Nachtwacht: Verder Als Mens?

Deel 15: Tussen zes plankjes

"Ja, dat lijkt me geweldig" antwoord Rhea net iets enthousiaster dan ze eigenlijk zou willen. Ze wil namelijk niet te soft overkomen. Vlad glimlacht naar haar. Hij was bang dat ze zijn voorstel zou afwijzen, eigenlijk was het niet eens een voorstel. Het was dan ook de eerste leugen wat er in zijn gedachten kwam opborrelen om als smoes te gebruiken. Misschien door het feit dat hij de hele tijd dacht aan de gedachte dat hij samen met Rhea ergens zou willen dineren. Sinds hij haar vanmorgen weer terug zag wil hij niets liever dan tijd met haar doorbrengen, wel het liefst alleen met haar zonder zijn vrienden.

"Cool waar gaan jullie heen?" vraagt Wilko. "We zien wel wat de avond ons brengen zal" antwoord Vladimir met een verliefde blik naar Rhea toe. "Het zal vast wel goed komen daar ben ik zeker van."

"Dan moeten wij ook maar gaan bedenken wat we vanavond gaan eten. Waarschijnlijk zal het niet zo lekker zijn als wat zij gaan eten" zegt Wilko tegen Keelin. "Wat is er broertje? Jaloers?" Voordat Wilko iets kan zeggen is Keelin hem al voor. "Wij zullen iets maken dat ook erg lekker is, misschien nog wel lekkerder. We zullen alleen nog ergens een supermarkt moeten kunnen vinden, maar als we die gevonden hebben komt het allemaal goed."

Rond een uurtje of drie vertrekken Vladimir en Rhea. Ze zijn van plan om eerst een wandeling te maken en door wat dorpjes heen te lopen. Vandaar dat ze al zo vroeg vertrekken. "Veel plezier vandaag" wenst Keelin hen toe. "Ja, jullie ook" antwoord Vladimir met een knipoog. Keelin wordt er een beetje rood van, want ze weet wat die knipoog betekend. Ze is namelijk nu alleen met Wilko voor de komende middag en avond. "Goed voor mijn zusje zorgen hé?" "Ja, komt helemaal goed."

"Ik ben echt benieuwd hoe het loopt tussen die twee vanavond" zegt Wilko. "Ja ik ook. Vind je het trouwens niet vervelend of raar dat Vlad met jouw zus aan het daten is?" "Nee hoor, zolang hij haar gelukkig maakt vind ik alles best. Kijk soms kan ik Vlad echt niet uitstaan, maar hij is en blijft mijn beste vriend en gun hem dan stiekem ook alles." "Wow kan ik die zin ergens opnemen? Dat zal een hoop gekibbel schelen namelijk" antwoord ze lachend. "Haha, zeg maar niet dat ik dit gezegd heb hoor. Dan kunnen we jou nog even plagen met ons gekibbel." "O dus jullie doen dit om mij te pesten?"

"Ik geef het toe, jou plagen is een van mijn favoriete bezigheden." Uit het niets geeft Keelin hem een knuffel. "Waar heb ik dat aan te danken?" "Gewoon, omdat jij jij bent." "Het grappige is dat ik daar dus niet veel moeite voor hoef te doen" grapt Wilko. Keelin moet er ook om lachen en lost de knuffel.

"Keelin nog even over gisteravond. Zijn er nog meer dingen die ik niet van je weet of die je tot nu toe altijd geheim hebt gehouden?" Er is maar één ding dat Keelin de afgelopen tijd heeft verzwegen, of nou ja in ieder geval tegenover hem. Ze is verliefd en niet zo'n beetje ook, maar om nu die waarheid aan het licht te brengen gaat haar een beetje te ver.

"Ik concludeer dat dat een ja is." Keelin bleef namelijk stil toen ze nadacht. "Is het goed als we het daar een andere keer over hebben?" "Je zou zeker willen dat ik ja zeg, mqar het antwoord is nee, want als je ergens mee zit dan wil ik dat graag weten. Als iets of iemand je dwars zit dan zorg ik er persoonlijk voor dat hij vanavond nog tussen zes plankjes ligt" zegt hij heel erg serieus. "Wat? Zou je echt iemand vermoorden voor mij?" vraagt Keelin vol ongeloof. "Tuurlijk." "Wilko dat komt er echt iets te overtuigend uit hoor" Ze lacht het een beetje weg, met de bedoeling dat ze op een ander onderwerp over springen.

"Dus het gaat wel over een persoon?" Keelin vindt het echt eng hoe goed hij haar gedachten kan lezen. Hij trekt de hele tijd al de juiste conclusies. Ze staat als reactie op en loopt een eindje bij Wilko vandaan. Niet dat dat helpt, want hij volgt haar al vrijwel meteen. "Sorry Keelin. Ik wil gewoon niet dat iemand je pijn doet." "Maar je doet me helemaal geen pijn" floept ze er perongeluk uit. "Wacht, dit gaat over mij?"

"Wilko vergeet gewoon wat ik gezegd heb. Laten we maar boodschappen gaan doen voor het avondeten." Hij pakt haar hand vast om te voorkomen dat ze weer weg loopt. "Oké, maar op een voorwaarde. Je verteld me vanavond wat er aan de hand is." Keelin knikt. Het lijkt alsof ze er koeltjes onder is, maar haar gedachten ontploffen. Dit gaat namelijk helemaal de verkeerde kant op. Waarschijnlijk is vanavond hun vriendschap voorbij en dat kan ze er nu echt niet bij hebben. Zeker niet nu ze dakloos zijn en heen werk meer hebben.

Na alles hebben opgeruimd en de spullen gepakt die ze nodig hebben, beginnen ze aan hun wandeling naar het dichtstbijzijnde dorp. Wat al wel gauw acht kilometer is. Het voordeel daarvan is wel dat ze met iets minder zorgen de tent en de rest van hun spullen onbewaakt kunnen achterlaten. In de tijd dat ze diep in het bos verscholen zaten hebben ze nog geen andere mensen gezien.

De wandeling is best ongemakkelijk na het gesprek van daarnet. Keelin is de hele tijd in haar hoofd aan het malen over wat ze precies gaat zeggen vanavond. Zal ze een verhaal verzinnen en dus liegen of zal ze de waarheid vertellen. Wilko ziet dat ze erover in zit en voelt zich een beetje schuldig, want er is dus iets wat hij heeft gedaan. Hij wil het zo graag weten dat hij haat gedwongen heeft het te vertellen. Dat was misschien niet helemaal de juiste zet, want wie weet heeft hij het alleen maar erger gemaakt hierdoor.