Nachtwacht: Verder Als Mens?

Deel 11: Ze is echt weg

"Dit is echt de lekkerste pizza die ik ooit heb gegeten. Ik zou er zo nog een op kunnen" zegt Wilko. "Je mag het van mij wel hebben" zegt Keelin. "Nee ben je gek, eet maar lekker zelf op." "Ik zit toch vol, anders overeet ik me toch." Ze reikt hem haar pizzadoos aan waar nog twee stukken pizza in zitten. "Weet je het echt heel erg zeker?" "Ja ik weet het zeker. Bovendien heb ik die milkshake ook nog, als ik die op heb dan zit ik al vol. Laat staan met deze stukken pizza." Na die woorden pakt hij de doos aan en bedankt haar. Als hij een hap heeft genomen zegt hij: "Deze is ook al zo lekker. Als we nog eens pizza gaan halen, moeten we het zeker bij deze pizzatent halen."

"Wat vind jij ervan Vlad?" vraagt Keelin. "Ik ben het echt helemaal met Wilko eens. Eerst was ik bang dat het totaal niet lekker zou smaken, doordat er niks te doen was daar. Misschien smaakt die daarom nog wel lekkerder." "Of de pizzabakker dacht van, 'Mama Mia, nu hebben we eindelijk klanten dan zal ik mijn uiterste best ervoor doen'." Dat laatste gedeelte zegt Wilko met een accent. "Haha, wat moet die toonhoogte voorstellen?" vraagt Vladimir. "Een Italiaanse pizzabakker. Die Nederlands probeert te praten." Keelin barst intussen al in lachen uit. "Dat accent is echt geweldig, je kunt zo in Italië gaan werken."

Een tijdje later is het kampvuur al gedoofd en zijn de gesprekken ook al een beetje stil gevallen. Elk van hen heeft al een pyjama aan. Ze hebben zich een voor een omgekleed in de tent. "Zullen we zometeen maar gaan slapen?" vraagt Vladimir. "Ja, dat klinkt als een goed idee. Het is me een dagje wel geweest" antwoord Wilko. Keelin knikt instemmend. "We moeten er trouwens wel voor zorgen dat we nergens meer etensresten hebben liggen. Ik heb namelijk niet zoveel zin dat een of ander wildzwijn ons lastig komt vallen vannacht" zegt ze. "Ja, dat is inderdaad wel een goeie. Het zit hier natuurlijk vol met wilde beesten" antwoord Wilko. "Volgens mij hebben we alles wel opgegeten en gedronken, maar laten we voor de zekerheid maar wat over ons afval heen leggen" zegt Vladimir.

"Ik heb nog wel een plastic tas in mijn koffer zitten. Dat kunnen we er wel overheen leggen. Stel dat het wordt gestolen is dat ook geen ramp" antwoord ze en ze pakt het uit haar koffer en doet het er overheen. "Mooi dan hoeven we daar ons ook geen zorgen meer over te maken" zegt Vladimir.

Wilko duikt als eerste de tent in. "Keelin jij gaat in het midden toch?" "Ja, als dat mag vind ik dat wel fijn. Misschien is het ook beter dat ik tussen jullie in lig, want dan kunnen jullie ook minder in de weg zitten en dan kan ik ook rustig slapen" grapt ze. "O dus mevrouwtje heeft haar schoonheidsslaapje nodig?" vraagt Wilko, weer op een uitdagende toon. "O dat had ik niet moeten zeggen zeker. Jullie gaan me toch niet weer in het water gooien, of wel." "Alles je daar echt op staat, dan doen wij dat natuurlijk met plezier" antwoord Vladimir. "Nee, dat is echt niet nodi..."

Haar zin kan ze al niet meer afmaken, want ze wordt door Wilko de tent ingetrokken. "We gooien je niet opnieuw in het water, maar we gaan even testen of je als mens nog steeds niet tegen de kieteldood kunt." Vladimir snapt de hint en beide beginnen ze haar te kietelen. Ze giert het uit van het lachen. "Jongens, stop alsjeblieft. Anders jaag ik alle bosdieren weg met mijn gelach" zegt ze lachend en met enige moeite.

De jongens houden op met kietelen. Zelf kunnen ze ook hun lach niet meer inhouden. "Wel goed om te weten dat je er nog stee niet tegen kunt. Dan kunnen we het altijd tegen je gebruiken." "Hey, dat is niet eerlijk. Ik kan jullie nu niet meer plagen met knoflook en zilver." "Misschien moeten we je dan vaker kietelen dan een je er wat aan" zegt Wilko en maakt alweer aanstalten om opnieuw te beginnen. "Als je het maar laat hè" antwoord ze lachend.

Na deze lachsessie gaan ze naast elkaar liggen, met Keelin alsnog tussen de jongens in. "Laten we elkaar wakker maken vannacht als je iets hoort wat niet te vertrouwen is of als je je niet veilig voelt" zegt Vladimir. De andere twee zijn daarmee eens. Ze wensen elkaar een goede nacht en vallen allemaal al vrij snel in slaap.

Opeens schrikt Wilko wakker van een nachtmerrie. Hij droomde dat er een wezen was die hen had gevonden en wraak wilde nemen op hun, omdat ze vroeger zoveel wezens terug hebben gestuurd naar het duistere hart. Hij maakte zomaar de tent open en zonder dat Vlad en hijzelf iets konden doen, had hij Keelin uit de tent gesleurd. Hij had een pistool vast en richtte deze op haar. Verder ging zijn droom gelukkig niet, want Wilko was al wakker geworden.

"Gelukkig, het was maar een droom" denkt hij met een glimlach. Vervolgens wil hij een arm om Keelin heen slaan, zodat hij weet dat ze veilig is. Tot zijn verbazing is Keelin echt weg. Alleen Vladimir en hijzelf liggen nog in de tent, maar van Keelin zelf is geen enkel spoor. Wilko is bang dat er echt iets met haar is gebeurd en zeker na zijn droom. Hij haalt zijn neus op, maar komt tot het besef dat zijn reukvermogen sterk is afgenomen na zijn ontmoeting met de Safnari.

Hij twijfelt of hij Vladimir wakker zou maken. Met z'n tweeën zouden ze haar veel sneller kunnen vinden dan hij in zijn eentje. Toch besluit hij om eerst zelf op onderzoek uit te gaan. Waarom weet hij zelf ook niet precies. Met enigszins wat stress en de vreselijke angst om haar kwijt te raken ritst hij de tent open en steekt zijn hoofd naar buiten. Wilko schrikt als hij een silhouet ziet zitten op maar enkele meters bij hem vandaan.