Nachtwacht: Verder Als Mens?

Deel 2: Afscheid nemen

Wilko en Keelin kijken beide hoopvol naar Vladimir. Ze hopen dat hij wel terug kan en ze dus voorlopig een plek hebben om te verblijven. "Sorry jongens, maar ik kan zeker niet terug. Als mijn vader alleen al hoort dat ik uit de Nachtwacht ben gezet wordt hij al laaiend. Laat staan dat ik mijn vampieren krachten kwijt ben. Nee jullie kunnen ook niet mee naar mijn wereld. Bovendien zullen jullie het daar ook niet overleven. Ikzelf trouwens nu ook niet meer doordat ik een mens ben, maar Keelin al helemaal niet en dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Vrouwen bloed is namelijk erg geliefd door de vampieren. Kijk ik wil niet zeggen dat we nu zwak zijn als mens, want mensen zijn helemaal niet zo zwak. Alleen tegen een hele groep vampieren vechten zonder spreuken of een ad inferos is knap lastig."

"Wat gaan we dan doen hier mogen we niet blijven dat zijn nou eenmaal de regels?" vraagt Wilko. "Ik wil hier ook eigenlijk helemaal niet weg. Dan moet ik weer opnieuw beginnen en hier hadden we het toch goed met Sascha, Helena en Cooper?" "Dat zijn nou eenmaal de regels Keelin. Als je uit de Nachtwacht wordt gezet of vrijwillig weggaat moet je Schemermeer verlaten zodat de andere Nachtwacht hier aan het werk kan. De hoge raad is anders bang dat we ons teveel gaan bemoeien met de wezens die via de grens met de onderwereld naar hier komen. Hier is die nou eenmaal zwakker dan ergens ander in het land" zegt Vladimir. "Ja dat weet ik ook wel, maar wil jij graag weg dan?" "Nee, natuurlijk niet, maar het geeft ons wel de kans om de rest van de wereld te zien. We zijn nog nooit met z'n drieën op vakantie geweest omdat er altijd een kans was dat er een wezen uit de onderwereld zou kunnen ontsnappen en dan heel Schemermeer onveilig zou maken" zegt Vladimir. "Ja dat is ook wel weer zo" antwoord ze. "Ik wil hier ook liever niet weg, maar weet je Keelin we komen hier wel weer uit. We bouwen gewoon weer een nieuw leven op met z'n drieën en vinden ook wel een nieuwe woonplek en een nieuwe baan om geld mee te verdienen" zegt Wilko terwijl hij rondjes met zijn hand over haar rug wrijft. "Ja misschien hebben jullie ook wel gelijk, maar toch is het niet leuk" zegt ze vastbesloten. "Ja dat is ook waar en zeker de manier waarop het nu gaat" zegt Wilko. "Kom zullen we onze koffers maar in gaan pakken?" vraagt Vlad en de andere twee knikken.

Na een half uurtje hebben ze alles wel zo'n beetje bij elkaar wat ze mee willen nemen. Ze kunnen natuurlijk niet alles meenemen, want het overgrote deel behoort gewoon tot de herberg en dus tot Helena. Alleen hebben ze het mogen lenen. Daarom nemen ze alleen hun persoonlijke spullen met zich mee.

Keelin staart uit haar raam naar buiten. Ze wil hier eigenlijk echt niet weg, ze voelt zich hier zo erg thuis. Langzaam stroomt er weer een traan over haar wang heen. Ze is zo diepen gedachten verzonken dat ze niet hoort dat iemand haar kamer binnen komt lopen. Het is Wilko. Hij merkt dat ze er misschien nog wel erger mee in zit dan hijzelf. Hij is vooral bos op Vega en de hoge raad, maar Keelin is vooral erg verdrietig over het hele gebeuren. Voornamelijk dat ze alles hier achter moet laten inclusief hun raadgever en mentor Vega natuurlijk. Hij legt een hand op haar rug. Ze schrikt hier heel erg van, omdat ze totaal niet meer aan het opletten was op haar omgeving. "Rustig ik ben het maar" zegt hij. "Sorry ik had je niet horen aankomen." "Het komt echt goed Keelin en je hebt ons nog altijd. Dus een stukje uit Schemermeer gaat altijd met je mee inclusief al je herinneringen aan hier" zegt Wilko lief. Keelin draait zich verder naar hem toe en omhelst hem dan. "Ik zal je nooit in de steek laten" fluistert hij. "Ik jou ook niet."

De drie vrienden gaan naar hun privé vertrek en leggen daar hun voorwerpen neer. Die zullen door worden gegeven aan een volgende Nachtwacht en behoort nu dus niet meer tot hun bezit. "Het voelt nu al raar zonder die ketting" zegt Keelin. "Ja die dingen horen eigenlijk gewoon bij onze persoonlijkheid en nu laten we dat hier dus achter echt een raar gevoel dit" zegt Vladimir. Ze kijken nog even naar het boek van Vega, maar ook nu staat hij er niet. "Vega?" vraagt Keelin voor de laatste keer. Langzaam komt hij de bladzijde ingewandeld. "O en nu kom je wel ineens opdagen?" vraagt Wilko boos. "Het spijt me heel erg jongens, maar jullie moeten weten dat ik hier niets aan kan doen. Bovendien ga ik jullie heel erg missen." "Kun je echt niet nog een of ander goed woordje voor ons doen? Kun je niet iets verzinnen wat een beetje goed klinkt om ons nog te laten blijven?" vraagt Wilko. "Het spijt me echt verschrikkelijk, maar ik moet jullie laten gaan. Ik wens jullie echt het allerbeste in de grote mensenwereld daarbuiten. Ik hoop dat ik jullie nog eens tref en zorg goed voor jezelf en voor elkaar." Na die mooie woorden van Vega nemen ze dan echt afscheid van elkaar.

De herberg is leeg, iedereen zit namelijk buiten op het terras omdat het heel erg lekker weer is. Het zonnetje schijnt dus het is zonde om binnen te blijven. Helena en Sascha zijn ook buiten om de gasten te bedienen.

"Hoe gaan we het hun vertellen? Gaan we liegen?" vraagt Wilko. "Ja ik zie niet echt een andere mogelijkheid. We zeggen gewoon dat we dringend naar weg moeten en echt niet kunnen blijven en de rest verzinnen we wel ter plekken" antwoord Vladimir. Keelin kijkt door het venster naar buiten. "Nee, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om Sascha niet meer te zien. Ze is mijn beste vriendin en ik wil haar niet kwijt."