Nachtwacht: Verder Als Mens?

Deel 3: Weg uit Schemermeer

"Sascha was de eerste die een gesprek met me begon toen ik hier voor het eerst kwam, het voelde meteen al zo vertrouwd. Het klikte ook meteen en we hebben ook nog nooit ruzie of zoiets gehad. Als ik ergens mee zat deed ze er alles aan om me op te vrolijker en gewoon even kletsen met haar over van alles en nog wat gaf ook ontspanning. Ik wil dat echt niet kwijt. Ik wil haar ook niet kwetsen met dat ik weg ga." "Keelin ik weet dat het moeilijk is, maar we kunnen niet anders. Sascha zal het wel begrijpen en ze vindt vast snel weer een nieuwe vriendin. Bovendien heeft ze nu een relatie met Robin en daar kan ze ook veel steun uit halen. Ik weet dat het hard klinkt, maar het kan niet anders. Als je het liever hebt kunnen we ook gewoon een briefje achterlaten waarin staat dat we zijn vertrokken" zegt Vladimir. "Nee dat vind ik al helemaal erg."

Het besluit staat nu dus vast dat ze het Helena en Sascha gaan vertellen, nou ja niet helemaal natuurlijk, het gedeelte van de Nachtwacht laten ze natuurlijk weg. "Helena en Sascha kunnen we misschien even binnen met jullie praten?" vraagt Wilko. "Zo serieus, is er iets ergs aan de hand?" vraagt Helena. "Ehm kom maar gewoon even mee." Ze volgen de drie naar de lege herberg en beginnen met het gesprek. "We hebben eigenlijk niet zo leuk nieuws, we kunnen niet precies vertellen wat het is, maar om bepaalde redenen moeten we Schemermeer verlaten en komen ook niet meer terug, we nemen dan ook ontslag van het werk in de herberg" legt Vlad uit.

"Wat? Hoezo en waarom hebben jullie daar nooit eerder over gezegd?" vraagt Sascha vol ongeloof. "We weten het zelf ook nog maar sinds vandaag, eigenlijk sinds een paar uur" zegt Wilko. "Maar ik wil helemaal niet dat jullie weg gaan" zegt Sascha triest. Bij die woorden breekt Keelin en ze loopt naar het toilet. Ze moet heel eventjes alleen zijn.

"Keelin heeft het er ook best moeilijk mee en ze wil jou vooral ook geen pijn doen Sascha, maar we hebben geen keuze. Het liefste willen we alle drie blijven" zegt Wilko. "Waar gaan jullie dan heen?" vraagt Helena. "Dat weten we ook nog niet, maar we vinden wel iets" zegt Vladimir. "En hoe ga ik dat nu doen? Ik heb nu echt veelste weinig personeel" denkt ze hardop. "O dat is al geregeld er komen drie mensen in onze plaats hierheen. Ze zullen er morgenvroeg al zijn" antwoord Vlad.

"Hebben jullie dat zo snel kunnen regelen als jullie het ook nog maar zo kort weten?" vraagt Sascha. "Ehm ja, we hadden nog wat vrienden van vroeger die altijd gezegd hebben dat ze ons werk in de herberg ook wel zagen zitten" liegt Vladimir. Wilko is er niet helemaal meer bij. Hij wil het liefste even achter Keelin aanlopen en haar troosten, maar hij is bang dat ze hem nu even niet toe laat. Anders loopt ze toch ook niet weg? Hij besluit om maar gewoon naar haar toe te gaan.

Langzaam loopt hij naar de toiletten waar hij Keelin net heen zag gaan. Hij maakt zich grote zorgen over haar, want zal ze hier ooit overheen komen? "Keelin ben je hier?" vraagt hij. "Laat me maar even Wilko" krijt hij als antwoord van haar terug. De weerwolf moet niet veel moeite doen om te horen dat er een trilling in haar stem aanwezig is door het huilen. "Keelin ik ga niet weg en dat weet je zelf ook. Wil je je deur even openmaken?" vraagt hij. Dan is er een zachte klik te horen van de deur die uit het slot valt en ze komt in het zicht van Wilko te staan. "We komen er echt uit met z'n drieën, geloof me" zegt hij. "Ik denk ook wel dat het uiteindelijk goed gaat komen, maar het is gewoon nu allemaal rot op dit moment." "Ik vind het echt net zo erg als jij, als ik het zou mogen zou ik alles kort en klein willen slaan. Inclusief die hele hoge raad erbij en als eerste zal ik die Safnari eens goed te grazen nemen." "Maar hoe weet je dan toch zo rustig te blijven?" vraagt ze. "Omdat ik me in wil houden om er voor jou te zijn en eigenlijk weet ik ook wel dat als ik het wel zou doen, het geen ene nut zal hebben voor wie dan ook." Keelin omhelst hem na die woorden. "Ik zal er altijd voor je zijn" zegt hij terwijl hij even zijn ogen dicht doet en ondanks de omstandigheden geniet van het momentje. "En ik voor jou."

"Zullen we maar weer terug gaan? Nu kunnen we nog even de laatste dingen tegen Sascha en Helena zeggen als je dat wil." "Ja tuurlijk ik ga ze niet zonder pardon verlaten hoor" zegt ze met een kleine glimlach door haar transen heen. "Kijk zo ken ik je weer." Ze lopen terug de herberg in. "Keelin ik wil niet dat je weggaat" is het eerste wat haar beste vriendin tegen haar zegt als ze er weer is. "Sascha ik wil je ook niet kwijt, maar we hebben geen andere keuze helaas. Ik zal je ook nooit kunnen zeggen wat het precies is, maar je moet weten dat ik altijd van je zal houden waar ik ook ben." "Komen jullie nog wel een keertje langs?" "Ik denk het wel, maar ik kan niets beloven." De Nachtwacht geeft Sascha en Helena een knuffel. "Passen jullie goed op jezelf en op elkaar?" vraagt Helena. "Tuurlijk, je kent ons toch" zegt Vladimir en ze zwaaien elkaar uit en vertrekken dan uit Schemermeer. Met een aantal tassen lopen ze het bos in en besluiten dan om ergens stil te gaan staan om zo te bedenken hoe het nu verder moet. "Laten we maar even op die boomstam daar gaan zitten dan kunnen we even uitrusten" zegt Vladimir. De andere twee volgen hem en zo zitten ze dan met z'n drieën op een rijtje naast elkaar.