Evet çok saçma bir fikirdi ama yapacak başka bir şey yoktu.Onu daha fazla ne kadar görmezden gelecektim bilmiyordum ve şuan konuşmak istemediğimden de emindim.Bu yüzden en doğru seçenek kesinlikle buydu.

Peki konuşma günü geldiğinde ne söyleyecektim.Ondan hoşlanıyor muydum?Bunun cevabını kendim bile bilmezken ona nasıl söyleyecektim ki?Onun benden hoşlanıp hoşlanmadığını da bilmiyordum.Scott ve Allison'ın dediğine göre Stiles zaten küçüklüğümüzden beri bana küçük bir hayranlık küçük bir hoşlantı besliyordu.

Bu hayranlık veya hoşlantı benimle bir şeyler yaşamayı isteyecek kadar çok muydu yoksa bana duyduklarını başkalarına da duyacak kadar az mıydı?Peki Stiles'in benden hoşlandığını varsayarak benimle çıkmak istediğini söylerse ne yapacaktım?

Bunu da bilmiyordum.İlk defa bir erkek hakkında hiç bir şeyi bilmiyordum.Daha önceleri hayatımda çok fazla erkek olmamıştı fakat hepsinde de ne hissettiğimi ne istediğimi biliyordum.Belki de bu onlarla başlangıçta arkadaş olarak başlamayışımızdan kaynaklanıyordu.

Stiles'la yakın arkadaş olalı çok fazla olmamıştı fakat yine de onun arkadaşlığının benim hayatımda ayrı bir yeri vardı.Bu yüzden bu şekilde sevgi mi yoksa arzu mu olduğunu bilmediğim duygular yüzünden Stiles'in arkadaşlığını kaybetmek istemiyordum.

Peki bu olaydan sonra gerçekten de normal iki arkadaş gibi devam mi edecektik?Sorunun cevabı çok basitti; hayır.

Biz o normal iki arkadaş çizgisini aşmış ve geri dönülmeyecek bir şeye girmiştik bile.Ne yaparsak yapalım eskisi gibi olmayacaktı.O gece ikimizin de zihninde dururken nasıl eskisi gibi olmasını bekleyebilirdik ki?

O gece daha ileriye gitmememizin daha iyi olduğunu düşünmüştüm.
Sadece yakınlaşma olmuştu aramızda.
Öpüşmemiştik bile.Peki öpüşseydik ne olurdu?Daha fazlasını istediğimizi bilerek kendimizi geri çekmeyip içimizden geleni yapsaydık?

Şuan bunu yapmadığımız için pişman olduğumu hissediyordum.Böyle hissetmemem gerektiğini biliyordum.
Ama bunu yapmaktan kendimi alamıyordum.Ona karşı büyük bir arzu duyduğumun fa bu şekilde farkına varmıştım.İşte sorunumuz şuydu:Arzunun yanında ona karşı bir şeyler hissediyor muydum?
Bu zamana kadar Allison'ın söylemlerine itiraz etmiş kendi kafamdaki sesleri böyle bir şey olmadığını söyleyerek susturmuştum.Ne aşıktım ne de hoşlanıyordum öyle değil mi?Bu tarz duygunun ufacık zerresini bile hissetmiyordum.Fakat o olaydan sonra kafamdaki sesler susturmayacağım kadar sesli ve gürültülü hâle gelmiş bana Stiles'tan hoşlandığımı haykırıyordu.

Kabul edemiyordum bunu ama inkar edemediğim için de bunun ihtimali olduğunu biliyordum.Bunu kesinleştirmek için ne yapabilirdim ki?Stiles'a yakın durmak gibi bir seçenek yoktu.Ama bu seçenek olmadan da nasıl hislerimi anlayabilirdim bilmiyordum.
Sonuçta onun yanındaki hâl ve hareketlerimi,kalp atışlarını gözlemleyebilirdim.Şimdi ise elimde hiç bir şey yoktu.

Bu yüzden o zaman keşke ileriye gitseymişiz diyorum.Eğer ileriye gitseydik birbirimizi görmezden gelmeyi bile düşünemedik.Mutlaka oturup konuşmamız gerekir ve ben de burada düşüncelerimle boğuşmak zorunda kalmazdım.

"Mel ama sen beni dinlemiyorsun ki?
Dinlemeyeceksen boşuna anlatmayayım."

"Kusura bakma kafam biraz dalgın.
Haklısın şuan anlatmasan daha iyi olacak."

İsaac'e hafif bir tebessüm verdikten sonra kitabımı da alıp önüme döndüm.Bu işkencenin bir an önce bitmesini istiyordum.